De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

Ik heb het gevoel dat mijn hele lichaam het straks opgeeft.”

      “Ik ben zo terug,” zei Kyle en hij liep naar de keuken.

      Jessie liep van de eetkamer naar de woonkamer en liet zich op de bank zakken. Ze voelde dat haar bezwete shirt tegen de lakens drukte die over de meubels lagen om ze te beschermen. Het was eind augustus en zelfs in de kuststreek van Westport Beach in Orange County was het broeierig en heet. De temperatuur was boven de dertig graden.

      Dat was natuurlijk niets als je het vergeleek met hoe het was in het centrum van Los Angeles, waar ze tot die ochtend gewoond hadden. Ze waren daar omringd door asfalt, beton en glanzende wolkenkrabbers en Jessie moest vaak temperaturen van bijna veertig graden ondergaan wanneer ze de flat verliet. Vergeleken met die hitte was dit een opluchting.

      Ze herinnerde zichzelf eraan dat dit precies het soort van kleine voordelen was die rechtvaardigden om weg te trekken van het leven in de stad waarvan ze had leren houden. Ze zou de opwinding van de drukke straten in LA inruilen voor de koele zeebries. In plaats van naar nieuwe, hippe restaurants te gaan, zouden ze nu naar cafeetjes aan de waterkant gaan. Ze zouden nu niet meer de metro of een Uber nemen om naar de opening van een galerie te gaan, in plaats daarvan zouden ze een zeilrace gaan bekijken. En er was natuurlijk ook al dat extra geld. Het zou even duren voordat ze daaraan kon wennen. Maar ze had haar echtgenoot beloofd dat ze hun nieuwe leven met plezier zou aanvaarden en ze was van plan om die belofte na te komen.

      Kyle kwam de kamer binnen met bier en Gatorade. Hij had zijn natte shirt uitgetrokken. Jessie deed alsof ze de indrukwekkende buikspieren en borstkas van haar echtgenoot niet opmerkte. Ze wist niet hoe hij erin slaagde om zo'n strak lichaam te houden terwijl hij zulke lange dagen werkte. Maar ze klaagde niet.

      Hij kwam dichterbij, overhandigde haar de drankjes en ging naast haar zitten.

      “Wist je dat er een koelkast voor wijnflessen in de bijkeuken is?” vroeg hij.

      “Ja,” zei ze en ze lachte alsof ze niet kon geloven wat hij net gezegd had. “Had je dat de twee vorige keren toen we het huis zijn komen bekijken niet opgemerkt?”

      “Ik ging er gewoon van uit dat het een opbergruimte was, dus ik had de deur nog niet geopend. Wel cool, vind je niet?”

      “Ja, heel cool, mooie jongen,” gaf ze toe terwijl ze met bewondering keek naar de manier waarop zijn korte, blonde lokken perfect in model bleven, zelfs als hij er verder helemaal verfomfaaid uitzag.

      “Jij bent mooi,” zei hij terwijl hij Jessies halflange, lichtbruine haar uit haar groene ogen streek. Hij keek haar aan met zijn doordringende, blauwe ogen. “Het is goed dat ik je heb kunnen weghalen uit LA. Ik was al die hipsters met hun deukhoeden zat, die je probeerden te versieren.”

      “Die deukhoeden waren geen goed idee van ze. Ik kon amper hun gezicht zien om te kijken of ze mijn type waren.”

      “Dat is omdat je een amazone bent,” zei hij, terwijl hij deed alsof hij niet jaloers werd van haar geplaag. “Mannen die kleiner zijn dan een meter tachtig moeten hun nek forceren om op te kijken naar een aantrekkelijke vrouw zoals jij.”

      “Jij niet,” mompelde Jessie zacht, terwijl ze opeens al haar ongemak en pijn vergeten was. Ze trok hem naar zich toe. “Ik kijk altijd naar jou op, lekker stuk.”

      Haar lippen raakte de zijne net aan toen de deurbel ging.

      “Dat meen je niet,” kreunde ze.

      “Ga jij maar opendoen.” stelde Kyle voor. “Ik zoek ondertussen een schoon shirt om aan te trekken.”

      Jessie ging naar de voordeur met haar bier in de hand. Dat was haar kleine daad van verzet omdat ze onderbroken was midden in haar verleidingspoging. Toen ze de deur opende, werd ze begroet door een parmantige, roodharige vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als zijzelf. De vrouw was schattig, met een kleine wipneus, stralende, witte tanden en een zomerjurk die net strak genoeg zat om te laten zien dat ze nooit een Pilates-les miste. Ze had een schaal in haar handen met iets wat eruit zag als zelfgebakken brownies. Jessie merkte op dat de vrouw een gigantische trouwring droeg. De ring fonkelde in de middagzon.

      Jessie merkte dat ze bijna zonder erover na te denken, begonnen was een profiel van de vrouw te maken: begin dertig, misschien drie kinderen, huisvrouw, maar met hulp in huis, nieuwsgierig, maar niet op een kwaadaardige manier.

      “Hoi,” zei de vrouw met een opgewekte toon in haar stem. “Ik ben Kimberly Miner en ik woon aan de overkant. Ik wilde je even verwelkomen in de buurt. Ik hoop dat ik niet stoor.”

      “Hoi, Kimberly,” antwoordde Jessie met haar vriendelijkste ik-ben-nieuw-hier stem. “Ik ben Jessie Hunt. We hebben eigenlijk net onze laatste dozen naar binnen gebracht, dus dit is de perfecte timing. En dit is echt zo lief van je! Brownies?”

      “Jep,” zei Kimberly terwijl ze de schaal aan Jessie overhandigde. Jessie merkte op dat Kimberly er een punt van maakte om niet naar het bier in haar hand te kijken. “Dat is zo'n beetje mijn specialiteit.”

      “Nou, kom binnen en laten we er eentje van eten,” stelde Jessie voor, hoewel dat eigenlijk het laatste was wat ze wilde doen op dat moment. “Sorry dat het hier zo’n chaos is en dat Kyle en ik er zo uitzien. We hebben heel de dag lopen zweten. Hij is op zoek naar een nieuw shirt. Kan ik je iets aanbieden om te drinken? Water? Gatorade. Een biertje?

      “Nee dank je. Ik wil mezelf niet opdringen. Je weet waarschijnlijk nog niet eens in welke doos je glazen zitten. Ik weet nog precies hoe het was om te verhuizen. Wij hebben er maanden over gedaan. Waar komen jullie vandaan?”

      “O, we woonden in DTLA,” zei Jessie en ze zag de verwarde blik op Kimberly’s gezicht en voegde eraan toe: “Downtown Los Angeles. We hadden een flat in de wijk South Park.”

      “O wauw, stadsmensen,” zei Kimberly, terwijl ze giechelde over haar eigen grapje. “Waarom zijn jullie naar Orange County en onze kleine gemeenschap verhuisd?”

      “Kyle werkt in vermogensbeheer,” verklaarde Jessie. “Het bedrijf waar hij werkt opende eerder dit jaar een kantoor in deze buurt en ze zijn pas uitgebreid. Het is een hele gebeurtenis voor hen, want PFG is een wat conservatief bedrijf. Hoe dan ook, ze hebben Kyle gevraagd of hij hen helpt om te zorgen dat alles goed loopt. Dus we dachten dat dit een goed tijdstip was voor verandering. We willen graag aan kinderen beginnen.”

      “O, het huis is zo groot, ik dacht dat jullie al kinderen hadden,” zei Kimberly.

      “Nee - enkel erg optimistisch,” antwoordde Jessie terwijl ze het plotse gevoel van schaamte dat ze tot haar verrassing voelde opkomen, probeerde te verbergen. “Heb jij kinderen?”

      “Twee. Onze dochter is vier en onze zoon is twee. Ik ben eigenlijk op weg naar de dagopvang om ze op te pikken.”

      Kyle kwam erbij staan en sloeg zijn arm om Jessies middel terwijl hij zijn andere hand uitstak om Kimberly’s hand te schudden.

      “Hallo,” zei hij met een warme stem.

      “Hoi, welkom,” antwoordde ze. “Mijn God, jullie kinderen worden reuzen. Ik voel me als een dwerg in vergelijking met jullie.”

      Er was een korte, ongemakkelijke stilte omdat zowel Jessie als Kyle niet goed wisten wat ze daarop moesten antwoorden.

      “Bedankt?” zei Kyle uiteindelijk.

      “Sorry. Dat was onbeschoft van me. Ik ben Kimberly, jullie buurvrouw en ik woon in dat huis daar,” zei ze terwijl ze naar de overkant van de straat wees.

      “Leuk je te ontmoeten, Kimberly. Ik ben Kyle Voss, Jessies echtgenoot.”

      “Voss? Ik dacht dat het Hunt was.”

      “Zijn naam is Voss,” legde Jessie uit. “Mijn naam is Hunt, althans voorlopig nog. Ik ben nog steeds niet aan het papierwerk toegekomen.”

      “Ach zo,” zei Kimberly. “Hoelang zijn jullie getrouwd?”

      “Bijna twee jaar,” zei Jessie schaapachtig. “Ik heb heel veel last van uitstelgedrag. Dat verklaart misschien waarom