Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік). Генадзь Аўласенка

паглядзеўшы на купіну, Максім павольна наблізіўся да яе.

      – Забяры мяне! – ледзь чутна прашаптаў ён невядома каму. – Не сына, мяне! Бо гэта я вінаваты ва ўсім – за што ж яму адказваць?! Ён пачаў чагосьці чакаць, але нічога так і не адбылося. Ды і не магло нічога адбыцца на малым гэтым балотцы…

      – Забяры! – амаль умольна паўтарыў Максім. – Я больш не буду прасіць дапамогі… праўда, не буду!

      І зноў нічога не адбылося.

      – Ну і чорт з табой!

      Не думаючы больш ні пра што, баючыся хоць аб чым думаць, Максім падхапіў вядзерца і хуткай хадой пакрочыў у кірунку вёскі. Ён ішоў напрасткі цераз балотца, ішоў, нібыта знарок выбіраючы самыя гразкія і самыя падазроныя месцы, ступаў па іх з усёй сілы, так, нібыта жадаў праваліцца кудысьці ўніз… зноў праваліцца, загрузнуць, адчуць, як амаль ледзяная вада кіпенем апякае цела…

      Але ўсё было дарэмна. Не было такіх месцаў на маленькім гэтым балотцы, іх проста не магло тут быць. І каму, як не Максіму, было ведаць пра гэта…1

      Правіла гульні

      – Дзяўчына! Пачакайце хвіліначку!

      Віялета нават не азірнулася. Была гадзіна пік, народу на праспекце зашмат: людзі ішлі і насустрач ёй, і ў адным з Віялетай кірунку, дзяўчат сярод вірлівага гэтага натоўпу таксама ставала. Так што адчайны вокліч за спінай мог адносіцца да кожнай з іх, тым больш што сама Віялета, выскачыўшы ў няпоўныя сямнаццаць гадоў замуж, і паспеўшы ўжо развесціся ў дзевятнаццаць, дзяўчынай сябе лічыць з таго часу перастала. Праўда, калі да яе звярталіся са словамі «прабачце, жанчына…» або «паслухайце, жанчына…», яна таксама чамусьці крыўдзілася…

      – Ды пачакайце ж вы!

      Хтосьці раптам схапіў Віялету за руку, моцна таргануў.

      Ад нечаканасці Віялета аж скаланулася, але адразу ж прыйшла ў сябе. Вырваўшы руку, яна рэзка павярнулася назад і ўбачыла перад сабой высокага хударлявага юнака. Юнак глядзеў на Віялету з вышыні свайго росту і радасна ёй усміхаўся.

      – Мы знаёмыя? – спытала Віялета, беспаспяхова намагаючыся ўспомніць, дзе яна магла страчацца з гэтым маладым чалавекам.

      Так нічога не ўспомніўшы, яна строга насупіла бровы і зрабіла крок назад.

      – Што вам трэба?

      Юнак зноў усміхнуўся, але на гэты раз крыху разгублена.

      – Я так рады бачыць вас! – прамовіў ён з нейкім, ледзь прыкметным, акцэнтам. – А вы?

      – Што, я? – здзіўлена спытала Віялета. – Чаго вы да мяне прычапіліся, не разумею?!

      Юнак сумеўся, збянтэжаны гэтым яе халодным тонам.

      – Я думаў… – прамармытаў ён, паціскаючы плячыма, – думаў, што вы… што ў нас з вамі… А вы што, і сапраўды не радыя сустрэць мяне тут?

      Віялета насцярожылася. У юнака быў нейкі вельмі ўжо дзіўны выгляд, нават не дзіўны, а дзікаваты, хутчэй. Ускудлачаныя, даўно не мытыя космы валасоў, даволі свежыя драпіны на лбе і левай шчацэ… ды і адзенне, джынсы і дзіравая тэніска, было ўсё ў нейкіх цёмных плямінах, вельмі падобных на кроў. А можа, гэта і была кроў, хто ведае…

      Да