Müşfiqli günlərim. Dilbər Axundzadə

Dilbər, sən bilirsən ki, mən səni sevirəm. Yoxsa mənim sevgimi özünə layiq bilmirsən?

      Mən dinmədim. O, sual dolu baxışlarını üzümə zilləyib dedi:

      – Mən sənin gözlərinə məftunam. Bir gözün rəhmə gələndə, o biri ona düşmən olur. Bu, nədəndir?

      O, birdən yerindən qalxıb önümdə dayandı. Onun bu hərəkəti mənə qəribə göründü. Mən indicə onun nəsə edəcəyini düşündüm. Yalvarış dolu baxışlarını üzümdən çəkmədən bu şeiri dedi:

      Qara qaş üstünə tökər qarını,

      Nərgiz gözlərindən məni ayırsan.

      Mənim ümidimin qapılarını

      Neçin gah açırsan, gah qapayırsan?

      Müşfiq şeiri elə bir ahənglə oxudu ki, ürəyim yarpaq kimi titrədi.

      – Müşfiq, sən elə hər sözə şeirlə cavab verirsən?

      – Dilbər, şeir mənim həyatımdır. O, həmişə pərvazlanmaq istəyən bir quşa bənzər. Sən isə bu quşun əbədi qanadısan!

      Mən qeyri-iradi onun gözlərinə baxdım.

      – Niyə birtəhər baxdın, Dilbər? Olmaya sözlərimə inanmırsan?

      Mən gülümsündüm.

      – Söhbətimiz uzandı, mən isə məktəbə gecikirəm. İcazə versən, gedərəm.

      – Nə deyirəm, get. Ancaq səndən bir xahişim var.

      – Buyur, – dedim.

      – Xahiş edirəm, tez-tez görüşə gəlməyə razılıq verəsən.

      – Bir şərtlə!

      – Hər nə desən göz üstədir, söylə görüm şərtin nədir?

      – Görüşə gələndə təzə şeir gətirməyi unutma.

      Mən sanki bu sözlə ona dünyanı bağışladım.

      – Sən görüşə gəlməkdə ol, mən o qədər şeir gətirim ki, oxuyub qurtara bilməyəsən. İstəsən, səni lap şeirlə bəzərəm.

      O iti nəzərlərlə başdan-ayağa məni süzdü və baxışlarını yaşıl budaqlara zillədi. Mənə elə gəldi ki, onun xəyalı bir anlıq harasa gedib qayıtdı. Təbəssüm dodaqlarını tərk etdi. Baxışları qatılaşdı. Onun bu halı mənə çox qəribə göründü. Birdən mənə tərəf döndü:

      – Dilbər, xahiş edirəm incimə, – dedi, – ürəyimə bir-iki sətir söz gəldi, qoy deyim.

      – Heç şeirə xahiş olar? – dedim.

      Mehriban nəzərləri yenə də üzümdə gəzdi və bədahətən bu şeiri dedi:

      Sevgilim əyninə yaşıl geyinmiş,

      Sallanışı sərvi-çəmən kimidir.

      Bu bənzətmə bir az üzdən olsa da,

      Tamamən görkəmi səmən kimidir.

      Nə arzu eyləsən, könlümdə vardır,

      Eşqimin səhəri bir ilk bahardır.

      Ona könül verən nə bəxtiyardır,

      Fikrim, hissim təzə gülşən kimidir.

      Müşfiqin ürəyi yanaqdan incə,

      Titrəyir bir xəfif rüzgar əsincə.

      Məşuqun ayağı haraya dəysə, –

      Orası aşiqə vətən kimidir.

      Biz ilk görüş yerindən pedtexnikuma tərəf yollandıq. İkimiz də xoşbəxt idik. Gözümüzə küçələr, binalar, qarşımıza çıxan adamlar hamısı əlvan, qəşəng və xoşbəxt görünürdü.

      İndiki Azərbaycan Yazıçılar İttifaqı o zaman “Proletar Yazıçılar Assosiasiyası” adlanırdı. Bu cəmiyyət öz üzvlərini tez-tez qəsəbələrə, zavodlara, fabriklərə, məktəblərə, klublara göndərirdi. Onlar fəhlə və qulluqçular qarşısında çıxış edərək, yeni həyatdan bəhs edən əsərlərlə dinləyiciləri sosializm quruculuğu işinə ruhlandırır, mədəniyyət işçilərinə yaxından kömək edirdilər. Müşfiq də bu işdə fəaliyyət göstərir, çox vaxt fəhlə, qulluqçu və tələbələrin auditoriyalarında çıxış etməyi sevirdi. Yadıma gəlir ki, bu sahədə həvəslə çalışan gənc şairlər barədə “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetində (1932-ci il 25 mart) çap olunan məqalədə Müşfiq də təriflənmişdi.

      Bir gün ədəbiyyat dərnəyimizin məşğələsi idi. Bir də gördüm Müşfiq bizim məktəbə gəlib. Məktəbin müəllimləri və ədəbiyyat həvəskarları Müşfiqin başına toplaşdı.

      Ona müxtəlif suallar verirdilər. Müşfiq hamıya ehtiram və nəzakətlə cavab verirdi. Mən pəncərənin qabağında dayanmışdım. Tələbələrlə söhbətini qurtarıb yanıma gəldi, görüşdü və dedi ki, dərnəyimizə rəhbərlik edəcək. Sevindim. Müşfiq cibindən bir kağız çıxarıb mənə verdi.