Upiory spacerują nad Wartą. Ryszard Ćwirlej

jakości opon. I wyobraź sobie, że zużywają mniej materiałów, a poziom jakości wyrobów się nie obniżył. Czyli idziemy do przodu. To znaczy, że teraz w oponach samochodowych będzie mniej komponentów i dzięki temu będą lepsze. To przecież logiczne. Im coś mniej skomplikowane, tym lepsze, nie? Mniej jest tego, co mogłoby się ewentualnie zepsuć.

      – Ciekawe, czy moje nowe opony są z Olsztyna. Muszę to sprawdzić – przestraszył się kapitan. Nowe auto było jego oczkiem w głowie, więc liczył na to, że pojeździ nim bezawaryjnie przynajmniej dziesięć lat. A tu nagle okazuje się, że wytwarzane teraz gumy mogą być nie w pełni wartościowym towarem. Już chciał się podnieść i pobiec na parking, żeby sprawdzić, który Stomil wyprodukował opony do jego samochodu, ale nie zdążył. Drzwi od pomieszczenia, w którym przeprowadzana była sekcja, otworzyły się. Czysty, pachnący mydłem i uśmiechnięty doktor Malinowski wyszedł na korytarz i zbliżył się do milicjantów.

      – Idziemy do mnie, czy chcecie sobie popatrzeć na efekty mojej pracy?

      – Daj spokój – obruszył się Brodziak. – Spadamy z tego cuchnącego kibla. Daj nam tylko zobaczyć głowę tej dziewczyny, bo resztę widzieliśmy już rano nad rzeką.

      – To nie widzieliście głowy nad Wartą? – zdziwił się lekarz.

      – Skąd! – odpowiedział Marcinkowski. – Głowę przywieziono do ciebie, gdy byliśmy na komendzie.

      – No to wszystko rozumiem…

      – Co rozumiesz? – zapytał porucznik.

      – Rozumiem, że nie macie zielonego pojęcia, o co chodzi tak dokładnie… – Skinął głową i odsunął się nieco, by zrobić dla nich przejście w drzwiach.

      Zwłoki leżały na wielkim stole. Malinowski podszedł i odsunął skraj ceratowego całunu. Tam, gdzie powinna znajdować się głowa, nadal niczego nie było. Nie wiadomo dlaczego obaj byli przekonani, że po sekcji wróci ona na swoje miejsce. Tymczasem ciało w dalszym ciągu było niekompletne.

      – A gdzie ta głowa? – zapytał kapitan.

      – Jej głowa? – Lekarz niewyraźnie się uśmiechnął. – Nie mam zielonego pojęcia. – Marcinkowski i Brodziak jak na komendę spojrzeli na niego zdziwieni. – Ta, którą przywieźli przed godziną, leży tam, na drugim stole – wyjaśnił.

      – To czemu leży tam, a nie tu? Nie da się jej przyszyć, czy jak? – próbował zrozumieć Brodziak.

      – Chcesz powiedzieć… – wycedził powoli Fred i urwał w pół zdania.

      – Dokładnie to, co myślisz. Ta głowa nie pasuje do tego ciała.

      – Kurwa mać – jęknął kapitan Marcinkowski. – Naprawdę mamy w Poznaniu pierdolonego łowcę głów!