Προμηθεύς Δεσμώτης. Aeschylus

ας είναι. Τι χρονίζεις όμως και του κάκου

      θλίβεσαι γι' αυτόν; Και τι δεν καταριέσαι

      τον μισητότατον απ' τους θεούς θεόν ετούτον,

      που το αγαθό σου δόλια επρόδωκεν εις τους ανθρώπους;

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Στη συγγένεια βαρυταίριαχτ' είναι η δικαιοσύνη.

ΚΡΑΤΟΣ

      Σύμφωνος είμαι. Αλλά το λόγο του πατέρα

      πώς είναι δυνατό να παρακούσης;

      Τούτο περσότερο δεν το φοβάσαι;

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Πάντα εσύ άσπλαχνος κι' άγριος είσαι.

ΚΡΑΤΟΣ

      Σε τίποτε δεν ωφελεί θρήνος για τούτον.

      Και για τ' ανώφελα μάταιος είν' ο κόπος.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Ω εσύ πολυμίσητη των χεριών μου τέχνη.

ΚΡΑΤΟΣ

      Τι οκνεύεις; Των τωρινών ετούτων πόνων

      αιτία δεν είν' η τέχνη σου, να στο πω έτσι.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Όμως αυτή ενός άλλου ας είχε λάχει κλήρος.

ΚΡΑΤΟΣ

      Όλα μελλάμενα μας είναι, εξόν μονάχα

      τους θεούς να ορίζουμε, κι' άλλος κανένας

      ελεύθερος δεν είναι εκτός ο Δίας.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Γνωρίζω το και δεν μπορώ ν' αντιλογήσω.

ΚΡΑΤΟΣ

      Δεν καταπιάνεσαι λοιπόν αυτόν να δέσης

      εις τα δεσμά, μη σε νοιώση να οκνεύης ο πατέρας;

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Νά, μπροστά σου ιδές της χειροπέδες.

ΚΡΑΤΟΣ

      Στα χέρια του βάνοντάς τες δυνατά και στέρεα

      κτύπα με το σφυρί και κάρφωσ' τα στο βράχο.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Τελειώνει όπου και νάν' και δεν αργεί το έργο τούτο.

ΚΡΑΤΟΣ

      Πιότερο χτύπα, σφίγγε και χαλαρωμένα

      τα δεσμά πούπετα μην αφήνης. Γιατί άξιος είναι

      και στα πλέον αμήχανα γλυτωμό ναύρη.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Ατράνταχτα είναι αυτός ο ώμος δεμένος.

ΚΡΑΤΟΣ

      Και τον άλλο κάρφωσ' τον τώρ' ασφαλισμένα,

      να μάθη ο δόλιος πως είν' αδεξιώτερος του Δία.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Εξόν αυτός άλλος δεν δύναται κανένας

      δίκηο παράπονο να έχη μαζί μου.

ΚΡΑΤΟΣ

      Τώρα με σφήνας αδαμάντινης μυτερό δόντι

      κάρφωσ' του δυνατά τα στήθη πέρα ως πέρα.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Αχ, για τους πόνους σου, Προμηθέα, στενάζω.

ΚΡΑΤΟΣ

      Και πάλι οκνεύεις συ και για του Δία

      τους εχθρούς στενάζεις; Κύτταξε μη λάχη

      να λυπηθής τον εαυτό σου καμμιά μέρα.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Δεν βλέπεις θέαμα κακοθώρητο στα μάτια;

ΚΡΑΤΟΣ

      Βλέπω να λαμβάνη αυτός όσα του αξίζουν.

      Όμως τα δεσμά βάλε του στα πλευρά γύρω.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Κι' αυτό να πράξω θέλω. Μη πολυπροστάζης.

ΚΡΑΤΟΣ

      Να μην προστάζω; Και με κραυγές ακόμα

      θα σου φωνάξω εγώ. Προχώρα κάτω

      και στα δεσμά τα σκέλη δέσμεψέ του.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Και τούτο εγίνηκε με λίγο κόπο.

ΚΡΑΤΟΣ

      Των ποδιών τώρα τα σίδερα δυνατά χτύπα,

      γιατ' άγριος είναι τός που επρόσταξε το έργο.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

      Άγρια όμοια είν' η γλώσσα σου με τη μορφή