Сайланма әсәрләр. 3 т. / Избранные произведения. Том 3. Нурислам Хасанов

ашыгычлык белән әйтеп салды:

      – Минем белән яшәргә теләмәсәң… аерылышыйк соң?

      Карават почмагында утырып торган Хәния уйга калды.

      – Баланы ятим итәсең киләме?

      – Син шуны телисең ич…

      Хәния дәшмәде. Үпкәле йөзен читкә борды. Ринатның кайнарлыгы арта төште.

      – Хәзер үк китимме?

      Җавап ишетелмәде. Ринат торып киенә башлады һәм ишеккә юнәлде. Шулчак үзен тыеп утырган Хәниянең күзләренә яшь тулышты, ул күңел нечкәрүен сиздермәскә тырышып дәште.

      – Бу караңгыда кая барасың инде? Аның янынамы?

      Ринат сискәнеп китте. Ул, әллә ялгыш ишеттемме дигәндәй, әкрен генә хатынына таба борылды, аңа сынап карады.

      – Бу нәрсә дигән сүз тагын?

      Хәния йөзендә ризасызлык утлы күмердәй көйрәп алды. Ул, башын читкә борып:

      – Үзең беләсеңдер инде… – диде дә үксеп елый башлады. – Болай соңга калып йөрмәс идең…

      «Менә нәрсәдә икән хикмәт!»

      Ринат Хәниясенә якынайды.

      – Син миңа ышанмыйсыңмы? Көнләшәсеңме?.. Болай ук булырсың дип һич тә уйламаган идем.

      – Мин дә кеше…

      Ринатның уен бүлеп, группада көчле шартлау яңгырады. Ул сискәнеп китте. «Нәрсә булды? Әллә баллонмы?» – дип, группага атылып чыкты. Як-ягына каранды: барысы да үз урынындамы? Аргы почмакта, икенче сменага калган егетләр, буфеттан ашап кайтып, берни булмаган кебек нидер сөйләшәләр. Ринат аларның сиздерми генә үзен күзәтүләрен тоеп алды һәм егетләргә якынлаша төшеп сорады:

      – Нәрсә шартлады?..

      Тегеләр ләм-мим. Йөзләрендә ник бер борчылу әсәре булсын. Әллә мәзәк коруларымы? Шулай уйлады да:

      – Чынлап, нәрсә шартлаттыгыз? – диде.

      Шул чакта бераз читтәрәк басып торган Зайцевның кысык күзләре тагын да йомыла төште, өч бөртек сары мыегы тибрәнеп алды. Һәм ул, ниһаять, түзмәде, кинәт пырхылдап көлеп җибәрде. Калганнар аңа дәррәү кушылдылар. Хәтта Якимов белән Каштан уртасында басып торган Мулицынның һәрчак төксе, җыерчык кашлары да язылып китте. Каштан бик канәгать күренә иде. Зайцев гадәтенчә баскан урынында тик кенә тора алмый сикереп тә куйды, бөгелә-сыгыла эчен тотып көлде. Йөзендә аптырау галәмәтләре бетеп җитмәгән Ринат: «Бу синең эшме?» – дип, Зайцевка карап алды. Тегесе шундук җанланып китте:

      – Иптәш мастер! Телисезме, мин сезгә хәзер бер фокус күрсәтәм?.. – Ул, мастерының җавабын да көтмәстән, тумбочкасы өстеннән өчпочмаклы бушаган сөт пакеты алып, аңа, горелка краннарын ачып, кислород белән ацетилен тутырды да, тишекне бөтереп ябып, пакетны уртадарак торган чуен плитә өстенә куеп, бер почмагына ут төртте, үзе читкә тайпылды. Ут кәгазь пакетны тишүгә, әлеге яман шартлау кабатланды.

      Ринат чын-чынлап Зайцевны шелтәләп алды:

      – Шуның ни кызыгын табасың? Әллә бала-чагамы син?.. – Аннан, башын чайкый-чайкый, буфетка китеп барды.

      Ринатның кәефенә тәэсир иткән нәрсә шул булды: икенче сменада, кая карама, эш ритмы сүрелә төшә икән. Ул токарь булып эшләгән елларда алай түгел иде. Станоклар өченче сменада да гөрләделәр, хәзер күр, күңелсез тынлык тудырып, җансыз