In de gaten. Блейк Пирс

draaide zich om en zag Trudy de trap afkomen, met een volle kan bier in de ene hand en een glas in de andere. Drie andere meisjes uit hun studentenhuis liepen achter haar aan. Ze zagen er allemaal behoorlijk dronken uit.

      Riley gaf geen antwoord op Trudy’s vraag. Ze hoopte alleen dat Ryan nu buiten gehoorsafstand was.

      Toen de meisjes de tafel naderden, vroeg Riley...

      ‘Waar is Rhea?’

      Trudy keek om zich heen.

      ‘Ik weet niet,’ zei ze met een onduidelijke stem. ‘Waar ís Rhea?’

      Een van de andere meisjes zei: ‘Rhea is terug naar de campus gegaan.’

      ‘Wat!’ zei Trudy. ‘Ze is weggegaan en heeft niks tegen me gezegd?’

      ‘Ze heeft het tegen je gezegd,’ zei een ander meisje.

      De meisjes stonden op het punt om bij Riley in het zithoekje te klimmen. In plaats van ingesloten te raken, stond Riley van haar stoel op.

      ‘We zouden allemaal naar huis moeten gaan,’ zei ze.

      Met een stortvloed van protesten gingen de meisjes giechelend zitten en zich blijkbaar settelen voor een lange nacht.

      Riley gaf het op. Ze liep naar boven en de voordeur uit. Buiten ademde ze diep de koele, frisse lucht in. Het was maart en soms was het hier ‘s nachts koud in de Shenandoah-vallei van Virginia, maar na de benauwde, met rook gevulde bar was de kilte welkom.

      Het was terug naar de campus en haar studentenhuis een korte, goed verlichte wandeling. Ze had het gevoel dat de avond behoorlijk goed was verlopen. Ze had maar een glas wijn gedronken, net genoeg om te ontspannen en er was ook die man geweest...

      Ryan Paige.

      Ze glimlachte.

      Nee, ze was zijn naam niet vergeten.

      *

      Riley sliep diep en droomloos toen iets haar wakker schudde.

      Wat? vroeg ze zich af.

      Eerst dacht ze dat misschien iemand aan haar schouder had geschud.

      Maar nee, dat was het niet.

      Terwijl ze in de duisternis van haar studentenkamer staarde, hoorde ze het geluid weer.

      Een kreet.

      Een stem vol van angst.

      Riley wist dat er iets vreselijks was gebeurd.

      HOOFDSTUK TWEE

      Riley was uit bed en op haar voeten voordat ze volledig wakker was.

      Dat geluid was verschrikkelijk.

      Wat was het?

      Toen ze het licht naast haar bed aan deed, bromde een vertrouwde stem vanaf de andere kant van de kamer: ‘Riley, wat is er aan de hand?’

      Trudy lag volledig gekleed in haar eigen bed en beschermde haar ogen tegen het licht. Ze was daar duidelijk in een vrij dronken toestand neergestort.

      Riley had door de binnenkomst van haar kamergenoot heen geslapen.

      Maar nu was ze wakker.

      Net als anderen in het studentenhuis. Ze kon vanuit de nabijgelegen kamers gealarmeerde stemmen horen roepen.

      Riley kwam in beweging, duwde haar voeten in een paar slippers, trok haar badjas aan en opende de kamerdeur. Ze stapte de gang in.

      Andere kamerdeuren zwaaiden open. Meisjes staken hun hoofd naar buiten en vroegen wat er aan de hand was.

      En Riley zag tenminste één ding dat niet goed was. Ongeveer halverwege de gang zat een meisje op haar knieën te huilen.

      Riley rende naar haar toe.

      Heather Glover, besefte ze.

      Heather was met hen mee geweest naar de Centaur’s Den. Ze was daar nog met Trudy en de anderen toen Riley vertrok.

      Nu wist Riley het, het was Heather geweest die ze had horen schreeuwen.

      Ze herinnerde zich ook...

      Heather is de kamergenoot van Rhea!

      Riley bereikte het snikkende meisje en hurkte naast haar neer.

      ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze. ‘Heather, wat is er gebeurd?’

      Snikkend en zich verstikkend wees Heather naar de open deur naast haar.

      Naar adem happend slaagde ze erin om te zeggen...

      ‘Het is Rhea. Ze is…’

      Heather gaf plotseling over.

      Riley ontweek de golf van braaksel, stond op en tuurde langs de kamerdeur naar binnen. In het licht dat vanuit de gang naar binnen scheen, kon ze iets verspreid op de vloer zien liggen, een donkere vloeistof. Eerst dacht ze dat het wat gemorste frisdrank was.

      Toen huiverde ze...

      Bloed.

      Ze had op deze manier eerder een plas bloed gezien. Er was geen twijfel dat het iets anders kon zijn.

      Ze stapte door de deuropening en zag Rhea languit op haar eenpersoonsbed liggen, volledig gekleed en met haar ogen wijd open.

      ‘Rhea?’ zei Riley.

      Ze ging iets dichterbij kijken. Toen kokhalsde ze.

      Rhea’s keel was bijna van oor tot oor doorgesneden.

      Rhea was dood, dat wist Riley zeker.

      Het was niet de eerste vermoorde vrouw die ze in haar leven had gezien.

      Toen hoorde Riley nog een schreeuw. Even vroeg ze zich af of de schreeuw van haar zelf kwam.

      Maar nee, het kwam van vlak achter haar.

      Riley draaide zich om en daar in de deuropening stond Gina Formaro. Ze was die avond ook in de Centaur’s Den aan het feesten geweest. Nu puilden haar ogen uit en trilde ze over haar hele lijf, bleek van shock.

      Riley realiseerde zich dat ze zichzelf opmerkelijk rustig voelde, helemaal niet bang. Ze wist ook dat ze waarschijnlijk de enige studente op de hele verdieping was die nog niet in paniek was.

      Het was aan haar om ervoor te zorgen dat de dingen niet erger werden.

      Riley nam Gina voorzichtig bij de arm en leidde haar de deur uit. Heather zat nog steeds op de grond waar ze over had gegeven, nog steeds snikkend. En andere dwalende studenten begonnen hun weg naar de kamer te vinden.

      Riley trok de kamerdeur dicht en ging ervoor staan.

      ‘Blijf daar!’ riep ze naar de naderende meisjes. ‘Blijf uit de buurt!’

      Riley was verrast over de kracht en autoriteit in haar eigen stem.

      De meisjes gehoorzaamden en vormden een volle halve cirkel om de slaapkamer.

      Riley schreeuwde opnieuw: ‘Bel het alarmnummer!’

      ‘Waarom?’ vroeg een van de meisjes.

      Heather Glover zat nog steeds gehurkt op de vloer met een plas van braaksel voor haar en wist krakend uit te brengen...

      ‘Het is Rhea. Ze is vermoord.’

      Plots explodeerde er een wilde mix van meisjesstemmen in de gang; sommige stonden te gillen, sommige snakten naar adem en anderen begonnen te huilen. Enkele meisjes duwden zich weer richting de kamer.

      ‘Blijf daar!’ zei Riley weer, nog steeds de deur blokkerend. ‘Bel het alarmnummer!’

      Een van de meisjes die een mobieltje bezat, droeg het bij zich in haar hand. Ze belde het nummer.

      Riley stond daar en vroeg zich af...

      Wat moet ik nu doen?

      Ze