Каһәр. Хисам Камалов

соравын астарлы итеп биргән иде, үзенең егеткә бик хисләнеп ябышуына ничек карый икән, гаеп итәме, әллә аңа әһәмият бирмиме, дип. Беләсе килеп. Әмма кыз берни дә белә алмады.

      – Күңелгә ошаганнары очрамыймы?

      – Бу хакта уйлаган булмады. Ярату юктыр ла ул. Уйлап чыгарылган нәрсәдер. Энгельс яза, капиталистлар мәхәббәтне үзләренең кереме өчен файдалана, ди. Димәк, мәхәббәт тә баланста.

      – Аңлап җиткермим, ничек баланста?

      – Менә, әйтик, ир белән хатын-кыз бер-берсен тигез яратышып яшәсә, алар җитештерүдә дә әйбәт нәтиҗә бирә. Нормаларын арттырып үти. Хатыны белән талашып, нервланып эшкә килгән ир, әлбәттә, начар эшли.

      – Ягъни без дә баланста инде, ә? Ә син баланска керергә телисеңме соң?

      – Баланска цифр булыр өчен генәме?

      – Без бит кайдадыр барыбер цифрлар. Соңгы чутта мәхәббәт балансына цифр булып керергә…

      – Юк, минем цифр буласым килми…

      – Телисеңме-юкмы, барыбер цифр буласың. Син – «А», димәк, «1»ле цифры. Мин – «Т», димәк, «20»ле.

      – Кара, 1 + 20 = очко була икән!

      Альфред көлеп җибәрде, бусы Таняга да кызык тоелды, ул да:

      – Кешеләрне плюс белән генә кушып булмый, – дип, күңеле булып, тыенкы гына көлеп куйды.

      – Була, нигә булмасын? – диде Альфред. – Кешеләр белән ниләр генә эшләмиләр…

      – Күңелгә ошау гына кешеләрне бергә кушарга тиеш.

      – Кайберәүләр очраклы кушыла, аннары гына бер-берсенә ошый башлый.

      – Юк, мин бер-береңә карата хис булса гына кушылу ягында.

      – Хис бит соңыннан да килә. Күпме андыйлар! Ә кайвакыт бер-берсен кайнар яратып кушылганнар бергә тора алмыйча аерылыша. Менә сиңа хис. Элек әнә татар кызларын бөтенләй күрмәгән-белмәгән кешегә биргәннәр. Кая анда ярату дигән нәрсә…

      – Ул чагында хатын-кыз үз дәрәҗәсе хакына көрәшә алмаган, ирексез булган…

      – Иреккә ирешү белән тойгы-хисләре күбәйгәндер дисеңме? Табигать бирмәгән булса…

      – Ну, хәзер хатын-кызлар үзләрен яклый һәм ирне сайлый ала. Бу бик мөһим. Чөнки яраткан ирдән генә яхшы балалар туа, ди.

      – Монысы инде аның философлар сүзедер. Ярату-яратмау балада чагыла микәнни? Сез, медиклар, бу мәсьәләдә, бәлки, күбрәк беләсездер? Ләкин мин тормышта башкачарак күрдем. Әйтик, мосафир ир бер хатын янында бары бер төн кунып чыкты. Кичтән килде, иртән китте. Шуннан бер малай туды. Ул малайның яхшылыгына, акыллылыгына исең китәр иде. Яратудан туган баламы ул? Юк, билгеле.

      – Шул мәлдә, бәлки, алар бер-берсен яратканнардыр. Ә нигә, шулай булуы мөмкин түгелмени?

      – Ярату хисе ул кыска арада гына туа алмый.

      – Нишләп туа алмасын? Туа, ничек кенә туа әле!

      – Хатын-кыз ул якны, бәлки, нечкәрәк беләдер. Минемчә, бер-береңне белмәгән көе хисләр тумый. Адәм баласы хайван түгел лә…

      – Ә үзең бая «ярату уйлап чыгарылган нәрсә бугай» дидең.

      – Мин тормышта күргән-белгәнемнән чыгып әйттем. Ә монысын – үземнән…

      – Кешедә дә хайвани сыйфатлар бар ич.

      – Билгеле,