Сайсары күөлгэ түбэлтэ. Егор Неймохов

баар буолаайаллар? Өлүөхсүт Давыдовтан тоҕус саҕана барбыт, оччоҕо түүн үөһэ өлүөр диэри ханна, кимниин сырытта? Эмиэ туоһулар наадалар…»

      Санаатыгар буолан, төлөпүөн өрө тырылыы түспүтүн маҥнай соһуйбут курдук көрдө, онтон туруупканы ылла, көхсүн этиттэ:

      – Һм… Даа, истэбин.

      – Захар, – Марианна үөрбүт-көппүт куолаһа чаҕаарыйда. – Син буллум ээ! Дьэ, уочарат да уочарат, арыычча… «Вооружен и очень опасен…»

      – Ким?! – Элиэнэп, мэктиэтигэр, ходьох гынна, онтон дьэ өйдөөтө: – Ээ… киинэни этэҕин дуо? Сөп-сөп… Ээ, Марианна, дьүөгэҕин Дусяны илдьэ бар, мин бүгүн Салдынныыр буоллум, командировкаҕа.

      – Оо, эмиэ? – кэргэнэ сибилигин аҕай үөрбүт-көппүт куолаһа уларыйда.

      Захар Захарович кини сирэйин көрө олорордуу сананна – чаҕылыспыт харахтара соҕотохто курус гынан, уоһун өһөстүк ньимиппит буолуохтаах.

      – Билиэт булан наһаа да үөрбүтүм, онтукам ханна баарый…

      – Чэ, хайыахпытый, бырастыы гын. Аныгы сырыыга хайаан да…

      – Төһө өр буолаҕын?

      – Биллибэт, дьыала хайдах хаамарыттан…

      – Дьиэҕэр таарыйбаккын дуо?

      – Барарбар киирэн тахсыам, алтаҕа көтүөхтээхпин.

      – Ол аата мин үлэбэр сырыттахпына… Чэ, үчүгэйдик сырыт, субуоннаар.

      – Быыс буллахпына. Этэҥҥэ, – Элиэнэп туруупкатын уурарыгар Хомподоев таптаан туттар тылын эппитин өйдөөн мүчүйэн кэбистэ: «Ити гынан баран биһиги кэргэттэрбитигэр эрэйдээх үлэлээх дьоммут ээ. Сарсыарда тоҕустан киэһэ алтаҕа диэри күннэтэ ханна да хамсаабат, хам бааччы олорор идэлээхтэр дьиэҕэ-уокка туһалара улахана чахчы. Ол эрээри – тугу талбыккынан. Бары оһох үрдүгэр ээл-дээл сыттахпытына, ким куһаҕаны, түктэрини кытта охсуһуой, суох оҥорорго дьулуһуой?! Суох, сыыгынаан-сааҕынаан күл-көмөр буолуох кэриэтин күлүбүрэччи умайбыт ордук…»

      …Элиэнэп эбиэттэн киэһэ Давыдовы аҕаларга соруйда. Батыһан киирбит милииссийэ үлэһитигэр силиэдэбэтэл тоҥхох гынна: «Тахсыаххын син». Иккиэйэҕин хаалан баран, Захар Захарович чочумча Давыдовы үөрэтэрдии көрдө. Баттаҕа арбайан, иирсэн, сирэйэ-хараҕа кытаран, дарбайан хаалбыт, таҥаһа-саба да имиллибитэ, кирэ сүрдээх. Дьиҥ иһээччи көрүҥнээх Давыдов кыбыччы көрбүт сырдык хараҕынан кабинет утары эркинин аахайбатахтыы одуулаһа олордо.

      – Дьэ эрэ, билсэн кэбиһиэххэ. Мин Элиэнэп диэн силиэдэбэтэлбин. Эн Давыдов Федор Федоровичкын?

      Киһитэ таас дьүлэй киһилии ибир да гыммата.

      – Давыдов, мин эйигин босхолуур туһунан боппуруос туруора прокурорга киирээри олоробун. Буруйа суох эрээри, тоҕо киһини өлөрдүм диэн айаҕаламмыккыный?

      Мээнэнэн көрбүт харахтара кэҥээн хааллылар, онтон бокуойа суох сүүрэлэстилэр, кэмниэ кэнэҕэс Давыдов дьэ силиэдэбэтэл диэки хайыста.

      – Туох даа?!

      – Истибитиҥ курдук. Сарсыҥҥа-өйүүҥҥэ диэри эйигин босхолуохтара.

      Давыдов бүк түстэ, арбаллыбыт хара баттаҕа, өһөстүк чохойбут кэтэҕэ эрэ силиэдэбэтэлгэ көстөр буоллулар, онтон кэтэҕэ титирэстээн, муннун сыҥсыйан, ытаан бахсырыйан барда.

      – Чэ-чэ,