Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

stap uit en sy kyk hom agterna en skielik besef sy dat iets verkeerd is. Iets haper aan hul geluk. Iets is nie meer dieselfde nie. Dis lankal nie meer dieselfde nie, dring dit tot haar deur. Die volmaaktheid wat hul huwelik gekenmerk het, is versteur …

      Die volgende week keer sy terug na die normale roetine wat sy voor haar troue geken het. Sy begin weer met haar sanglesse, maar steeds kan sy die ou dame nie tevrede stel nie.

      Madame begin openlik ongeduldig word. “Wat is dit met jou, kind? Flip is tog nou gesond, dan nie?”

      Salome sak moedeloos op ’n stoel neer. “Ja. Soort van.”

      “Wat bedoel jy?”

      Sy sug, kyk met bekommerde oë op en op hierdie oomblik onthou Madame die jong meisie wat daardie eerste dag so onskuldig en eerlik voor haar gestaan het. Vandag is daar sluiers voor die groenbruin oë asof sy al geleer het dat ’n mens nie alles wat in jou omgaan, wys nie. Daar het reeds baie water in die see geloop sedert daardie dag. Die afgelope tyd is dit troebel waters wat verbystroom. Ook Madame gaan sit en vou haar beringde pofferhandjies oor haar maag soos dit haar gewoonte is. Maar dis die lewe. Daar kan nie altyd helder waters vloei nie. Die troebel waters kom ook … en is dit nie juis die troebel waters wat soms die vrugbare neerslag gee nie?

      “Wat bedoel jy, Salome?” vra sy nou meer tegemoetkomend.

      Salome roer haar skouers onrustig. “Ek kan nie presies sê nie. Dis net … ’n gevoel. Flip steek iets vir my weg … iets oor sy gesondheid. Hy wil nooit daaroor praat nie. Hy word kwaad as ek praat oor die gedurige kuggie en die kwaai hoesbuie wat hy soms kry. Hy bly maer en bleek, ongesond bleek.”

      “Hy was maar altyd so maer en bleek, kind. Dis seker maar sy geaardheid,” probeer Madame troos.

      Salome sug bedruk. “Dis nie net sy gesondheid nie.” Haar ooglede sak. “Hy is ongelukkig.”

      Madame frons. “Jy verbeel jou dit seker, kind. Hy is seker maar nog swak van sy siekbed. Dit sal regkom.”

      “Nee, Madame. Dis meer as swakheid. Dis binnekant. Hy is onrustig. Hy kan nie aan die skilder kom nie. Hy probeer en dan los hy weer. Ek … kan my man nie bereik nie, Madame!” Die ou dame kan net magteloos toekyk, sien hoe haar geliefde leerling probeer om haar selfbeheersing te behou.

      “Ek het al probeer praat, probeer uitvind … maar hy is ontwykend. Dis of ons nooit tot die kern deurdring nie. Dis of ek my elke keer teen ’n beweginglose muur vasloop. As ek net kan weet waar ek tekortskiet!”

      “Maar wie sê dis jý, Salome?” keer Madame ontsteld. “Dit is miskien iets anders wat hom hinder. Frustrasie in sy werk en … miskien sy trots omdat hy op die oomblik van jou afhanklik is. Ek het agtergekom hy is uitermate trots.”

      “Hy is, maar … ek kan nie dink dat hy so dwaas kan wees om dit tussen ons te laat staan nie. Toe ons getroud is, het hy geweet ek sal voorlopig vir ons moet sorg. Dis nie dat hy dit eers ná die troue ontdek het nie. Ek weet hy is gefrustreerd, maar dis nie net omdat hy nie aan die skilder kan kom nie. Die kern daarvan lê baie dieper.” Die groenbruin oë kyk bang op. “Madame, ek gaan my man verloor.”

      “Moenie verspot wees nie, kind. Julle is maar nou die dag getroud. Dis glad nie so erg as wat jy dink nie. ’n Mens is geneig om probleme uit verband te ruk as jy so kort getroud is. Gee tyd ’n kans, Salome. Tyd sal ’n oplossing bring.”

      “Ek hoop so, Madame. Ek hoop met my hele hart so, want hierdie ding is besig om my onder te kry.”

      En jou kuns, sê Madame woordeloos. Dan staan sy op, neem voor die vleuelklavier plaas. “Laat ons weer probeer.”

      In die weke wat volg, is dit egter duidelik dat hoe hard Salome ook al probeer, sy, nes haar man, nie kan koers kry nie. Dis of hulle albei soos blindes geword het wat in die donker rondtas na rigting … tevergeefs.

      Een aand ná ’n uitvoering kom sy by ’n stil woonstel aan. Nadat sy die voordeur met haar duplikaatsleutel oopgesluit het, staan sy besluiteloos in die middel van die klein sitkamertjie. Sy gaan seker maak dat Flip nie al in die bed is nie en kyk op haar polshorlosie. Dis al laat – byna middernag. Sy stap na die venster en kyk bekommerd af in die straat. Dit het begin reën en die windjie is koel. Waar is Flip?

      ’n Uur later toe sy, al amper mal van kommer, die polisie se hulp wil inroep, stap hy skielik die woonstel binne, druipnat.

      “Flip!” Sy gryp hom aan die arm. “Waar was jy? Ek is al …”

      “Ek het gaan stap.”

      “Stap! Hierdie tyd van die nag en in hierdie weer? Jy is sopnat! Jy gaan dodelik siek …”

      “Asseblief, Salome! Jy het ’n obsessie oor my gesondheid!” Dis die eerste keer dat hy haar so bars aanspreek en sy tree verslae terug, sien hoe hy in die badkamer verdwyn. Sy staan doodstil, en toe hy weer in sy nagklere te voorskyn tree, sien sy dat hy nie eens na haar kant toe kyk nie, maar reguit deurstap kombuis toe en ’n glas melk vir hom ingooi.

      Sy volg hom vinnig. “Ek sal dit vir jou warm maak …”

      “Nee. Ek sal dit self warm maak as ek dit wil warm hê.”

      Sy draai sonder ’n woord om en stap na hul slaapkamer waar sy stadig begin ontklee. Toe hy kom lê, is sy al in die bed, maar staar met oop oë na die plafon. Hy kug gedemp, maar sy waag dit nie om te praat nie.

      Nog ’n paar nagte gaan so verby, nagte waarin sy met oop oë die nagure lê en omtel, totdat Madame op ’n dag nie langer kan stilbly nie.

      “Nee, Salome. Nou moet dit na ’n kant toe. Jy kan nie so voortgaan nie. Jy is besig om breekpunt te bereik … jou sang is hopeloos. Jy stel nie meer in jou optredes belang nie. Nou móét jy met Flip praat en uitvind wat die probleem is.”

      Salome keer daardie aand na die woonstel terug met die besef dat Madame gelyk het. Só kan hulle nie voortgaan nie. Sy slaap nooit meer nie en haar sang beteken vir haar niks meer nie.

      Die kosbare liefde wat tussen haar en Flip was, het die afgelope weke verbrokkel tot ’n koue afsydigheid. Snags sien sy hom voor die venster staan, smagtend, starend na die naghemel daar ver bokant die hoë geboue wat hulle omring, soekend na die sterre. Eindelik moet sy tot die bittere aanvaarding kom dat sy haar man verloor het; dat selfs haar liefde nie sterk genoeg is om hom gelukkig te maak nie. Langer kan hulle nie so aangaan nie.

      Met ’n stoïsynse gesig en ’n kalmte wat sy nie weet waar sy dit vandaan haal nie, konfronteer sy hom toe hulle daardie aand gereed maak om bed toe te gaan.

      “Flip … My man, ons kan nie so voortgaan nie. Ons is besig om mekaar te vernietig.”

      Hy kyk vir die eerste keer in dae direk in haar oë, sy blik somber. Haar hart ruk. Hoe bleek en moeg lyk hy nie!

      “Ek is bly dis jý wat dit eerste gesê het. Jy het reg. Ons is besig om mekaar te vernietig. Nou besef jy seker wat ek bedoel het toe ek gesê het dis nie genoeg om mekaar lief te hê nie. Twee mense moet ook by mekaar pas.”

      Sy skud haar kop. “Nee. Ek verstaan dit glad nie. Vir my is ons liefde genoeg. ’n Vrou vra niks meer in die lewe as net om opreg bemin te word deur die man wat sy liefhet nie. Sy sal in ’n krot saam met hom bly. Sy sal saam met hom gebrek ly. Sy sal saam met hom swaarkry. Sy sal saam met hom werk. Sy sal alles vir hom opoffer – solank hy haar net liefhet en haar die volle maat van daardie liefde gee.”

      Hy kyk haar stil aan, sy mond ’n dun, wit lyn. Dan sê hy stil: “Ek wonder of jy besef wat jy nou gesê het … of jy dit werklik bedoel.”

      Haar blik wyk nie voor syne nie. “Ek het. Ek het jou lief, Flip. Ek het jou innig lief, my man.”

      “En jy sal al daardie dinge vir my doen?”

      Sy frons ietwat verward. “As dit nodig is, ja.”

      Dis weer stil. En dan: “Sal jy saam met my weggaan?”

      “Weggaan?”

      “Ja. Weg