Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски

vi konstruas por mi tie? Aŭ ĉu li estas via komplico? Kion vi planas, gastaj laboristoj?

      – Kiu? Apchi, “Harutun timis.

      – Kion vi konstruas malsagxulon? Via amikeco deziras federacian. Ĉu vi estas kun li

      – Ah? apchi, – skuis siajn vangojn per Incefalopato. – Ne. Mi tute ne konas lin. La unuan fojon mi vidas.

      – Kaj kio do vi bolas por li? Ponardo, onklo. – Subite la serĝento bojis. Harutun retiriĝis. – Li utiligis por vi, kiel por via, kaj vi?

      – Ha, apchi, mi konas lin, sed ĝi estas tre malbona, kaj nur danke al lia edzino.

      – Kio? – Pent ridetis.

      – Mi dormas kun lia edzino! – konfirmis Harutun. La serĝento grimacis kaj iris por pafi dokumentojn por biero.

      – Kaj kiam ĝi estos liberigita? – echois la vestiblo.

      – Kiel la necesejo estas hejme kaj la respondo venos. Do dum tri tagoj mi rajtas fuŝi lin.

      – Ĉu mi povas helpi lin? – proponis Harutun al la tuta vestiblo.

      – Lavu la necesejon?

      – Jes, por esti liberigita pli rapide.

      – Ne, ne permesite.

      Harutun malgaje mallevis la kapon: Mdaa… li alvenis kaj ne estas mono kaj Klop mallevis sin.

      – Ĉu vi havas monon? – iu flustris rekte en la aŭdilon al korpa. Li tremis per sia tuta korpo kaj turnis sin ĉirkaŭe. Malantaŭ li staris dika insigno en polica uniformo kaj maĉis malmolan hamburgeron.

      – Reteto.

      – Kial? Om yum yum.

      – Kaj mono, apchi, – Harutun konfuziĝis en pensoj kaj etendinte sian indeksan fingron, serĉante lernantojn, montris al la pordo de la polica fosto. – Kaj la monon de mia, Apchi, chef, tie, en la monoklipo de Klop.

      – Kia eraro? Ĉu tio estas kromnomo?

      – Ne, lia familinomo, apchi, li estis detenita ĝis oni konstatis lian identecon.

      – Ahhh! Om yum yum., Do ni iru, prenu de li la monon, kvazaŭ al vi mem, kaj donu ĝin al mi.

      – Ahhh. Li havas, apchi, karton.

      – Pardonu. – Kaj la policano retiriĝis en la profundon de la korto.

      Semajnon poste, Bedbug estis liberigita de la 78-a policejo. Ĉi tiu estis la kvina branĉo sinsekve, komencante de la stacidomoj kaj ĉie li lavis necesejojn. Neniu antaŭ li konsentis pri tio. Kaj li devis lavi la jaran malpuraĵon.

      Harutun laciĝis atendi lin en la stacio dum unu semajno, estis bona somero. Li kontaktis la lokan gopoton kaj la senhejmulon. Liaj vestoj transformiĝis en plankan ĉifonon. Lia ŝvelinta vizaĝo de la “glacio” – puriga agento por etanolaj glasoj uzataj de senhejmuloj kaj similaj – ruĝiĝis kiel la azeno de ĉimpanzo. Liaj okuloj pleniĝis de larmoj, ne nur de malĝojo, sed ankaŭ de terura angoro. Li sidis en la pasejo de la Moskva Metro-Stacio. Lia ĉapelo estis renversita kaj kuŝis sur la planko. Oni povis vidi digon en ĝi: unu, kvin kaj dek moneroj. Li sidis sur siaj genuoj kaj iomete suspiris. Fingaloj apenaŭ sopiris larmojn.

      – Harutun? Ottila ekkriis, “kio estas kun vi?”

      – Ah? Apchi, – la korpuso malrapide levis la okulojn.

      – Leviĝu, ĉu vi sidas ĉi tie? – La cimo levis sian ĉapelon.

      – Ne tusxu, apchi. – Harutun kriis histerie kaj ekprenis sian ĉapelon. Iomete saltis sur la marmora planko kaj sonis. Senhejmaj homoj aŭdis la sonadon. Ili aspektis decaj kaj pli junaj.

      – He infano, bone, eliru el la mizeraro. – kriis unu el ili

      – Ne ĝenu lin perlabori panon, schmuck. – timigis la dua.

      – Vali, Vali. – subtenis la tria, – dumvive.

      – Ĉu vi diras al mi junuloj? – la loka detektivo Generalo Klop malfermis la okulojn surprizite.

      – Ho? Jes, ĉi tio tute ne estas infano.

      – Ĉu nano?!

      – Jes, kaj la Nigro. Heh. – Kaj ili komencis proksimiĝi al la Bedbug.

      “Kartoĉo,” murmuretis Harutun, genuiĝis. – forkuru, estro. Mi prokrastos ilin. Tamen, ili jam batis min kaj igis min petegi.

      – Ne ssy, mi klarigos al ili en Sarakabalatanayaksoyodbski, ke vi ne povas ofendi maljunulojn. Ottila respondis memfide kaj surŝovis siajn manikojn.

      – Ho, Zyoma, li decidis kuri al ni, – por la bastardo, la plej sana el ili kaj la kalva.

      – Griza, trenu ĝin al la sitelo. – subtenis maldika kaj tatuita, montrante al la urno.

      – Mi diras tuj, trankviligu junulojn, mi avertas vin lastfoje. – afable demandis Klop, rigardante en la okulojn de sanulo. Li prenis ĝin per sia grandega peniko apud la kolumo kaj, levante ĝin, alportis ĝin al liaj okuloj. Li ridetis ehidno kaj forte akiris la spiron. Li malfermis la okulojn, kvazaŭ kun estreñimiento kaj pligrandigis la buŝon, kvazaŭ li volus meti la bulbon de Iljiĉ en la buŝon. La iro eliris el la peniko kaj kliniĝis, kroĉis sian ingon per ambaŭ manoj.

      – Ahhhhh!!!! – dronigis ĉiujn ĉirkaŭe.

      Ottila alteriĝis sur siajn piedojn kaj, kaŝiĝante, kaŭzis duan baton sur la pilkojn, sed per la pugno.

      Li batis la pafon per la pugnoj dum minuto, tiel rapide, ke estis malfacile distingi la manojn kaj finfine trafis la kalkanon en la pomo de Adam per salto de kalkano. La ruĝhararo malrapide falis antaŭen kaj falis sur la marmora planko kun la frunto, dispremante ĉion, kio batis sin. Ottila resaltis al unu flanko, maltrafante la falon. Liaj homecoj estas forpuŝitaj de la vento. Kaj ĝenerale la transiro estis purigita de ĉiuspecaj freelaj gvidantoj – ebriaj.

      Ancefalopato ekstaris, apogita sur la ŝultro de la kuiristo.

      – Dankon, apchi, patrono. Mi pensis, apchi, mi mortos ĉi tie.

      – Kiel vi atingis tion? Ili fermis min dum unu semajno? Kaj vi jam enprofundiĝis do.

      “Kaj li mem?!” Harutun pensis, sed diris nenion. Ottila ree rigardis la korpan kaj gaje.

      – Ho, Yoshkin-kato, kion ili faris kun via taso?

      – Jes, bone, apchi, – Harutun svingis la manon kaj forturnis sian kadukan vizaĝon: rompita nazo, du fingroj sub la dekstra okulo kaj tri sub la maldekstra kaj ne unu antaŭa dento. La kruela mondo de la senhejma kaj kompatema en unu homo. Estas tre malfacile por la maljunuloj postvivi en ĉi tiu mondo en la fundo.

      – Mdaa… sed vi ne demandis ilin pri ilia nazo?

      – Ne, eĉ ne ekpensis min … – Harutun malrapide teksiĝis malantaŭ la estro kaj maĉis sian langon kiel kutime, – kvankam, haltu! – li ekkriis, – oj, mi aŭdis, ke li estis alkroĉita al kupro ĝis la plej proksima ricevo, kaj tiuj – ili mortis en antikvaĵejo.

      – Kiu, tiuj? – Ottila haltis.

      – Nu, de la akceptejo ili transdonis al antikvejo.

      – Kaj en kiu?

      – Kaj en la centra, malantaŭ la Kazana Katedralo.

      – Ni iru. Kaj tiam, subite ili vendis ĝin?

      Ili tamen eliris el Mos. Bana pri Nevsky-Prospekto. Dvizhuha. Ottila iris al la onklino staranta sur la trotuaro kaj demandis:

      – Kaj kie la puto. Katedralo de Kazano?

      – Nah?

      – Tio estas: situanta.

      – Cxu vi ne estas ruso? gasto aŭ gasto laboranto?

      – Ne. Mi estas preĝejeto.

      – Mi vidas.