ВАТАН МАНГУ МАКОН. Равшанов Поён

завқини туймаган одам,

      Қошу қовоғингдан қор ёғар мудом.

      Тинглашни билмайди суҳбат аҳлини,

      Фойда тегмас ерга босмайди қадам.

      Ўзгалардан ўзин қўяди устун,

      Мақтанар даврада яна дамо-дам.

      Гўё у билади, бошқалар нодон,

      Умрида китобга бўлмаган ҳамдам.

      Беписанд кеккайма, шубҳали чунон,

      Хешим катта, – дейди, – фалонча қудам.

      Соялаб умрини ўтказар шундай,

      Суянчиқлар унга бердими ёрдам?

      Ўзгани пеш қилма, ўзингча яша,

      Кашф этгил оламинг, бўлурсан бардам,

      Худкомлар бор экан шаҳрингда, Поён,

      Хулоса қилмагил, дунё деб, бекам.

      ДЕГАЙМАН

      Фироқингдан, нигорим, дардим қатор дегайман,

      Ғам – аламдан аҳволим ҳар кун бадтар дегайман.

      Қоматим нун, жигарим хун, чекарман сассиз ун,

      Қўймоғимда қадамим минг бир хатар, дегайман.

      Само узра кўз тутдим, топай дебон изингни,

      Саволимнинг жавоби раддин кутар дегайман.

      Баҳор қайтди, қиш келди, бақо сақлар сукунат,

      Ойлар, йиллар шу таҳлит бир- бир ўтар, дегайман.

      Қорайтириб кунларни офтоб этак йиғади,

      Зулматида тонг отмай тунлар ўртар дегайман.

      Хаста диллар нолиши сўниб борар сийнада,

      Далла дунё бепарво, этак силтар, дегайман,

      Ёқоси хўл бул Поён субҳидамда бўзлади,

      Бенавога Оллоҳдан нусрат етар, дегайман.

      МЕН ЭДИМ

      Йигитликда кўкрак кериб, алпдай турган мен эдим,

      Олтмишгача суринмасдан, жавлон урган мен эдим.

      Олийгоҳда, илму фанда ўнглаб сўқмоқ, йўлимни,

      Хушвақтликда, дўстлар, давру даврон сурган мен эдим.

      Бахтдан бўлиб, рўзғор тиклаб ҳам фарзандлар насиби,

      Ёрим меҳри тажаллиси , қандин урган мен эдим.

      Дунё кездим, сафар қилдим, Мағриб ила Машриқда ,

      Макка билан Мадинада нурни кўрган мен эдим.

      Аллоҳ паноҳ берди, шукр, қайтдим саҳро – биёбондан,

      Шўро даври диёнатга юзин бурган мен эдим.

      Қалам берди қўлга эгам, ёздим талай китоблар,

      Бадиият ҳам тарихдан дастгоҳ қурган мен эдим.

      Лашкар жамлаб, Ҳасад бирдан ташландику, ёронлар,

      Ноҳақликда бадарғада мискин, ҳайрон мен эдим.

      Тақдир ,билмам, эврилдими юзин буриб, кўк кийиб .

      Яқинларим кетиб, ғам хасратда вайрон мен эдим.

      Ҳожи Поён умид узмас даргоҳидан тоабад,

      Яратгандан умрим бўйи неклик сўрган мен эдим.

      ЁРОНЛАР

      Таваллом кўп даргоҳига, ёронлар,

      Ғам аламдан сийнам бўлди сўзонлар.

      Кутмаганда хазон етди боғимга ,

      Кўз очирмас ғужғон ўйнаб тўзонлар.

      Тоза эрмас ғубор босган осмоним.

      Чорламайди ибодатга азонлар.

      Чаман бўлиб яшнаганда бу олам,

      Кўзак келмай тушди барги хазонлар.

      Мунгли нола эшитилар олисдан,

      Сувлар оқмай, қақраб қолган ўзанлар.

      Юмрон қотиб турар чиқмай инидан.

      Ишрат қилар четда сассиқкўзанлар.

      Ажабо,