Сайланма әсәрләр. 2 т. / Избранные произведения. Том 2. Нурислам Хасанов

шаһит кояш, исе китеп, хурлыгыннан оялгандай, кызарып офыкка тәгәрәде…

      Әрәмәлектә елый-елый күз яшьләре саркып кипкән Шәех, инде өннән чыгып, кая барырга белми басып торды. Караңгы төшкәч кенә, төн күңеленә шик-шөбһәләр кертә башлагач, кача-поса, Акширмәгә, шунда кияүгә чыккан Мәрзия исемле тәти апаларына юл тотты. Аксу елгасы буйлап барды да барды. Караңгылык иңгән ярлардан менә-менә абынырмын, сөртенермен дип куркып барды.

      Тәти апалары авыл читендә генә кырый йортта тора иде. Шәех аларга бакча артыннан читән буйлап кына килде. Кеше-кара юкмы дип, туктый-туктый, як-ягына каранды. Читәнне узгач, абзар артыннан гына, рәшәткә капкасын ачып, ишегалдына үтте, әкрен генә ялгыз тәрәзә артына килеп басты. Сулыш алырга куркып, бераз тын торды. Бу хәлләрне ничек дип тә аңлатырга белмәде. Аның бу йортка әнисе белән килгәне дә бар иде…

      Тәти апалары әле йокламаган. Өй эчендә тонык шәм яктысы гына. Узып-китеп йөргән шәүләләр күзгә чалынып кала. Ул аптырап торды да шүрләп кенә тәрәзәне шакыды. Бер шакыды – ишетмәделәр. Ул чарасыз иде, катырак шакыды. Өй эчендә – бүкән аугандай, ниндидер тавыш ишетелеп алды. Менә кемдер, шәм күтәреп, тәрәзәгә якынлаша, аның йөреше Мәрзия апасыныкына охшаган. Әйе, шул. Эчтән аның тавышы яңгырады:

      – Кем бар анда?

      Бөтен саны калтыранган Шәехнең тиз генә теле әйләнмәде. Ул ни дип тә җавап бирә алмый торды. Елый-елый шешенеп, каралып беткән йөзен тәрәзә пыяласына якынрак китерде. Тәти апасы, аның кыяфәтен күргәч, куркып калтырап куйды. Аннары шәмен мич сырына утыртты да, ашыга-ашыга, ишеккә юнәлде.

      – Шәех, бәбкәм! – диде ул, ишекне ачып. – Сиңа ни булды? Бу вакытта берүзең ничек килеп чыгасы иттең?

      Шәех нидер әйтәсе урынга елап җибәрде.

      – Әйдә, кер әле, кер! – диде аңа Мәрзия апасы, җилкәсеннән кагып.

      Шәех, ары үтәргә кыенсынып, ишек катында басып калды.

      – Йә, ни булды, бәбкәм, әйт инде?

      Шәех иренен чәйнәгән авызларын бөрештерде һәм көч^{кә-көчкә:}

      – Әти-әниемнәрне үтерделәр… – диде.

      – Үтерделәр? – Мәрзия йөрәген тотты. – Кемнәр? Ник?

      Шәех катырак сулкылдады.

      – Энем Шәйхулланы да, барысын бер кабергә… Староста Хамай тереләй күмдертте… Мин качып кына котылдым…

      Шәех янына Касыйм җизнәсе дә куркынып килеп басты.

      – Ник? Ни өчен үтерделәр? – диде тәти апасы.

      – Хамайның болынга тышаулап җибәргән аты югалган, әтигә, син генә урлаган, дип бәйләнде. Башта мыскыллап урам йөрттеләр …

      – И-и Аллам! Бу нинди гөнаһ шомлыклары икән?

      Әлеге хәбәрдән Мәрзия коелып төште, елый башлады. Касыйм җизнәсе дә аптыраштан телсез калды. Ни дип тә әйтергә белми, башын кага-кага, арлы-бирле йөренде. Кеше ышанмаслык хәлгә ышанасы килми иде аның…

      Акширмә авылының кечкенә генә агач йортында Шәех шомлы төн үткәрде, йокысыз таң аттырды. Иртәгесен «Инде нишләргә?» дигән сорауга бер генә җавап табылды: Шәехне һич кенә дә биредә калдырырга ярамый, аны моннан