Sızanaq. Zuleyxa NaEl

mən evdən çıxanda onlar tumurcuqlamışdılar.

      – İndiyə gül açarlar.

      – Hə, çiçəkliyiblər yəqin.

      Mən ağlamsınar təhər oldum.

      – Bəlkə…

      – Yox, əsla!

      – Nə yox? Bildin nə deyəcəkdim?

      – Hə, “bəlkə qayıdasan” deyəcəkdin.

      – Puaay atonnanan, qız mənim fikrimi oxuyur ee! Qorxulusan, çox qorxulusan.

      Qonağım qoca nənələr kimi əllərini baldırına vurdu, dizlərini ovuşdururmuş kimi əlləri ilə dizlərinə sığal çəkdi və ayağlarını o biri oturacağa uzatdı. Çox gülməli göründü. Gecənin bir aləmi – mənim belə kövrək anımda üzümü güldürməyi bacardı. Mən xəyalən evimi ziyarət etdim, mətbəximi, balkonlarımı, bağçamı, yataq otağından başqa bütün otaqları gəzdim. Nədənsə təkcə yataq otağının yanından ötüb keçəndə heç qapısının açıq vəya örtülü olduğunun fərqinə belə varmadım.

      Yaşıllığı çox sevdiyimdən evdə mümkün olduğu qədər dibçəkdə ağaclar, güllər əkmişdim. Və birdən mənə elə gəldi ki, bitkilər küskündülər. Elə bil yarpaqları büzüşüblər, hətta tumurcuqlamış çiçəklər də açmaq istəmirlər. Ev isə boş, səssiz və qəmlidi. Bir anda evin xaraba surəti gözümdə canladı, ətim ürpəşdi və ürəyimdən nəsə qopdu sanki. Mən evimi çox sevirdim, axı onun bünövrədən başlamış dekor işlərinə qədər tikilib ərsəyə gəlməsində mənim də əziyyətim olmuşdu. Həm də hər şey mənim istəyim və zövqümlə hazırlanmışdı. Evim… Yuvam… Qalam… Bir quzğun tərəfindən dağıdılmış yuvam, bir azğın tərəfindən zəbt olunmuş qalam…

      – Hə, harda qalmışdıq? – qonağımın səsi məni xəyalımdan ayırdı.

* * *

      Lalə parçaların arasından ağ tül götürdü, bir ucunu düyünləyib, fata kimi düzəldib başına taxdı:

      – Baxın, mən gəlin oldum. Zakir əmi, bax mənə.

      Zakir onun yanağını dartdı:

      – Tələsmə, şeytan, gəlin də olacağsan, hələ qaynana da.

      – Mən gəlin şəkli çəkə bilirəm, – Lalə uşaqsayağı acıq verirmiş kimi, sözünü uzada-uzada cavab verdi.

      – Onda sənə indi bir qələm, vərəq verim, çək. Gözlə, – Zakir masasına doğru addımladı.

      Lalə uzaqdan ərköyüncə dedi:

      – Mən təzə albom, təzə karandaş istiyirəm.

      – Mən sənə öz albomumu verirəm, bax.

      – Yox, istəmirəm. Təzəsini istiyirəm.

      Zakir gülə-gülə dedi:

      – Yaxşı, seytança, gözlə, indi gəlirəm.

      O, çətiri götürüb qapıya tərəf yönəldi. Naza və Səbinə onun arxasınca səsləndilər:

      – Biz desək nəsə al, almazsan.

      – Yeyib itirənsiz, vallah! Nə istiyirsiz?

      Naza:

      – Sənnən əla ata olar, Allah haqqı.

      Zakirin gözləri elə bil quyuya düşdü, rəngi bozardı:

      – Mənnən nəinki ata, heç zibil də olmaz.

      Səbinə:

      – Almırsan da məni, özün kimi yaraşıqlı oğlan doğardım.

      – Yaxşı, gijdəmə uşağın yanında. Nə alım gələndə?

      Naza:

      – Bir “pletka” acı şokolad, ancaq tarixinə mütləq bax.

      Səbinə:

      – Mənim üçün şorqoğal al. Səpmə olsun.

      Zakir çox keçmədi ki, qayıtdı. Naza ilə Səbinənin sifarişlərini verib Laləni qucağına aldı və öz masasına oturtdu. Özü də oturacağı masaya yaxınlaşdırıb aldığı albom və karandaşları masanın üstünə qoydu. Lalə albomda cizgilər cızmağa başladı. Zakirin gözü yol çəkirmiş kimi gözlərini qırpmadan Laləyə baxırdı. O, qəribə bir sevgi və həsrətlə uşağı izləyirdi. Onun üz ifadəsini, əllərinin hərəkətlərini gözdən qoymurdu. Sanki uşağın hər ifadəsini, hər hərəkətini əzbərləməyə çalışırdı. Sanki illərdi övladına həsrət qalmış ata indi acgözlüklə balasını öyrənməyə cəhd edirdi. Zakir Laləyə baxdıqca yaş gözlərinə gəlir və qayıdırdı. Fikirləri ona əzab verirdi və öz dünyasında boğulurdu. O, gödəkçəsini götürüb Nazaya səsləndi:

      – Uşaqda gözün olsun, gəlirəm indi.

      – Yaxşı.

      O, bayıra çıxıb siqaret yandırdı. Siqareti çəkə-çəkə göyə baxırdı. Göy üzü qapqara idi. Şiddətli yağış yağırdı, qara buludlardan məlum idi ki, yağış tezliklə kəsməyəcək, külək də əsmədiyindən bəlkə sabaha qədər yağacaqdı. Zakir siqareti çəkib bitirdi. Bir-iki addım irəli getdi və leysanın altında durub üzünü göyə qaldırdı. Yağış amansızca onun üzünə çırpılırdı. Bir neçə dəqiqə beləcə gözlərini yumub yağışın şillələrinə tabe oldu. Səbinə plaşını başına atıb, küçəyə çıxdı, Zakirə yaxınlaşıb uca səslə:

      – Ay dəli, xəstələnəcəksən, keç içəri.

      Zakir gözlərini açdı. Onun gözlərinin ağı qızarmışdı. Başı ilə qapı tərəfi göstərib:

      – Sən get, gəlirəm.

      – Sən öləsən, sənsiz gedən deyiləm. Lalə də özünü öldürür səninçün.

      Zakirin üzünə xəfif bir təbəssüm qondu:

      – Gedək, gedək.

      Onlar atelyeyə qayıtdılar. Naza əlində dəsmalla Zakirin üstünə şığıdı və onun başını qurulaya-qurulaya:

      – Evdə suyun gəlmir, deyəsən. Sabun da götürəydin də çıxanda.

      – Gözdədim, sən gətirəsən.

      Naza Zakirin başına yüngülcə qapaz vurub:

      – Dur, get fenlə qurut saçını, bircə elə “miningitimiz” əskiydi.

      Bayaqdan pəncərədən Zakirin yağış altındakı hərəkət və halına şahid olan Elmira otağından çıxıb onların yanına gəldi. Səbinə əlindəki yekə bardağı Zakirə uzadıb:

      – Zoğallı çaydı, isti-isti iç, soyuq canına keçməsin.

      – Məni su aparmaz, narahat olma.

      – Bilirəm, pis adama heç nə olmur. Amma yenə də iç.

      Zakir çaydan içə-içə Elmirayla Laləyə baxırdı. Səbinənin gözləri Zakirdə idi. Naza isə parçaları masadan toplaya-toplaya hamını süzürdü.

* * *

      Xalid gənc qızın fotosessiyasını eləyirdi. Qız hər dəfə paltarını dəyişəndə növbəti paltarının biçimi əvvəlkindən daha “cəsarətli” olurdu. Qızın gənc, qüsursuz bədəninə geyindiyi hər paltar onu daha da cazibədar göstərirdi. Paltarları kimi göstərdiyi pozlar da iddialı