Сайланма әсәрләр. 3 т. / Избранные произведения. Том 3. Нурислам Хасанов

кебек кенә юрган астына кереп елышты. Ринатның тән кайнарлыгын тойды. Тегесе, Хәниягә таба борылып, биленә кулын салды.

      Хәния аңа көтелмәгән соравын бирде:

      – Син директорга приёмга керергә уйламыйсыңмы әле?

      Ринат сорауга сорау белән җавап бирде:

      – Ник?

      – Ник, ди ул. Ник икәнен белмәгәндәй. Яшьлегебез шушы баракта заяга уза. Шартлар яхшырак булса, начар булыр идемени?

      Ринат җавабын ашыгып бирмәде.

      – Бу ай бетсен инде. Ай ахырындагы ыгы-зыгыда кемнең кәефе рәтле булсын.

      – Аны тартып-сузарга ярамый.

      – Беләм…

      – Стажың ун ел. Минеке – сигез. Бергә – унсигез ел. Әзмени? Икәү эшләп… – Хәния, күңелендәге хәбәрне ничегрәк әйтергә теләгәндәй, тыныбрак калды. – Әнә нәчәлник Хәмитов малае алган. Заводка кереп эшли башлаганына икенче генә елы. Эш кешесе булса иде. Үзләренә кирәккә ничек кенә кайнаштырмыйлар…

      «Бар инде ул чир, аны бетерү ай-һай…»

      Ринатның бу турыда сөйләшәсе килмәгән иде. Ул, уртак җылылыкка корылган кәефне төшерергә теләмичә, Хәниясен тынычландырырга булды.

      – Борчылма, безнеке дә булыр, күбенә түзгәнне… Реверс рәшәткәләрен гамәлгә ашырыйк әле. Сүз кушарга да җиңелрәк булыр…

      – Аннары стенка алабызмы соң?

      «Аның һаман шул…»

      – Алырбыз. Яңа квартирага күчкәч. Бу кысан бүлмәгә аның кирәге юк. Әйдә, бу турыда онытып торыйк әле…

      Тынып калдылар. Ринатның куллары Хәниясенә сузылды. Хатыны, агымга кушылгандай, Ринат кочагына килеп керде… Мондый ук көтелмәгәнлек күңелне эретеп, әллә нишләтеп җибәргәндәй булды… Хәниянең пышылдап дәшкән исерткеч тавышы колак төбеннән бөтерелә-бөтерелә җилпенеп узды.

      – Ри-нат!.. Бердәнберем…

      12

      Ай ахырындагы «штурм» да узды. Эш ыгы-зыгысы сүрәнәеп китте. Тегесе-монысы юклыктан, гадәттәге әвеш-түешлек хөкем сөрде.

      Ринатны пресс мәсьәләсе нык борчыды. Уйлап табучылар бүлегендә ашыкмадылар. Әллә берәр сәбәп табып тоткарладылармы? Ышан. Мелецковтан көтәргә мөмкин. Бүлек начальнигы булып алганнан бирле, үз хокукларыннан ничек файдаланырга кирәк икәнен яхшы белә. Фамилиясен искә төшерәсе дә килми. Кызгылт чырайлы йөзе, күз алдына килеп басса да, кәефне кыра. Бигрәк тә моннан ике ел элек инженер Салих Гаффаров белән булган хәлдән соң…

      Ринат ул вакытта конструкторлык бүлегенең БРИЗ вәкиле иде. Көтмәгәндә, аңа Мелецков шалтыратты.

      – Ринат Кәбирович! – Мелецков тавышы артык кыю тоела иде. – Менә нәрсә, монда лаборатория начальнигы Хәмитовның бер тәкъдиме бар, теге сезнең бүлектә модернизацияләнгән станокларда салкын килеш эшкәртелгән клёпкаларга… Дөресен генә әйткәндә, без аны бергәләп эшләгән идек. Шуның кәгазьләрен сездән рәсмиләштереп җибәрәсе иде.

      Эшнең нәрсәдә икәнен аңлап алган Ринатның авызы ачылып калды, әйтерсең тамагына арыш кылчыгы кадалган. Чәчелә төшкән уйлары көчкә үз хәленә кайтты:

      – Василий Фёдорович! – диде ул, бераз тотлыккан сымак. – Ул бит – Гаффаров тәкъдиме. Берләшмәдән киткәнче