Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

Pa. Ek . . . het Pa amper ’n paar miljoen gekos.” Sy glimlag grimmig.

      Haar pa kyk haar bekommerd aan. “Maar wat het in jou gevaar, my kind? Jy was aan die baklei binne die eerste minuut!”

      Sy voel skaam en skuldig, maar nog steeds kwaad. “Dis hý . . . Dis alles sy skuld!”

      Haar pa frons. Hy wou ’n paar keer ’n hartaanval kry oor die dinge wat sy vir die don gesê het! En die maniér waarop sy dit gesê het! “Hoe so, Andrea? Wat het hy gedoen?”

      “Eerstens is hy toe nie ’n stokou, gierige vrek nie, maar ’n bloedjong, gierige vrek!”

      “Wat?”

      “Wel, ek . . . ek het ’n ou man met ’n grys kop en ’n kierie verwag. En hier staan die grootmeneer toe op en lyk soos die koning van Skeba . . . en net so hooghartig ook!”

      Dries Smit is nou heeltemal in die duister. Die man kan mos nie help hoe hy lyk nie! En hoekom het dit sy dogter so ontstel? “Daar was net ’n koningin van Skeba,” sê hy verdwaas.

      “Almiskie! En toe is hy nog boonop ongeskik. ‘En wie is dit dié?’ En daardie kyk wat hy my gegee het! ‘Om wat hier te maak?’ Wat dink hy? Ek het beslis nie agter hóm aan Costa Rica toe gekom nie! En die manier waarop hy my teenwoordigheid geïgnoreer het en my met Pa bespreek het asof ek nie in die vertrek is nie! En hy nooi Pa om te sit en hy laat my, ’n dame, daar hoog en droog staan! En . . . die dinge wat hy toe teen my geslag kwytraak! Ons is onbetroubaar en dom. Net goed genoeg vir slawewerk en voortplant – soos ’n dier.”

      “Andrea!”

      “Hy is n chauvinistiese misbaksel en ek vind hom afstootlik!”

      Haar pa kug. Hy het nie geweet sy dogter kan só heethoofdig raak nie. “As jy regtig só ernstig daaroor voel, kan . . . kan ek hom maar sê ek sal hom nie help nie en . . .”

      “Sodat die gulsige ding met nóg meer kan wegkom? Beslis nie! Pa kan vir hom gaan sê Pa wil ’n dubbele fooi hê omdat Pa hom onwettig moet help.” Sy sien haar pa se oë en verduidelik vinnig: “Dis net reg! Hy wil hê Pa moet sonder permit en die medewete van die regering na die skat soek sodat hy meer in sy eie sak kan steek. In daardie geval behoort hy Pa te vergoed daarvoor. Pa waag mos dan ook.”

      Hy skud sy kop. “En jy beskuldig don Alonso van gierigheid en gulsigheid? Nee, my kind.”

      “Dit gaan nie om die geld nie, Pa. Wat my betref kan Pa al die geld in die see gaan gooi wanneer Pa dit kry. Dis net . . .”

      “Ja?”

      “Dis net dat daardie man nie sommer net sy sin in alles kan kry nie.”

      “Maar jy het niks met hom te doen nie, Andrea. Ons is net ’n rukkie hier en dan skei ons paaie weer.”

      “Ja, ek weet, maar . . . maar nietemin! En een ding is seker: Hy gaan my nie soos ’n onoopgemaakte pakkie terugpos Suid-Afrika toe nie . . . en dit nogal op mý koste. Dis nou duiwels seker!”

      Haar pa is stom. Hy draai stil om en gaan na sy kamer. Hy het nooit besef dat Andrea so ’n vurige geaardheid het nie. Hy het amper simpatie met don Alonso se siening van die teenoorgestelde geslag. Hulle kan nie argumenteer nie en hul tonge is te los. Andrea se vinnige tong het hom nou amper ’n paar miljoen gekos. As die Spaanse heer hom regtig vererg het, kon hy hulle op die plek die deur gewys het. Hy voel spyt dat sy dogter dadelik sal moet teruggaan, maar hy besef dat sy en don Alonso nooit sal stryk nie. Andrea se optrede het net daartoe bygedra om die don se opinie van die vroulike geslag te bevestig. En haar antagonisme teenoor hul gasheer se lewensuitkyk sal nie wyk nie. Daar is dus nêrens ’n ligstraal nie . . .

      ’n Halfuur later word hulle deur die goedige Galicia na die binnehof gelei waar hul gasheer reeds op hulle wag. Hy staan dadelik op toe hy hulle gewaar.

      Natuurlik die goeie maniere ter wille van Pa, nie van my nie, dink Andrea spytig en vererg haar sommer weer opnuut. Met ’n seerower as oergrootjie behoort hy glad nie so ’n koninklike houding te handhaaf nie. As sý ’n seerower in haar voorgeslagte gehad het, sou sy haar geskaam het. Maar hy staan daar met sy donker kop trots op sy breë skouers, en sy hemp wat laag oopgeknoop is, vertoon ’n sonbruin vel. Sy vind hom afstootlik, het sy haar pa vertel. Maar sy moet erken – teësinnig, natuurlik – dat hy uiterlik ver van afstootlik is. Haar frons verdiep. Dit is waarom hy so ’n dunk van homself het en so meerderwaardig teenoor die vroulike geslag is.

      “Señorita, jou frons sal hierdie voortreflike Spaanse wyn laat versuur. Sluk die frons weg voordat dit gebeur.”

      Sy neem die glasie, proe aan die wyn en knik, probeer haar nek só hou dat sy hoop sy vertoon ook hooghartig. “Nie sleg nie, maar dit kom nie naby mý land se wyne nie. Ons wyne is van wêreldgehalte.”

      Sy is gereed vir ’n bytende antwoord, maar hy glimlag en knik goedkeurend. “Ek kan altyd lojaliteit bewonder, selfs in ’n vrou.”

      Hy het die wind uit haar seile en haar “Dankie” klink glad nie so sarkasties as wat sy dit wou gehad het nie.

      Dries Smit besluit: Hoe minder hierdie twee in mekaar se geselskap is, hoe beter. “Ek brand om op Kokos te kom. U het nie miskien ’n kaart van die eiland nie?”

      “’n Baie volledige kaart waarop presies aangedui is waar en wanneer en deur wie daar al gesoek is na die skat.”

      “Is jy seker dit is nog daar?”

      Die don kyk Andrea aan asof die kat haar ingedra het. Andrea behou haar meerderwaardige toon: “Ek het maar net daaraan gedink . . . julle is miskien nie die eerstes wat in die geheim na die skat soek nie. Is dit nie vreemd dat daar nog nooit deur enigiemand iets gevind is nie?”

      “’n Mens kry net iets as jy op die regte plek soek, señorita. Niemand het nog op die regte plek gesoek nie.”

      Sy voel soos ’n onnosel kind en vra opnuut vererg: “En weet jý waar die regte plek is, señor?”

      “Nee, señorita. Dis hoekom u vader hier is. Hý moet die regte plek kry. Maar die skat ís op hierdie eiland.”

      “Het jy bewyse?”

      “Ek het nie bewyse nodig nie. Ek wéét net dit is hier.”

      Sy glimlag stadig. “Intuïsie, señor? Ek dag dis net vroue wat daaraan ly.”

      Hy ontmoet haar blik waterpas. “Dis reg. Vroue het intuïsie. ’n Man het iets beters – ’n sesde sintuig.” Hy staan op. “Sal ons na die kaart gaan kyk, señor?” Hy buig beleef in haar rigting. “U kan u solank gaan gereed maak vir aandete, señorita. Ons eet oor ’n halfuur.” Hy moes die verwarde knip van haar oë gesien het, want hy vervolg droogweg: “Ek verwag dat dames saans formeel moet verklee vir aandete. Dis tradisie.”

      Sy staar hom ongelowig aan. “Jy bedoel . . . jy bedoel . . . ek moet ’n aandrok aantrek?”

      “Nie heeltemal só formeel nie. As jy nie iets pasliks het nie, sal ek jou vanaand verskoon. Ons kan die sakie môre regstel voordat ons Kokos toe vertrek.”

      “Voordat . . .? Maar ek gaan mos nie saam met julle Kokos toe nie. Jy het mos gesê . . .”

      “Ek het van opinie verander. Ek het besluit jy gaan saam.”

      “Nou regtig! Hoekom?”

      Hy glimlag vir haar, maar sy donker oë glimlag nie saam nie. “Om jou onder oog te hou, señorita. Wat anders?”

      3

      __

      Sy staar fronsend na haar hopie klere wat sy sommer op die bed uitgebondel het. Sy beter iets “meer formeel” prakseer, anders kry sy dalk nie kos vanaand nie. Haar grimmigheid het ongelukkig geen effek op haar eetlus nie. Sy is rasend honger!

      Sy pluk ’n donker, noupassende rok uit die bondel. Om dit meer “formeel” te maak, sal sy ’n spleet aan die kant bewerkstellig. Hoe kaler die rok, hoe meer formeel is dit mos. En die señor