Soete verleiding. Helena Hugo

dit nie vir sy voorsienigheid nie, was sy nog steeds kelnerin in iemand anders se restaurant. En op af tye, vir ekstra geld, aan die konfyt kook en blatjang maak dat dit so sweet.

      “Hy was nie net verkeerd nie.”

      “Hm, slim genoeg om vir hom ’n life policy uit te neem.”

      “Daarvoor is ek hom ewig dankbaar.”

      “Sharise, my kind ...” Ouma Maria kyk na Sharise met ’n ernstige uitdrukking in haar oë, ’n jammerte ook. “Nou moet ek jou iets vertel, en dit gaan swaar van my af. Maar ek voel ek moet jou waarsku.”

      Ouma Maria skuif die suikerpot reg, sy haal diep asem. “Jacques is nog nie getroud nie. Maar hy en die meisie van hom lyk ernstig. Sy kuier al amper twee weke hier by sy ma. Lucy sê hulle doen alles saam, lyk klaar soos ma en dogter. Almal sê Jacques kom om verloof te raak en te trou.”

      So is dit. Miskien is hulle nie verloof of getroud nie, maar as die vrou vooruit kom kuier het ... Lucy het Sharise nie in soveel woorde gesê hoe dik die stories loop nie, maar as dit só gaan tussen die vroumens en Jacques se ma, beteken dit net een ding: die koeël is deur die kerk.

      Sharise voel asof die koue van die winterdag alles in haar lyf kom sit en haar aftrek in ’n ysgat waar sy stadig sal doodgaan. Dis te laat vir haar en hom, besef sy nou. Sy is lankal nie meer deel van sy lewe nie.

      “Wat dink jy, Sharisie?” vra haar ouma sag.

      Sy sluk. As haar ouma haar Sharisie noem, is sy bitter baie jammer vir haar.

      “Hy kan nie ongetroud bly nie, ’n man moet trou,” sê sy flouerig.

      “Lucy sê vanoggend vir my die vrou is onvriendelik. Sy verbeel haar omdat sy mooi en beroemd is, is sy ’n skoonheidskoningin, maar sy is net ’n model.”

      Ja, Lucy het gesê sy’s ’n model en modelle is mooi, dit weet Sharise, en dit het haar van die begin af bekommer. Modelle, veral beroemdes, is beeldskoon!

      Sharise kyk verby die bome na die berg wat vanmiddag koud, grys en ongenaakbaar lyk. Sy moet wegkom sodat sy kan huil en skree en haar kop teen die muur kan stamp van frustrasie.

      Haar ouma sny die melktert. “Dis met nartjieskil gegeur, ek wil hê jy moet proe. Lucy-hulle sal gou genoeg daarmee klaarspeel, hulle ken nie die verskil nie.”

      Lucy woon in by ouma Maria, ook Lucy se broers, Shane en Peter. Hulle het op Ceres grootgeword en almal hier rond werk gekry toe hulle pa oorlede is. Peter ry elke oggend Slanghoek toe na ’n kelder waar hy werk, en Shane werk op Rosedal in die wingerd. Ouma Maria is bly sy het weer jong geselskap, sy kook en bak graag en bederf hulle met lekkernye.

      Haar outydse melkterte is onverbeterlik. Sharise, wat ’n fynproewer is, kan nooit foutvind nie, veral nie wanneer sy moeite doen met die geurmiddels nie. Dis goed hulle praat nie meer oor Jacques en sy model nie, dink sy.

      “Heerlik, Ouma. Ek verkies nartjie bo amandel, maar dis net vir mense soos Ouma wat presies weet wanneer genoeg genoeg is.”

      Sy stoot die bordjie eenkant toe, trek haar teekoppie nader.

      Ouma Maria blom. “Kry vir jou ’n rosynetertjie, ek het dadels en pekanneute ingesit.”

      “Soet,” sê Sharise nadat sy ’n happie gevat het.

      “Hou jy daarvan?”

      “Baie.”

      “Ek het brandewyn by die vulsel gegooi.”

      Sharise eet die tertjie skoon op. Sy wil niks meer van Jacques of van sy modelvrou weet nie. Maar haar ouma is nog nie klaar met die onderwerp nie.

      “Daai vrou sit glo nie haar mond aan kos nie, krap net die borde om. Sy is so maer dat sy lyk soos ’n besemstok,” sê haar ouma en plak nog ’n tertjie op Sharise se bord neer. “Hoe dans jy met ’n besemstok?”

      Skielik kry Sharise lus om te lag. Waar kom haar ouma skielik aan dans? Of bedoel sy dalk seks? Sy en Jacques het een aand met ’n besemstok gedans sodat hy kon oefen vir sy matriekdans. Hy het gewens hy kon haar saamvat, maar daardie jaar het die skool gesorg dat die matrieks net matrieks vra. As hoofseun moes hy die hoofmeisie vergesel en die dansbaan saam met haar open.

      Sharise was nie jaloers nie, want die hoofmeisie was nie mooi nie, en boonop lank en maer. Jacques was tevrede met sy lot, maar in ’n toestand omdat hy nie kon wals nie, en Sharise moes hom leer. Hy het vinnig gesnap en toe het hulle die stok in die hoek staangemaak en styf teen mekaar gedans. Het hulle gedans? Hulle het gesoen, altyd gesoen.

      “Maklik vir Jacques om met ’n besemstok te dans,” sê sy met ’n dun stemmetjie.

      “Nee, ’n man soek iets sags.”

      “Hy het gekies.”

      “Weet hy jy is weer vry?”

      “Wat wil Ouma vir my sê?”

      “Veg vir hom, dis die moeite werd.”

      “Soos Ouma vir Oupa geveg het?”

      “Ek was nooit spyt nie.”

      Sharise het ’n paar keer al die storie gehoor van Violet Taylor wat oupa Ismael in haar mag gekry het en byna by Ouma afgeneem het. Sy het in die kombersfabriek in die Kaap gewerk, was met die kommuniste deurmekaar en het altyd moeilikheid gemaak, selfs op die plase tussen die plukkers en pakkers. Oupa was amper saam met haar tronk toe, was dit nie dat Ouma hom met brijani en verbode wyn volgestop het nie. Oupa was toe nog streng Moslem en glad nie gewoond aan alkohol nie. Hy het in Ouma se arms aan die slaap geraak, die vergadering gemis en is toe nie gevang nie.

      “Goed, ek sal Jacques teekamer toe lok en doepa in sy wyn gooi,” speel Sharise saam.

      “Genoeg wyn, dis al wat jy nodig het, en mooi onderkleertjies,” sê ouma Maria met ’n vonkel in haar oog. “Die wyn gee jy hom saam met sy gunstelingkos, en die onderkleertjies hang jy aan die waslyn.”

      “Ek verstaan die wyn, maar die onderkleertjies?” hou Sharise haar dom.

      “Hulle moet weet van jou vroulikheid, my kind, die frilletjies sien wat jy teen jou lyf dra. As jy skaam is vir jou broekies, hang so ’n paar onderrokkies en nagrokkies op, jy het mos met kantjies en borduurseltjies? Jy wys hom niks meer van jouself nie. Verder moet jy hom laat wonder.”

      Sharise bloos effens. Sy onthou die swemgat tussen die riete, die strand by Rooiels en hulle staptoere, die eerste keer wat hulle ’n nag saam deurgebring het.

      “Hy het seker ’n groot man geword,” sê haar ouma.

      “Nes sy pa.” Sharise probeer grappig klink. “Groot en vet.”

      “Nee, dan sal daardie besemstok nie van hom hou nie.”

      “Sê nou hy is ook een?”

      “Wat?”

      “Lank en maer, ’n besemstok, want hy’t saam met haar opgehou eet.”

      “Nie hý nie, hy’t altyd so lekker kon weglê aan my bredies en my snyselsoep. O, en die soetgoed, koninginbroodpoeding en sagopoeding. Jy kon hom ’n baksteen met suiker op gee en hy eet.”

      “Hy was net so lief vir Ouma se vrugterol ook,” voeg Sharise by.

      “Wat daarvan as ek hom hiernatoe uitnooi en ek nooi jou ook? Dan kook ek lekker kos en gaan kuier langsaan. Julle kan mekaar mos vermaak, dink net.”

      “Ouma is nou baie romanties, maar dit sal nie werk nie. Sy vriendin is ook hier. Sy sal wil saamkom, en ek sien nie daarvoor kans nie.”

      “Sê hom dis oor die ou dae, hy moet alleen kom.”

      “Ouma, los dit liewer. Dis klaar tussen ons, agt jaar gelede afgehandel.” Sharise trek die teepotjie nader. “Ek skink.”

      “As jy moet.” Haar ouma klink teleurgesteld. “Maar ek waarsku jou weer: dis jou laaste kans om jou fout met Jermaine reg te stel.”

      “Ouma,