Antiamerica. T. K. Falco

Heb je ze verteld dat ze verdomme hartstikke gek zijn?”

      “AntiAmerica is de reden dat ze Javiers appartement in de gaten hielden. De FBI vroeg naar hen en Javier.”

      Hij keek naar de joint tussen zijn vingertoppen. “Hebben ze jou gevraagd om hen te helpen hem te vinden?”

      “Vraag je me of ik een snitch ben?”

      “AntiAmerica beweert dat je dat bent.”

      “En jij gelooft ze.”

      Hij stak zijn knokige armen in de lucht. “Nou, je werd betrapt bij het inbreken in Javiers huis, en nu loop je als vrije vrouw rond en stelt me vragen over hem.”

      “Ik verlink niemand voor hen. Ik heb je hier naartoe gehaald, omdat ik iets achter hun rug om gepland heb.”

      Braydens benen gingen heen en weer terwijl hij haar woorden woog.

      Ze had hem nog niet voor zich gewonnen. “Ik wil met Javier praten. De jongens bij de FCCU geloven dat hij en Paul deel uitmaken van AntiAmerica.”

      “Waarom denken ze dat?”

      “AntiAmerica gebruikte een exploit waar ze allebei aan werkten. Toen de FCCU naar Pauls appartement ging, vonden ze Terry, hij was vermoord.”

      Hij sperde zijn ogen wagenwijd open. “Oh mijn God. Meen je dat?”

      “Paul is een verdachte. Je kent alle kromme onzin waar hij mee bezig is. Het feit dat hij en Javier vermist zijn, laat het lijken alsof ze samenwerken.”

      Hij gromde, “Misschien is het maar goed dat Javier wegliep.”

      “Hij kan zich niet verbergen voor de FBI. Je weet hoe goed van vertrouwen hij is. Paul zou misbruik van hem kunnen maken. Heb je met Paul gesproken?”

      Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Jij wel?”

      “Paul beantwoordt mijn telefoontjes niet. Ik wil met Javier praten om te horen wat hij erover te zeggen heeft.”

      “Je verspilt je tijd. Hij wil niet praten. Niet met jou, met niemand.”

      “Alsjeblieft, Brayden.” Haar stem brak. “Ik maak me zorgen om hem. Hij stuurde een sms dat zijn leven in gevaar was.”

      “Heeft Javier je ge-sms't?”

      “Met zijn mobieltje. Hij schreef dat ik hem moest komen zoeken.”

      Hij krabde met zijn wijsvinger achter zijn oor. “Javier liet zijn mobieltje achter in zijn appartement. Hij was bang dat iemand de GPS zou gebruiken om hem op te sporen. Hij gebruikt een burner, net als jij.”

      Bij het doorzoeken van zijn huis had Alanna de telefoon inderdaad nergens gezien. “Weet je dat zeker?”

      “Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Trouwens, hij heeft met niemand contact opgenomen, behalve met mij en zijn familie. Het kan hem niet zijn geweest.”

      “Oké. Dit is eng. Brayden, laat me met hem praten. Alsjeblieft. Hij heeft ons nodig om de boel voor hem in de gaten te houden.”

      Hij glimlachte naar haar. “Dat doe ik al voor hem.”

      Ze draaide zich naar hem toe, zodat ze elkaar recht in de ogen keken. “Luister naar me. Ik zou Javier nooit verraden. Ik probeer hem te beschermen.”

      “Jij beschermt hem op jouw manier, ik bescherm hem op de mijne.” Hij pauzeerde even voordat hij zijn ogen neersloeg naar de zwarte laminaattafel. “Ik zal hem bellen. Op één voorwaarde. Je doet wat AntiAmerica vraagt. Beloof dat je uit de buurt blijft.”

      Ze trok een boze grimas. “Je kiest hun kant.”

      “Ik kies Javiers kant. Hij gelooft dat ze hem in veiligheid kunnen houden.”

      “Je vertrouwt me niet. Daarom heb je dingen over Javier voor me verborgen gehouden.”

      Het verwijt raakte hem niet in het minst. “We hadden allebei geheimen voor elkaar. Beloof je het of niet?”

      Ze zuchtte. “Ik beloof het.”

      “Ik zal het Javier laten weten. Als hij ermee akkoord gaat om te praten, sms ik je.”

      Ze stak haar hand uit om zijn rechterhand vast te pakken. “Vertel hem alles wat ik heb gezegd over de FBI en Paul.”

      “Dat zal ik doen.” Zijn kin beefde. “Het spijt me dat ik je niets over Javier heb verteld. Ik wilde geen geheimen voor je hebben, maar hij overtuigde me dat het voor iedereen het veiligst was.”

      “Ik hou alleen mijn ogen voor hem open, ik zweer het.”

      “Je hoeft me niet te overtuigen. Ik weet dat je niet helemaal helder kunt denken als het om hem gaat. Dus, ga je de FBI helpen om AntiAmerica ten val te brengen?”

      “Zeg ze dat ik dat niet doe. Zolang ze Javier maar beschermen. Als ze hem verneuken, zal ik ervoor zorgen dat ze allemaal naar de gevangenis gaan.”

      “Ik zal het doorgeven.”

      Haar blik gleed naar de paarse schittering van de lichten boven haar hoofd. “Dit is voorlopig de laatste keer dat ik je kan zien. Ik wil niet dat de FBI jou op het spoor komt.”

      “Ik ook niet. Ik zou nooit zijn komen opdagen als ik het vermoeden had dat de fuzz jou aan het lijntje had.”

      Brayden grijnsde nadat ze hem haar middelvinger had laten zien. Hij nam nog een hijs en ademde vervolgens langzaam uit. Alanna volgde zijn voorbeeld. Ze nestelden zich op de bank zonder een woord te zeggen. Het was precies zoals hij ooit opgemerkt had: er bestaat nooit zoiets als een ongemakkelijke stilte als je high bent. Dat kwam haar goed uit. Het was duidelijk dat haar vriend haar niet meer vertrouwde. En, als ze haar belofte niet nakwam, zou dat de wig alleen maar dieper drijven.

      4

      Spoofing

      Alanna werd wakker door de ringtone van haar iPhone. Haar nek voelde stijf aan nadat ze haar hoofd van het kussen tilde. Oerstom. Out gaan in een door drugs veroorzaakte stupor maakte geen deel uit van haar plan. Nadat het muziekje was gestopt, keek ze naar Brayden die, met zijn gezicht naar beneden, aan zijn kant van de bank lag. Ze worstelde zich uit haar verdoving om de telefoon uit haar handtas op de grond te pakken, opende het beeldscherm en zag dat de beller een voicemail had achtergelaten.

      Agent Palmer. Hij meldde zich om haar gerust te stellen dat, ondanks de belangstelling van zijn mensen voor Javier, haar veiligheid op de eerste plaats kwam. Hij waarschuwde haar dat de mensen achter AntiAmerica anti-regeringsgezinde fanatiekelingen waren die, om hun doel te bereiken, toevlucht konden nemen tot geweld. Aan het eind van de boodschap verklaarde hij, dat als ze ooit het gevoel had dat haar leven in gevaar was, ze hem dag en nacht mocht bellen.

      Ze stond op van de bank met de telefoon in de hand. Hij leek aardig. Niet zoals die fascistische bimbo. Maar zelfs lowlifes konden aardig overkomen, totdat ze iets nodig hadden. Dan maakten ze zich opeens veel minder zorgen over jouw welzijn, maar meer over dat van henzelf. Het was slechts een kwestie van tijd voordat je een middel was om een doel te bereiken. De lelijke kant van de menselijke natuur. Iedereen bedekte het, maar het lag klaar om tevoorschijn te springen.

      Een piepje van haar iPhone. Er was een sms'je doorgekomen terwijl ze out was. Ze snakte naar adem bij het zien van Javiers mobiele nummer op het display. Omdat de FCCU haar berichten las, maakte ze zich zorgen over sms'jes met schadelijke informatie over haar of Javier. Ze raakte snel het scherm aan om de inhoud ervan te lezen: “Alanna. Ik heb een geheim dat ik je moet onthullen. Alsjeblieft, probeer me te vinden. Ik zal je alles vertellen. ”

      Drie teksten in drie dagen. Javier stuurde haar nooit eerder zulke cryptische berichten. Als hij zijn mobieltje niet had, wie was er dan aan het sms'en? Agent McBride en de FCCU? Het eerste sms'je kon bedoeld zijn om haar binnen te halen als informant. Misschien stuurden ze meer sms'jes, als extra motivatie om Javier