Sızanaq. Zuleyxa NaEl

bilərəm. Səni dəli eliyərəm, inanmırsan? İstiyirsən sənə quyruğumla buynuzumu göstərim?

      Elmiranı əməlli başlı qorxu bürüdü.

      – Rədd ol burdan, lənət olsun sənə.

      – Həəə, bax belə. Qorxun bizdən, qorxun.

      Qadın əcaib səslə dilləndi və gülə-gülə ordan uzaqlaşdı. Gəldiyi kimi də bir an içində gözdən itdi.

      – Lənətə gələsən, bu nə gündü belə? Bu nə idi belə?

      Qorxu Elmiraya güc gəlmişdi, o iti addımlarla ordan uzaqlaşmağa çalışırdı. Nəhayət ki, bir taksi gözünə dəydi. O, əl eliyib taksini saxlatdırdı, klinikaya sürdürdü.

* * *

      Bir anlıq yazıdan gözümü çəkəndə gözüm mənə tuşlanmış baxışlara sataşdı. Qonağım divara söykənib mənə baxırdı. O, mənə yaxınlaşıb:

      – Deyəsən, sən də qorxdun, hə?

      – Hə, bir az.

      – Ruhların varlığına inanırsan?

      – Fizikaya əsaslansaq heç bir quvvə itmir, sadəcə formasını dəyişir deyə bilərik. Su buza, qara, buxara, dumana, buluda çevrildiyi kimi. Amma insan ruhunun aqibəti mənə qaranlıqdır. Məncə, bu çox qəliz və mübahisəli bir məsələdi. Amma nənəm hərdən “ruh tutmaq” haqqında danışırdı, ruhu götürmək üçün də xüsusi bir mərasım təşkil olunurdu.

      – Hə? O necə olurdu?

      – Bir dəfə yadımdadı, xalam baş ağrılarından şikayət eliyirdi, gün batandan sonra isə onun halı lap pisləşirdi. Deməli, əvvəlcə ruhu götürəcək adam bir kasada təmiz su doldurur, suya dualar oxuyur və “ruh tutmuş” adamla hərəsi bir tərəfdən işarə barmaqları ilə kasanı ikitərəfli qaldırırlar. “Ruh tutmuş” adamın ölənlərinin bir-bir adı çəkilir, hansı adda su tərpəndisə, deməli, adamı həmin ölünün ruhu tutub. Daha sonra ölüyə nə istədiyi haqda sual verilir: “Nə istiyirsən? – Və bir-bir adları çəkilir. – Yasin? Salavat? Halva?” Bunlara cavab olaraq su yenə də tərpənə bilər, ya da rəhmətlik heç kimi saymayıb suallarını cavabsız qoyar.

      Qonağım qımışaraq:

      – Paah. Əməlli-başlı iş gedibmiş ki…

      – Hələ bu harasıdı? Əsas məqam hələ sonra gəlir, “ruh tutan“ adamı uzandırırlar, üstünə ağ mələfə salırlar, mələfənin üstündə pambiqdan adam fiquru düzəldib dualar oxuyur və pambığı yandırırlar. Bu həm də qorxunu alır. Bütün bunlar mənə həmişə gülməli gəlirdi.

      – Hmm. Amma maraqlı mərasim olub. İndi necə, hələ də gülməlidi?

      – Nə bilim? Başıma gəlmiyib axı, amma hərdən fantaziyadır da oynuyur, hoqqa çıxarır. Bəs səncə? Səncə ruhlar var?

      – Məncə, var. Elə bax indi ikisi sənin başının üstündə dayanıb düz üzünə marıttıyıblar.

      Mən ağzımı əyərək:

      – Aayyy, elə demə.

      – Nədi, qorxursan?

      – Hə.

      – Sən onların varlığına inanmırsan, niyə qorxursan?

      – Başqa bir mövzun yoxdu?

      Mən susuzluq hiss elədim, amma mətbəxə tək getməkdən qorxdum, ona görə də qonağıma:

      – Gəl, gedək mətbəxə, çaydan, qəhvədən dəmləyək, gələk.

      – Tək getməyə qorxursan? İstiyirsən sən qal, mən gətirim. O, gülə-gülə qapıya tərəf getdi.

      – Yooox. Dayan. Mən burda tək qalmaqdan da qorxuram. Mən masadan qalxıb onun yanına qaçdım.

* * *

      Qaraçıdan əcəldən qaçırmış kimi qaçıb özünü aldadılmış, ələsalınmış hiss edən Elmira klinikaya çatmışdı, taksinin pulunu ödəyib düşdü. Klinikanın həyətinə girib maşınına mindi və ordan da birbaşa evə gəldi. Yağış onu tamamilə islatmışdı, islanmış kürən saçları qırmızı gil rəngini xatırladırdı. O, evə girib vanna otağına keçdi, bədəni buza dönmüşdü, keyimişdi. Duşu açıb plaşını əynindən çıxarıb yerə tulladı, elə paltarlı özünü suyun altına atdı və isti suyun altında bədənini qızdırdı. O, özünə gəldikçə asta-asta paltarlarını soyunmağa başladı. Paltarlarını soyunduqca nifrətlə yerə atıb və hönkür-hönkür ağlayırdı.

      Çimib hamam xalatını geyindi, başına dəsmal büküb hamamdan çıxdı. Gözü parketdəki su izlərinə sataşdı. Hamadan bir əski götürüb yeri sildi. Bayaq çıxarıb tulladığı paltarlarını isə toplayıb çirkli paltarlar üçün olan səbətə atdı. Özünü çox yorğun hiss edirdi, yatmaq istəyirdi. Ona elə gəlirdi ki, yatsa bütün olanlardan dəhşətli yuxu görmüş kimi ayılacaq və həyat əvvəlki axarında davam edəcək. “Bu gün baş verənlər dəhşətli yuxudu” – o, özünü inandırmağa çalışırdı. Yataq otaqına keçib yatağına girdi və dərin yuxuya getdi.

* * *

      Atelyedə hamı öz işi ilə məşğul idi. Naza müştərilərlə maraqlanır, Səbinə nəsə biçir, Aida gəlinlik paltarına “svarovski” daşlarını düzüb bərkidirdi. Bircə Zakir özünə yer tapa bilmirdi. O, öz-özünə düşünürdü: ”Elmira çoxdan işdə olma idi. Görəsən, nə olub? Bəlkə zəng eliyim? Yooox, birdən əri yanında olar. Nə deyəcəm? Adama deməzlər ki, niyə zəng eləmisən? Adama deməzlər ki, ay it oğlu it, sənə nə var, xalxın arvadı işə gəlir ya yox? Müdürdü, kefi istəsə gələr, istəməsə yox”. O, həyətdə var-gəl edərək ard-arda siqaret çəkirdi. Çox narahat idi. Naza müştərilərin sifarişini götürüb onları yola saldı. Zakir daha dözə bilmirdi. O, Nazaya yaxınlaşıb:

      – Naza, nəsə olub ki, mənim xəbərim yoxdu?

      – Necə yəni nəsə olub? Kimə, mənə?

      – Sənə yox, Ema xanıma nəsə olub ki, bu gün işdə deyil?

      – Nə bilim, bəlkə havaya görə tənbəllik eliyib gəlməyə?

      – Zəng vurub soruşmusan?

      – Yox, indi zəng eliyərəm.

      Naza jurnal masasının üstündən telefonunu götürüb Elmiraya zəng elədi. Telefon bir xeyli çağırdısa da, Elmira zəngə cavab vermədi.

      – Yox, cavab vermir. Yəqin başı qızına qarışıb.

      – Məgər uşağı bağçaya aparmırlar ki?

      – Bəlkə bu gün aparmayıblar?!

      Zakirin cəhdi boşa çıxdı, əlini havada yellədib: “Eeehh, nəisə” – dedi. Yenə həyətə çıxıb var-gəl eləməyə başladı. Bu gün əli işə yatmırdı. Amma axşama qədər təcili sifarişlə kostyumu hazırlamalı idi. O, içəri gəlib Aidaya yaxınlaşdı:

      – Aida, işin çoxdu?

      – Belə də, var. Nədi ki?

      – Heç, nəsə əlim işə yatmır. Axşama bunları çatdırmaq lazımdı.

      O, əlindəkiləri göstərdi.

      – Neyləmək lazımdı?

      – Pencəyin astarı tikilməlidi, şalvarlar isə beldən daralmalıdı. Ölçüləri hazırdı. Sonrada ütüləmək, təhvil