Ο Σινάνης: Κωμωδία εις πέντε πράξεις. Demetrios Konstantinou Vyzantios

[καθ' εαυτόν] Τον βλέπεις του διαβόλου τον φιλάργυρο; μια βούκα ψωμάκι κανενός δε δίνει, και για τη μπογιά τα πέταξε τα βενέτικα· ένα να του γύρευε κανείς, δεν τον έδινε αν τον έβλεπε στο σκοινί να κρεμαστή, για την γυναίκα όμως ευθύς τ' άδωκε χωρίς ακόμι να την ιδή… να ο διάβολος πώς τους έχει βουλωμένους αυτούς τους φιλάργυρους… κύτταξε τον αναθεματισμένο τόσα χρόνια τον δουλεύω, και μ' έχει χωρίς πουκάμισο και χωρίς βρακί, και ποτέ δεν είπε να μου δώση ένα βενέτικο… αχ! ο διάβολος να μου τον έριχνε σε καμμιά σκορπαλευρού να τον κάμη σ' ένα χρόνο σαν κ' εμένα… εγώ όμως θα καλοπεράσω, γιατί αυταίς η σκορπαλευρούδαις βγαίνουν και σπλαγχνικαίς…. αχ! και να την ήξευρα, να πάγω να την εύρω… το Ροδάνη θα πιάσω από κοντά να με την μάθη… πάγω να τον εύρω… [αναχωρεί.]

      ΣΚΗΝΗ Η'

      Ο Ροδάνης, η Ανθή, έπειτα η Χάιδω.

      Ροδ. (εισέρχεται εις τον κοιτώνα της Ανθής·) Καλέ π' ούσεν κοκονίτζα;

      Ανθ. Εδώ…

      Ροδ. Είναι σκοτάδι… κι' έν άφτετεν ένα φως;

      Ανθ. Πάει να φέρ' η Χάιδω…

      Ροδ. Έννοια σας τώρη πλια, η σόρτα σας ήνοιξεν· κ' εγελάτεν; έν ακούτεν; (κτυπά τας δούπιας·)

      Ανθ. Τι είν' εκείνα;

      Ροδ. Δούπιαις, δούπιαις.

      Ανθ. Με περιπαίζεις…

      Ροδ. Τώρη που να φέρη το φως της γλέπετεν.

      Ανθ. Καλέ με τα σωστά σας το λέτε; με τα όλα σας;

      Ροδ. Κι' αμέ;

      Χάι. (Εισέρχεται με το φως εις τας χείρας.)

      Ροδ. [δείχνει τας δούπιας·] Ορίστε… δγήτεν ταις, το πιστέψετεν τώρη;

      Ανθ. Λέγετε λοιπόν…

      Ροδ. [καθ' εαυτόν] Εδώ χρειάζεται μαργιολιά τώρη, να την καταφέρω να στρέξη να πάρη το γέρω Σινάνη… [προς την Ανθήν] Να σας πω… εγώ ήγλεπά σας που δυστυχούσετεν, και καιγούνταν η καρδιά μου, κ' έν ήξερα ίντα να κάμω για να μη σας γλέπω έτζι… και σα μ' ούπετεν πως παντρευγούσαστε, σα να μ' ούπεν κανείς κ' ηύρα σας ένα γαμπρό 'που για λόγου σας είν' καλός… μα έν ηξέρω τη γνώμη σας αν τον θέτενε, γιατ' είν' κομμάτι γέρως.