SOVIET MUTANTS. Grappige fantasy. СтаВл Зосимов Премудрословски

Bliuw!! – en foel op ‘e grûn. Botva stoppe en besleat ek te Wallow op ‘e heuvel. Ynienen ferskynde in gat fan ‘e heuvel en Generalisiphilis klom út.

      – — Wat is it? – hy wie ferlegen. “Binne jo it plak noch net ferlitte?” De parasiten. No gau sykje! En doe., En dan.,?! – hy yn it nervensyndroom stampte en foel sûnder gefoel, de linkerkant fan ‘e kin klamme, it herttype foel siik. En se hienen gjin hert, wierskynlik… Mar de reizgers besletten om gau út it sicht te ferdwinen út ‘e grime fan Golupyan.

      It wie jûn en elkenien woe ite.

      – — No, binne jo allegear wurch? frege Zeka.

      – — Ja!! – de oaren antwurden mei muoite.

      – — Hâld dan de mus. Ik draai myn radik noch fan him ôf mei myn boaiem. – suggerearre Casulia.

      – — Wêrom, okee, ik kin sels ûnder jo lizze, foaral om’t ik dernei sels better sliept. – suggerearre Stasyan. Fansels liet hy dat hy stien waard nei de suiging fan Kazulia, yn feite wie hy siik nei dizze moarn… Of nei in pipke?! Koartsein sil de oare moarns sjen litte.

      Mar de skerpen wiene sa honger dat se de oanbiedingen fan ‘e mus net hearden en op him sloegen. Stasyan skreaude, mar it wie te let. Elkenien wie sliepend blyn en woe ite!!!…

      fyfde apulase

      twongen ferried

      Moarns stiene de reizgers betiid op, stoarren nei honger, rûpten rêstich nei in sliepperm, dy’t yn in dream swiet fleach en net fermoeden dat hy sels stoppe yn termen fan bestraling. Krekter, hy soe noait net-radioaktyf wurde. Boppedat bemastere hy har refectoryproseduere net, mar se woenen blykber iten mei muoite ûntfange, en net foar neat. En no krûpte Casulia efter de skerpen, en om’t Stasyan twa kear safolle wie as de skerzen en superieur oan Kazulia, koe hy syn sliep kreupelje, refleksyf ferdigenje, wat kleur tafoege oan it miel fan ‘e mutanten. Nei’t er wekker wurden wie, begriep de mus syn rol, dy’t him skealik wie, en seach hoe’t galups fanatyk ôfstimd wiene, spile hy gewoan mei har, en late as in slachtoffer. No, de rush fan dizze bonken om iten te winnen.

      Se sprongen tagelyk en ferpletterje Stasian nei de grûn Zasratich en Chmor Iko tegearre, frjemd genôch, ferpletteren de skouders fan ‘e mus, wêrtroch Kazulia de boppekant koe beklimme en syn bestraalde lichem mei syn boaiem oanreitsje.

      – — Ahhh!! Ahhh! – Sprek raasde, net sa folle fan pine as út ûngemak. Alles tagelyk sprong. En Casulia apologet swiet.

      – — Excuse my, asjebleaft, mar jo ynhâld fan radionukliden, it is net frjemd, is hyltyd hersteld en jo sille lang foar ús genôch wêze, miskien sels de heule wei.

      – — Krekt, mar ik kin sels ûnder jo lizze, sûnder dizze leg-bone-applikaasjes dy’t my sûnder fertrouwen pine en fernedering feroarsaakje. – antwurde Stasyan, lizzend ferpletterd ûnder in pak skerpen om ‘e rânen en yn it sintrum siet Casulia.

      – — Jo wurde finzen nommen en dêrom is it better om stil te wêzen, jo binne ús trofee, en wat wy wolle, sille wy mei jo dwaan. – sei Cherevich.

      Stasyan feroare syn gesicht. Hy soe noait hawwe draaide nei de quirks fan in toarst nei geweld by de Galups, mar de ferklearring fan Chmor Iko rekke syn string fan grutskens oan. Mar hy bedriege, as hie hy him fermoedsoene mei wat Cherevich sei, mei haat en wrok yn syn siel te ferbergjen. Wraak sil elkenien beoardielje.

      Wat de rest oangie, wachtsjend op spuitsjen fan iten, folgen guon gewoan de opdracht, wylst oaren it joegen. Mar de lytse fûgel tocht dat net, en hy tocht dat elkenien him mei har eagen feroardielet en nei him sjocht, mar feitlik stie hy gewoan earst foar Kazulia. Mar syn twivelriedigens oer de korrektheid fan wat hy foar alles sei sei net kalm.

      – — En stoarje my sa net oan. Ik bin de wichtichste en dat is it! As jo opnij ferskate ôffal oer my tinke, dan sil ik him fan iten ûntslach!! Is it foar elkenien dúdlik?.

      – — Sjoch dat jo net beret binne. – ûntsnapt út Zasratich.

      – — Stil, stil. – fersekere Casulia Zeka. – Ik spuit … – se stiene allegear ûnder de oandacht. Casulia ljochte op en fermeitsje harknily elkenien dy’t rjochte wie yn ‘e skedel en stapte fan’ e mus. – dêrfoar, lit Stasyan sels sizze. Wa is hy yn ús tops en hokker plak beset hy.

      – — Ja, alles is oalje!! – sei de mus, en hy tocht: “koe my beskermje, as ik trofee skmoe, dan… sille wy sjen.” – Hawwe jo rinne?!

      En se rûnen nei itselde plak as juster, mar stadich. Sels hiel stadich. It is gewoan ûnmooglik te yntinke: well, sooooooo stadich. Stadiger dan tempo. En allinich Stasyan rûn, lykas altyd. Ik helle se oer en kaam konstant werom. Hy seach mei bespot hoe de galoppen bewege, en it like him op as rûnen se op in idee lykas in slow-motion scrolling fan in fideospieler. Stasyan rûn mei nijsgjirrigens rûn en loek yn har posysjes en gesichten. Mar it like har ta dat hy hast hie, om’t hy te rap foar har wie. De paradoks fan ‘e tiid: juster gongen se hurder as in dei, en hjoed rinne se stadiger as in minút. Blykber hat strieling ek ynfloed op ‘e dúdlikens fan’ e tiid… Of miskien is it de winsk fan in mus of auteur?! Yn alle gefallen is it leuk en net standert.

      – — Rinne jo har? – Frege, goed, ohhh, heul stadich Zasratich-skedel. – Grapke jo my?!

      Stasyan ferhuze yn ‘e minsklike tiid, en dêrom is syn tiid ús tichter en djoerder, en wy sille op him fertrouwe.

      – — Dat jo kinne net byhâlde mei jo.

      – — Wat?

      – — Zaaa jo binne net efternei. Ik wol begripe hokker soarten jo binne. Hawwe jo in probleem mei ynterne tiid? Hjir haw ik it, lykas minsken it gelyk en dúdlik hawwe. En jo hawwe terpentine yn ‘e paus, dan constipaasje. Yn ‘t algemien bin ik in fûgel, gjin reptil. Ik moat fleane, stoere. Ik haw krêftige wjukken ûntwikkele … – hy tilde syn ledematen en seach om har hinne. Fertriet fertroude him en hy suchtde oan it begjin. – Uh… d’r soe fieders wêze, de sturt sil oankomme. Hjir is de lêste kear dat ik better rûn, mar net de lêste. Straling wurdt dan werombrocht, mar enerzjy is net. Ja, it is nijsgjirrich dat jo josels fannacht yn ‘e hoarn fan in ram, myn wjukken of skonken, sille ferpakke?

      – — Foar lunsj. – Casulia hold út en yn in sprong wreide har skonken út yn touwen. Allinich begriep se him. En foar de rest, syn spraak like hurd, as op snelheid en pittich, as helium adem hie…

      – — Foar lunsj? Miskien kinne jo ek lunsj hawwe en in firefox, earste moarnsiten, twadde, en fiif dinners?.. – Stasyan wie ferlegen. – de skedel krûpt net, he? Jo, Chmoriko, – en Stasyan krûpte oan ‘e skonk fan Cherevich, dy’t ek ôfkaam en hong stadich yn’ e loft yn ‘e midden fan syn stadige sprong. Hy floepte lykwols direkt op ‘e snelheid fan ús tiid. – No, sa sille jo my dizze kear sûgje?

      – — Neus! – antwurde de stadich springende heuvel Casulia.

      – — Sit op myn noas? Dat ik ha gjin noas. Ik bin gjin kale kat? Dat hy in noas hat. En ik haw in bek. – befêstige de mus en sette syn eagen fêst op ‘e knolle wêrút de snor krekt sa stadich útstiek, dan in sferyske noas.

      – — It wichtichste is dat de taal is. – tafoege Rev. Cherevich. – sprekkend en rottich as in mus…

      Mar Stasyan harke net mear nei har en seach har net oan. Hy waard ynteressearre yn in noas út in gat mei in snor, dy’t stadich út it gat klom. It wie in mole, mar Stasyan wist dit net. Hy naam in strie yn ‘e buert en gie omheech en plakte it yn syn neusgat en tramteare op in plak mei syn noas en snor yn it gat. It strie rûkte saoo stadich, folge troch deselde trage sneeze. – Aaapchkhiii … – fleach út ‘e neusgatten en ek stadich. Stasyan slagge it sels om in tút te slaan, wylst it strie de grûn oanrekke, en de mole begon wer út te klimmen en liet stadichoan sjen: oan it begjin fan ‘e snor, en dan de noas. Sparrow die itselde en glimke. It strie raasde stadichoan en Stasyan bûn it mei in snor. D’r wie in stadige nies en in strie, lykas in puberke krobber, stadich mar monumintaal fleach út