Hekayələr. Роальд Даль

Fransaya getməsinə mane olacaq. Odur ki bütün gecəni skamyada oturmağa üstünlük verirdi. Bu hamısından yaxşıdır. Amma bir azdan lap əldən düşdü və yaşlı qadının özünü bu cür aparmasının düzgün olmadığını qərara alıb evə zəng etdi.

      Əri elə həmin dəqiqələrdə kluba hazırlaşırdı. Dəstəyi özü götürdü. Qadın ona xəbərləri çatdırdı və evdə daha kiminsə olub-olmadığını soruşdu.

      – Hamı gedib, – o dedi.

      – Onda, əzizim, buralarda bir yerdə gecələyərəm. Mənə görə narahat olma.

      – Bu, axmaqlıqdır, – kişi dedi. – Sənin ixtiyarında bu boyda ev var.

      – Amma, əzizim, axı o boşdur.

      – Onda mən səninlə qalaram.

      – Evdə yemək yoxdur. Heç nə yoxdur.

      – Onda gəlməzdən əvvəl hardasa ye. Əzizim, bu qədər yelbeyin olma. Sanki bu dünyaya özünü üzmək üçün gəlmisən.

      – Hə, – qadın razılaşdı. – Bağışla məni. Burda sendviç yeyib gələrəm.

      Duman az-maz seyrəlsə də, taksi ilə yol ona uzun göründü. Missis Foster Altmış ikinci küçədəki evinə kifayət qədər gec gəlib çıxdı. Arvadının gəldiyini eşidən mister Foster kabinetindən çıxdı.

      – Hə, – kişi qapının ağzında dayanıb soruşdu, – Paris səfəri nə yerdə qaldı?

      – Uçuş səhər saat on birdədir, – qadın cavab verdi. – Bu dəqiqdir.

      – Demək istəyirsən, hava açılsa.

      – O artıq açılır. Külək qalxır.

      – Yorğun görünürsən, – mister Foster dedi. – Yəqin, bu gün əməlli-başlı təlaşlanmısan.

      – Hə, yaman narahat gün idi. Gedim yatım.

      – Səhərə maşın sifariş etmişəm, – kişi dedi. – Saat doqquza.

      – Əzizim, çox sağ ol. Ümid edirəm, bu dəfə məni hava limanınadək yola salmayacaqsan.

      – Yox, – əri yavaş-yavaş dedi. – Yəqin ki, yox. Lakin yolda məni kluba ata bilərsən.

      Qadın ərinin üzünə baxdı və ona elə gəldi ki, bu adam hardasa çox uzaqdadır, sanki onları nəsə ayırır. Kişi birdən ondan o qədər uzaqlaşdı ki, missis Foster qarşısında duranın onun çox yaxşı tanıdığı adam, ya bir başqası olduğunu dəqiq deyə bilməzdi.

      – Klub şəhərin mərkəzindədir, – qadın dedi. – O, hava limanına gedən yolun üstündə deyil.

      – Amma, əzizim, sənin o qədər vaxtın var ki. Nədir, məni kluba aparmaq istəmirsən?

      – Yox-yox, əlbəttə ki, gedərik.

      – Bu başqa məsələ. Sabah görüşərik.

      Qadın ikinci mərtəbədə yerləşən yataq otağına qalxdı. Gün ərzində üst-üstə toplanmış yorğunluq onu əldən salmışdı, odur ki yatağına girən kimi yuxuya getdi.

      Missis Foster səhərisi gün erkən qalxdı və o, doqquzun yarısında artıq aşağıda yola tam hazır vəziyyətdə idi. Tezliklə, saat doqquzdan sonra əri də peyda oldu.

      – Qəhvə hazırlamısan? – o soruşdu.

      – Yox, əzizim. Elə bilirdim, səhər yeməyini klubda yeyəcəksən. Maşın gəlib. Bizi gözləyir. Mən hazıram.

      Onlar hollda dayanmışdılar – son zamanlar, deyəsən, elə ancaq hollda görüşürdülər. Qadının əynində palto, başında şlyapa, əlində çanta vardı, kişi əcaib biçilmiş köhnə dəbli, hündür yaxalıqlı pencək geyinmişdi.

      – Baqajın hardadır?

      – Hava limanında.

      – Hə, – o dedi. – Hə, əlbəttə ki. Əgər əvvəlcə məni kluba aparmaq fikrindəsənsə, deməli, bir az tez çıxmalıyıq, hə?

      – Hə! – qadın qışqırdı. – Hə, hə, rica edirəm!

      Dayan, bircə siqarımı götürüm. İndi qayıdıram. Maşına otur.

      Qadın çevrilib bayıra çıxdı. Onları çöldə gözləyən sürücü maşının qapısını açdı.

      – Saat neçədir? – o soruşdu.

      – Artıq ona on beş dəqiqə işləyib.

      Mister Foster beş dəqiqə sonra çıxdı və ərinin pilləkənlərlə yavaş-yavaş düşməsinə baxan qadın onun dar şalvarda ayaqlarının keçi ayaqlarına oxşadığına diqqət yetirdi. Kişi dünənki kimi pilləkənlərin ortasında dayanıb göy üzünə baxdı və havanı ciyərlərinə çəkdi. Hava tam açılmasa da, yüngül dumanın arasından artıq günəş şüaları görünürdü.

      – Bu dəfə, bəlkə, bəxtin gətirdi, – arvadının yanında əyləşən mister Foster dedi.

      – Lütfən, tələsin, – qadın sürücüyə dedi. – Şalımla işiniz olmasın. Onu özüm də düzəldə bilərəm. Lütfən, tərpənin. Mən gecikirəm.

      Sürücü sükan arxasına keçib mühərriki işə saldı.

      – Bir dəqiqə! – mister Foster qəfil dilləndi. – Sürücü, gözləyin.

      – Əzizim, nə olub?

      Qadın ərinin paltosunun cibində eşələndiyini gördü.

      – İstəyirəm mənim adımdan Ellenə balaca bir hədiyyə verəsən, – o dedi. – Görəsən, hara yoxa çıxdı? Pilləkənlərlə düşəndə əlimdə idi.

      – Mən sənin əlində heç nə görmədim. Bu hədiyyə söhbəti hardan çıxdı?

      – Ağ kağıza bükülmüş balaca bir qutudur. Dünən sənə verməyi unutdum.

      – Nə qutu?! – missis Foster əsəbi halda dedi. – Mən qutu-filan görməmişəm!

      Qadın həyəcanla arxa oturacağı əlləməyə başladı. Əri isə həmin arada paltosunun cibini eşələməyə davam etdi. Sonra paltosunun düymələrini açıb pencəyinin ciblərini yoxlamağa başladı.

      – Lənət şeytana, – o dedi, – yəqin, onu yataq otağında unutmuşam. Bircə dəqiqə, indi gəlirəm.

      – Aman Allah, lütfən! – missis Foster çığırdı. – Bizim vaxtımız yoxdur! Lütfən, onu unut! Sonra poçtla göndərərsən. Yəqin, nəsə bir daraq-filandır. Sən ona həmişə daraq bağışlamısan.

      – Başa düşmədim, darağın nəyi pisdir ki? – mister Foster hiddətlə soruşdu. Qadın, deyəsən, bu dəfə həddini aşmışdı.

      – Əzizim, əmin ol ki, heç də pis deyil. Sadəcə…

      – Burda otur! – kişi əmr etdi. – İndi onu gətirəcəm.

      – Tez ol, əzizim! Yalvarıram, tez tərpən!

      Qadın yerindən qımıldanmadan ərini gözlədi…

      – Sürücü, saat neçədir?

      Sürücü qolundakı saata baxdı.

      – Mənimkində onun yarısına lap az qalıb.

      – Hava limanına bir saata çatarıq?

      – Hə, çatarıq.

      Elə