Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски

fingron al la plafono kaj pigme salte saltis, helpe de someroj, sur la tablon, svingante piedon antaŭ la nazo de kolego. Li atingis siajn piedojn kaj transiris la tablon piede en la direkto de Arutun al sia seĝo. Larmoj kaj direktitaj al la eliro.

      – Kial vi sidas? ni iru! – kaj svingis la manon, – kaj kvazaŭ laŭ Sankt-Peterburgo balais la Teron…

      Ili forlasis la fortikaĵon, lasante nur noton en kreto sur la pordo:

      “Ne maltrankviliĝu. Ni foriris en urĝa tasko al Sankt-Peterburgo. Vi restas en la loko de Incephalate, kaj Izya – anstataŭ mi. Mi!”

      Kaj en la fundo estas la aldono en alia manskribo:

      “Pardonu, Pupsik, mi revenos kiel mi devas! Dum via Felo marŝas supren. Atendu min kaj mi revenos. Eble unu…”

      Izya legis la noton kaj, skribante sur la folio en la manskribo de sia patro kaj Intsefalopat, kaŝis ĝin en sia poŝo kaj viŝis la surskribon de la pordo.

      – Nu, maljuna kapro, vi ricevis gxin. – Mi prenis mian poŝtelefonon kaj sendis SMS al mia patro. Poste li eniris la domon kaj donis la noton al sia patrino. Ŝi legis kaj ridis.

      Lasu lin rajdi. Ni anstataŭigos ĝin. Kaj ne vorton pri la daŭrigo de la patro. Ĉu vi atingis ĝin?

      – Kompreneble, patrino, mi komprenas… Kaj ni prenu la porkon de la estro, ĉu? li sugestis.

      – Kio vi estas? Ni devas fari ĉion laŭ la furorlisto kaj justeco.

      – Kaj li krias al mi justeco?

      – Li estas la direktoro. Li scias pli bone. Kaj li mem pravigos antaŭ Dio.

      – Ĉu tiu pendas sur la muro en la oficejo?

      – Preskaŭ. Tie pendas Iron Felix, lia deputito. Bone, iru fari vian hejmtaskon.

      – Mi faris. Panjo, ĉu mi rajtas promeni sur la rivero?

      – Iru, sed memoru, hundido: dronu, ne revenu hejmen. Mi mortigos vin… Ĉu vi havas ĝin?

      – Jes. – Izzy kriis kaj malaperis malantaŭ la pordo…

      – Uuh, – la reganto, denaska de iu latva kolektiva bieno, balancis la kapon, lasante vizitantojn. – Ne estas konscienco, estas evidente, ke la vizaĝo ne estas rusa, kaj la uniformo de la generalo surŝoviĝis.

      – Kaj estas administra puno pro tio – klarigis serĝento Golytko, devenanta de Lviv.

      – Kaj jen mia pasporto, kun skeĉo, Harutun Karapetoviĉ kaj transdonis al li pentaĵon. – Ruso. Mi estas ruso, mia!

      – Kiel mi, – aldonis pent

      – Kaj mi. – elprenante la okulojn, aldonis la regilo.

      – Nu, vi tute pravas. – La folia pasporto prononcis la penton, – kvankam por dua, – rigardis de sub la fruntoj, – ĉu vi estas artisto? – en la multkolorajn okulojn, post kio li mallevis sian studantan rigardon al la oreloj, – aŭ zoofile?

      La okuloj de Ottila eloviĝis kaj li neglektis kiel ĝemelo, rigardante Intsefalopaton. La korpa ruĝiĝis.

      – Nu, sxtoneto, per kiu vi brodas deponejon, aux hejme kulturon? – la servisto transdonis la pasporton al Harutun.

      – Kia artisto mi estas? Mi ne estas plentempa asistanto al la loka vilaĝo Sokolov Rojo, Leningrada Regiono.

      – Ho, karulino, eliru el cxi tie. – la oficisto sugestis.

      – Jen mia ID.

      – Kaporalo, vi diras? – la serĝento skrapis sian vangon kaj metis semon en lian buŝon. – Nu, vi estas libera, kaj ĉi tiu venos kun mi.

      – Kion signifas, “venu kun mi”? – la Bedbug indignis. – Ĉu mi telefonu al mia estro nun? Li starigos viajn cerbojn…

      – Vi telefonas, vi vokas tie, en mia oficejo, kaj en la komenco mi testos vin serĉi, eble vi estas ĉeĉena teroristo aŭ eskapis el viaj gepatroj. Venu, ni iru. la servisto kriis kaj simple svingis lin: ĉu per la butono aŭ per la barelo, Ottil estis konfidita al li per sturma fusilo en la ĉambro de la fervoja gvardio. stacidomo. Ancefalopato lin sekvis kaj eĉ volis ekbruli kun sia Ottila, kiel ŝajnis Klop, tuj malaperis malantaŭ la kolumno kaj ŝajnigis ne koni Klop-on.

      – Harutun, voku Isolde, li alportu la dokumentojn! – kriis Klop.

      “Kaj pli rapide,” aldonis la serĝento, “alie li restos ĉe ni longe.”

      – Kaj kiam ĝi estos liberigita? demandis Harutun.

      – Kiel establi personon…

      – Tri tagojn? – la maljunulo ridetis.

      – Aŭ eble tri jarojn. – respondis la servisto. – Se li ne rezistos kontraŭ la aŭtoritatoj. – kaj ekfrapis la pordon de interne.

      Incefalopato, kun la fingroj de la maldekstra mano, brakumis sian maldikan mentonon kaj, muĝante sub la nazo, decidis efektivigi la taskon, kiu konvenis al li kaj al lia estro. Li rapide eliris el la stacidomo en la straton kaj tuj haltis.

      – Kien mi iras? Harutun demandis sin.

      – Al Isolde, vi stultulo. – respondis sarkasme interna voĉo.

      – Do, ne estas mono? Por kio mi iros?

      – Kaj vi, pro via amato, ŝtelu, de tie, de tiu dika vizaĝo, sidanta en nigra jeep.

      – Ŝi, ŝi batos sian vizaĝon. Kaj ne supozeble, mi estas pentulo?!

      Kaj Harutun konsultis sian internan voĉon, Klop, doninte siajn datumojn, modeste cedis, kiam li sidis en simio.

      – He, bum, bona frapo! – kriis la servisto. Ottila envenis kaj malfermis siajn bombadajn okulojn. Li mopetis la buŝon kaj, sentante maldikiĝon en la buŝo, provis kolekti sian salivon per sia lango, sed ne estis sufiĉe da malsekeco en lia buŝo kaj li petis necesejon.

      – Kolego, ĉu mi povas uzi la necesejon?

      “Estas eble,” la pliaĝuloj respondis kun bonintenco, “sed se vi lavos ĝin.”

      – Kial? – Ottila indignis, – mi estas arestito, sed vi havas purigan sinjorinon en via stato kaj ŝi devas lavi la plankon.

      – Ĉu sed ne devigite lavi dolnyakon post tiaj fortikaj senhejmuloj. Nu, do kiel?

      – Mi ne lavos punkton! – Ĝenerale Bedbug diris kategorie.

      – Nu, tiam sxaltu vin en la pantalonon. Kaj se io trafos la plankon, vi tiam prisendos la tutan kupeon.

      – Ĝi kontraŭas la leĝon; vi devas provizi al mi necesejon kaj telefonon.

      – Kaj kion mi pli devas? Ahh? – alvenis la serĝento.

      Ottila diris nenion. Kaj kompreninte, ke li estos plenkreska, li samopiniis. Cetere, neniu vidas.

      – Bone, mi konsentas.

      – Bone. la serĝento ĝojis kaj kondukis Klop-on al la necesejo. – ĉifono, pulvoro tie, sub la lavabo. Kaj pro la tesnikoj mi ricevas. La krizo, hahaha.

      – Kaj kie estas la sitelo kaj neceseja papero?

      – Enŝiru la ĉifonon en la lavilon kaj viŝu vian azenon per via fingro. – la serĝento eraris.

      – Kiel farigxas? – surprizis Klop.

      – Kiel vi lernas, mi esence havas sandpaperon, mi povas oferti, kaj per simpla papero ni multe emas. La krizo en la lando. Cetere, ni estas ŝtataj dungitoj.

      Ottila glatigis sian vizaĝon kaj, preninte la proponitan paperon, grimpis sur la necesejon. Aŭdiĝis laŭta bruo, Pent turnis sin kaj eliris eksteren, fermante la afiŝon. Kaj Ottila malstreĉiĝis, rigardis inter siajn krurojn kaj sulkigis la vizaĝon. Ne nur la graco de acaj okuloj doloris, sed ĉiuj pantalonoj de la ekstero estis enŝovitaj de malgranda, naŭza koloro, odorante drysnyak. Pri la necesejo oni ne demandis. Eĉ gutoj da diareo ekbrilis sur la muro.

      Incefalopato