Ο Σινάνης: Κωμωδία εις πέντε πράξεις. Demetrios Konstantinou Vyzantios

πέφτη.

      Ροδ. Καλό, μόνε νάστεν ότοιμος, να μπαρμπεριστήτεν, και να βάλετεν τα σκολλιάτικά σας, για νάστεν όμορφος…

      Σιν. Έλμπετ… ζαχέρ!.. αμ' έτζ τα πάγω; τα φορέσω καλά μου ρούχα…

      Ροδ. Ναι, ναι· να μη με ντροπιάστεν να σας χαρώ… ε με δίνετεν τώρη τίποτις να πάγω της νύφης, για να καταλάβη 'πούν' αλήθεια, να δγη π' ούμαστεν κι' άρχοντες;

      Σιν. Τι να δώκω για;

      Ροδ. Καμμιάν κοσαργιά δούπιαις.

      Σιν. Είναι πολλαίς… τι λες άνταμ;

      Ροδ. Κάμτέ της πέντε, κι' έννοια σας… εκείναις πάλι είν' δικαίς σας… εν ταις χαλνάει…

      Σιν. Σαν είπες π' ούναι νοικοκαιρά, ζαέρ δεν χαλνάει…

      Ροδ. (καθ' εαυτόν) έλα Χριστάκι μου κι' άγια Κιουρά μου, να βγουν τ' αποκράτικα· [προς τον Σινάνην] καλέ ίντα θα πη; νοικοκιουρά, και νοικοκιουρά… οχωνούς εκείνη στο διάφορο να της βάνη θε …

      Σιν. [φέρει πέντε δούπιαις] Να, δώσεταις στο χέρι της. κύτταξαι καλά, γιατί θα ρωτήξω…

      Ροδ. Κι' ε με πιστευγούστεν μαθές;

      Σιν. Σε πιστεύω… έτζη χορατά είπα…

      Ροδ. Αμ' εμένα ε με δίνετεν καμμιά;

      Σιν. Την πέφτη που τα πάμε στη νύφη…

      Ροδ. Και δόμουτεν τώρη, και την πέφτη μη μου δίνετεν.

      Σιν. Αφεντιά σου να δώκω αρτίκ ένα βενέτικο… κόπο έκαμες… και πάλαι σα δγιω νύφη, τότες αρτίκ δίνω ένα ντοπλόνι. [τω δίδει έν βενέτικον.]

      Ροδ. Ας ην πλια κι' ένα βενέτικο [το λαμβάνει] ετοιμαστήτεν για τη πέφτη.

      Σιν. Σε καρτερώ.

      Ροδ. Έννοια σας, [αναχωρεί]

      ΣΚΗΝΗ Ε'

      Ο Ροδάνης μόνος καθ' οδόν.

      Ροδ. Ηύγαλα τ' αποκράτικα… απ' εκείνη τη παράλυτη τη σκορποπαραδού θα βγάλω τίποτις, κι' απέ τούτος είναι ακριβοτζάτζαλος.. βράδιασεν· πάγω να τη βρω να της πιπιλήσω το νου… ο Θιός μου την ήφεξεν αυτήν τη δουλειά… ε και να την τέλειωνα μίαν ώρα μπροστήτερις· πάγω, πάγω…

      ΣΚΗΝΗ ΣΤ'

      Ο Σινάνης μόνος, έπειτα ο Μουζάνας, και τελευταίον ο Φουντανέλλης.

      Σιν. (καθ' εαυτόν) Χιώτη, και πάλαι χιώτη! ατζανούμ άντρωπο είναι… δουλειά του κυττάζει σάγικα… τρέχει απάνου κάτου… ντεν είναι σαν Καλαμπάκο κεφάλι ψημένο… ιστέ άντρωπος, μάνη μάνη ηύρε όμορφη, νοικοκαιρά, αρχόντισσα, ούλα τα καλά… Καλαμπάκο, όχι ένα είναι τζιμπλού, άλλο είναι μιμπλού, άλλο γρια, άλλο φτωχή… μισέ Ροδάνη ένα ηύρε και καλό… άφεριμ μισέ Ροδάνη, χαλάλι να γένη βενέτικο π' όδωκα, σα μάνας μου γάλα… αρτίκ πγια λακιρντί τε τέλει… μόνε αρραβώνα και χαρά… αρραβώνα και χαρά… αρραβώνα και χαρά…. (σηκώνεται όρθιος και πηδά) αρραβώνα (πηδά) χαρά (πηδά)

      Μουζ. (εισέρχεται αιφνιδίως·) Έρχεται ο ιατρός αφέντη.

      Σιν. Αρραβώνα και χαρά [πηδά· προς τον Μουζάναν] πήδα ντε και συ κιοπόγλου…

      Μουζ. Γιατί;

      Σιν. Αρραβώνα και χαρά, ητ ογλού ήτ…

      Μουζ. Πότε;

      Σιν. Την πέφτη, πήδα ντε;

      Μουζ. Έι… στάσου… αρραβώνα και χαρά ητ ογλού, την πέφτη…

      Σιν. Όχι μπρε…

      Μουζ. Αμέ πώς;

      Σιν. Αρραβώνα και χαρά. [πηδά·]

      Φοντ. (εισέρχεται αιφνιδίως) Ε, και τι καλά μπαλλάρει αφέντη 'δικό μου…

      Σιν. Αρραβώνα και χαρά, πήδα κ' εσύ ντετόρο μου;

      Φον. Ε, κε δεν έκω γκούστο, κε να σπάνω ποδάρι μου… ε κε γιατί μπαλλάρει;

      Σιν. Ηύρα νύφη… έφερες μπογιά;

      Φον.