Faraon. Болеслав Прус

Tafet. – Kupiłam też w Memfis siedmioramienny świecznik i świece woskowe… Będzie kolacja lepsza niż u samego pana Chairesa.

      Gedeon wyszedł z córką na taras. Gdy zostali we dwoje, rzekł:

      – Mówiła mi Tafet, że ciągle siedzisz w domu. Dlaczego? Trzeba wyjrzeć przynajmniej do ogrodu.

      Sara wstrząsnęła się.

      – Boję się – szepnęła.

      – Dlaczego ty się masz bać twego ogrodu?… Przecież ty tu jesteś pani, wielka pani.

      – Raz wyszłam do ogrodu w dzień… Zobaczyli mnie jacyś ludzie i zaczęli mówić między sobą: „Patrzcie, to ta Żydówka następcy tronu, przez którą opóźnia się przybór!…”

      – Głupi oni są – wtrącił Gedeon. – Alboż to raz Nil o cały tydzień spóźnił się z wylewem? Więc tymczasem wychodź sobie wieczorami.

      Sara otrząsnęła się jeszcze gwałtowniej.

      – Nie chcę… nie chcę!… – zawołała. – Innego dnia wyszłam wieczór, tam, między oliwne drzewa. Nagle z bocznej ścieżki wysunęły się, jak cienie, dwie kobiety… Przestraszona, chciałam uciekać… Wtedy jedna z nich, młodsza i niższa, schwyciła mnie za rękę mówiąc: „Nie uciekaj, musimy ci się przypatrzyć…” A druga, starsza i wyższa, stanęła o kilka kroków przede mną i spojrzała mi w oczy… Ach, ojcze, myślałam, że się w kamień obrócę… Co to była za kobieta… co za spojrzenie!…

      – Kto to mógł być? – spytał Gedeon.

      – Ta starsza wyglądała na kapłankę.

      – I nic do ciebie nie mówiła?

      – Nic. Tylko kiedy, odchodząc, skryły się za drzewami, słyszałam, zapewne głos starszej, która powiedziała tylko te wyrazy: „Zaprawdę, jest ładna…”

      Gedeon zamyślił się.

      – Może to były – rzekł – jakieś wielkie panie ze dworu?…

      Słońce zachodziło, a na obu brzegach Nilu zbierały się gęste tłumy ludzi, niecierpliwie czekających na sygnał o przyborze, który istotnie opóźnił się. Już od dwu dni wiał wiatr z morza i rzeka pozieleniała; już słońce minęło gwiazdę Sotis91, ale w studni kapłańskiej w Memfisie woda nie podniosła się nawet na grubość palca. Ludzie byli zaniepokojeni, tym bardziej że w Górnym Egipcie, według sygnałów, wylew szedł prawidłowo, a nawet zapowiadał się doskonale.

      – Cóż więc zatrzymuje go pod Memfisem? – pytali stroskani rolnicy, z utęsknieniem czekając na sygnał.

      Gdy na niebie ukazały się gwiazdy, Tafet w jadalnym pokoju nakryła stół białym obrusem, postawiła świecznik z siedmioma zapalonymi świecami, przysunęła trzy krzesła i oświadczyła, że zaraz poda szabasową kolację.

      Wtedy Gedeon nakrył głowę i wzniósłszy nad stołem obie ręce mówił zapatrzony w niebo:

      – Boże Abrahama, Izaaka, Jakuba, który wyprowadziłeś lud nasz z ziemi egipskiej, który niewolnikom i wygnańcom dałeś ojczyznę, który z synami Judy zawarłeś wieczne przymierze… Boże Jehowa, Boże Adonai, pozwól nam spożywać bez grzechu płody wrogiej ziemi, wydobądź nas ze smutku i strachu, w jakim jesteśmy pogrążeni, i powróć nad brzegi Jordanu, który opuściliśmy dla twojej chwały…

      W tej chwili zza muru odezwał się głos:

      – Jego dostojność Tutmozis, najwierniejszy sługa jego świątobliwości i następcy tronu…

      – Oby żyli wiecznie!… – odezwało się kilka głosów z ogrodu.

      – Jego dostojność – mówił znowu głos pojedynczy – zasyła pozdrowienia najpiękniejszej róży spod Libanu!

      Gdy umilkł, rozległ się dźwięk arfy92 i fletu.

      – To muzyka!… – zawołała Tafet, klaszcząc w ręce. – Będziemy obchodzili szabas przy muzyce…

      Sara i jej ojciec, z początku przerażeni, zaczęli się śmiać i zasiedli do stołu.

      – Niech sobie grają – rzekł Gedeon – nie zepsuje nam apetytu ich muzyka.

      Flet i arfa odegrały zwrotkę, po której odezwał się głos tenorowy śpiewając:

      – „Jesteś piękniejsza od wszystkich dziewcząt, jakie przeglądają się w wodach Nilu. Włosy twoje czarniejsze od piór kruka, oczy spoglądają łagodniej od oczu łani, która tęskni za swoim koziołkiem. Wzrost twój jest jako wzrost palmy, a lotos zazdrości tobie wdzięku. Piersi twoje są jak winne grona, których sokiem upajają się królowie.”

      Znowu odezwał się flet i arfa, a po nich pieśń:

      – „Przyjdź i spocznij w ogrodzie. Służba, która do ciebie należy, przyniesie liczne naczynia i piwa wszelkich gatunków. Przyjdź, uświęcimy noc dzisiejszą i świt, który po niej nastąpi. W moim cieniu, w cieniu figi rodzącej słodkie owoce, twój kochanek spocznie po twojej prawicy; a ty go upoisz i powolną będziesz wszelkim jego żądaniom…”

      …Flet i arfa – po nich znowu śpiew:

      – „Ja jestem milczącego umysłu, nigdy nie mówię, co widzę, i słodyczy moich owoców nie psuję czczym paplaniem…93”

      Rozdział X

      Wtem śpiew umilkł, zagłuszony wrzawą i szelestem jakby wielu biegnących.

      – Poganie!… wrogowie Egiptu!… – wołał ktoś. – Śpiewacie, kiedy wszyscy nurzamy się w strapieniu, i chwalicie Żydówkę, która czarami swoimi zatrzymała bieg Nilu…

      – Biada wam! – wołał inny. – Depczecie ziemię następcy tronu… Śmierć spadnie na was i dzieci wasze!…

      – Ustąpimy, ale niech wyjdzie do nas Żydówka, abyśmy jej przedstawili nasze krzywdy…

      – Uciekajmy!… – krzyknęła Tafet.

      – Gdzie? – spytał Gedeon.

      – Nigdy! – odparła Sara, na której twarz łagodną wystąpił rumieniec gniewu. – Czyliż nie należę do następcy tronu, przed którym ci ludzie padają na twarz?…

      I zanim ojciec i służąca opamiętali się, wybiegła na taras cała w bieli, wołając do tłumu za murem:

      – Oto jestem!… Czego chcecie ode mnie?…

      Gwar na chwilę ucichł, lecz znowu odezwały się groźne głosy:

      – Bądź przeklęta, cudzoziemko, której grzech zatrzymuje wody Nilu!…

      W powietrzu świsnęło kilka kamieni rzuconych na oślep; jeden uderzył w czoło Sarę.

      – Ojcze!… – zawołała, chwytając się za głowę.

      Gedeon porwał ją na ręce i zniósł z tarasu. Wśród nocy widać było nagich ludzi w białych czepkach i fartuszkach, którzy przełazili mur.

      Na dole Tafet krzyczała wniebogłosy, a niewolnik Murzyn schwyciwszy topór stanął w jedynych drzwiach domu, zapowiadając, że rozwali łeb każdemu, kto ośmieli się wejść.

      – Dajcie no kamieni na tego psa nubijskiego! – wołali do gromady ludzie z muru.

      Lecz gromada nagle ucichła, gdyż z głębi ogrodu wyszedł człowiek z ogoloną głową, odziany w skórę pantery.

      – Prorok!… ojciec święty!…

91

Sotis (gr.) – gwiazda Syriusz, najjaśniejsza gwiazda nocnego nieba. Pierwsze po okresie niewidoczności pojawienie się Syriusza na wschodnim horyzoncie tuż przed wschodem słońca zbiegało się w czasie z początkiem przyboru wód Nilu. Dzień ten wyznaczał w starożytnym Egipcie początek nowego roku. [przypis edytorski]

92

arfa (daw.) – harfa. [przypis edytorski]

93

Jesteś piękniejsza od wszystkich dziewcząt […] i słodyczy moich owoców nie psuję czczym paplaniem… – autentyczne. [przypis autorski]