Трыкутнiк караля. Яўген Аснарэўскі

на зімоўку?

      «Як бачна не мяне аднаго пераследвала жывёла. Можа быць я і нездарма ўспомніў пра старажытных прадказальнікаў…» – пранеслася ў галаве Уладзіміра, і ён сербануў яшчэ кавы.

      Троіца маўчала, абдумваючы тое, што з імі здарылася. Мiнчук вырашыў перайсцi да мэты свайго візіту, ды сказаў:

      – І што ж у вас за археалогія цікавая, раскажыце, калі ласка.

      Віка разгарнула да госця ноўтбук, на экране якога былі здымкі знаходак Мечыслава.

      – Фоткi артэфактаў я ўжо і так бачыў, – сказаў малады чалавек. – Спадзяюся, я змагу ўбачыць гэтыя чароўнасцi і на ўласныя вочы?

      – Канешне, – прамовіў Мечыслаў, жуючы круасан.

      – Я так разумею, – сказаў Уладзімір, – што галоўная наша задача расшыфраваць гэты рукапіс з бутэлькі, то бок пасланне скрозь стагоддзі ад Панятоўскага.

      Маладыя гарадзенцы кіўнулі.

      – Пакажыце яго, – дадаў мінчанін.

      Віка шчоўкнула па клавіятуры ноўтбука і перад гісторыкам паўстал фотаздымак пергамента з надпісам. Уладзімір ведаў словы на памяць. З таго часу, як гiсторык атрымаў паведамленнем на сваю старонку ў сацыяльнай сетцы гэты тэкст, ён столькі разоў яго чытаў, што мог бы распавесці нават прачнуўшыся ад удару грома, але фота пергамента бачыў упершыню. І яно зрабіла на яго вялікае ўражанне. Прабягаючы тэкст вачамі, ён чытаў разумова:

      «Рыцар Salsinatus імёны свае ў трыкутнік склаў. Пастаў абраных па імёнах на месцы іх у дзень прыходу рыцара ў свет зорная карта яго сонцам на сонца пакажа ў імёнаў трыкутнік. Адказ у імёнах абраных складзеных разам атрымаеш ты. На Шуканым знойдзеш яго ў дзень прызначаны.»

      – Пергамент проста магічны, – сказаў Уладзімір услых.

      – Імёны свае ў трыкутнік склаў… – прамармытаў Мечыслаў.

      – Як можна скласці імёны ў трыкутнік? – спытаў Уладзімір.

      – І дзе можа быць гэты трыкутнік? – дадала Віка.

      – Гаворка пра трыкутнік, відавочна, нездарма, – сказаў Уладзімір, – гэта адзін з сымбаляў розэнкрэйцараў…

      – А мы ведаем ужо, што на капсуле сімвал розэнкрэйцараў і што кароль Панятоўскі быў масонам, – сказала Віка.

      – І акрамя таго цікавіўся і розэнкрэйцарамi, – дапоўніў Уладзімір.

      – Можа быць, гаворка пра нейкую… мапу, – выказала здагадку Віка. – Дзе можа быць намаляваны трохкутнік? Гэта павінна быць нешта накшталт карты, карты на якой ёсць імёны.

      – Тут гаворка пра імёны Панятоўскага, раз гэта ён рыцар Salsinatus, – прамовіў Уладзімір.

      Ён пачухаў патыліцу, зрабіў глыток кавы і працягнуў:

      – Але што гэта за імёны?

      – Станіслаў і Аўгуст? – зноў выказала здагадку Віка.

      – Цi гэта нейкія іншыя, асаблiвыя імёны. Якія яшчэ былі імёны ў Панятоўскага? – спытаў Уладзімір.

      – Salsinatus, – ягонае таемнае імя, – сказала Віка.

      – У яго манаграме «S A R» апошняя літара R, – дадаў Уладзімір.

      – Гэта Rex. На лацінскай значыць кароль, – сказаў Мечыслаў.

      – Так-так, менавіта, – пацвердзіў Уладзімір. –