Grzeczna dziewczynka. Anna Sakowicz

      Spis treści

      1 Rozdział 1

      2  Rozdział 2

      3  Rozdział 3

      4  Rozdział 4

      5  Rozdział 5

      6  Rozdział 6

      7  Rozdział 7

      8  Rozdział 8

      9  Rozdział 9

      10  Rozdział 10

      11  Podziękowania

      Copyright for the Polish Edition

      © 2020 Wydawnictwo Edipresse Sp. z o.o.

      Copyright for the Text © 2020 Anna Sakowicz

      Wydawnictwo Edipresse Sp. z o.o.

      ul. Wiejska 19

      00–480 Warszawa

      Dyrektor Zarządzająca Segmentem Książek: Iga Rembiszewska

      Senior Project Manager: Natalia Gowin

      Produkcja: Klaudia Lis

      Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk

      Digital i projekty specjalne: Tatiana Drózdż

      Dystrybucja i sprzedaż: Izabela Łazicka (tel. [phone])

      Redakcja: Katarzyna Wojtas

      Korekta: Jolanta Kucharska, Anna Parcheta

      Projekt okładki: Magdalena Zawadzka

      Zdjęcia na okładce: Shutterstock

      Biuro Obsługi Klienta

      e-mail: [email protected]

      tel.: [phone]

      (pon.–pt. w godz. 8:00–17:00)

      facebook.com/edipresseksiazki

      facebook.com/pg/edipresseksiazki/shop

      instagram.com/edipresseksiazki

      ISBN 978-83-8177-530-4

      Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych w całości lub w części tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

      Wersję elektroniczną przygotowano w systemie Zecer firmy Elibri

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      20% rabatu na kolejne zakupy na litres.pl z kodem RABAT20

      Rozdział 1

Rozdział 1

Jeszcze tylko parę wiosen¹

      „K” jak jedno z najbardziej soczystych wulgaryzmów w języku polskim, pomyślała i otworzyła słownik wyrazów obcych online. Wybrana litera pasowała do jej nastroju. Miała ochotę zakląć. Poczuła już przekleństwo na języku, jednak ostatecznie nie pozwoliła mu wybrzmieć w powietrzu. Zamiast tego przejrzała listę zapożyczeń zaczynających się na „k”. Szukała czegoś odpowiedniego. Miało być trudne do zapamiętania.

– Kantarydyna² – przeczytała, potem kilka razy powtórzyła słowo, niejako smakowała je, sprawdzała, jak ułoży się w ustach. – Kantarydyna, kantarydyna… Potem złożyła litery od końca, jakby przewracała przedmiot na drugą stronę i sprawdzała, jaki będzie od spodu, jak jest wykończony i pozszywany. Ale wspak nie był przyjazny, nie dawał się zapamiętać ani płynnie wymówić. Zgrzytał. Potykała się o litery, ale sprawiało jej to przyjemność. To jak dźwiganie sztangi w siłowni. Najpierw jest ciężko, ale z czasem ćwiczenia przynoszą radość, podnoszą poziom endorfin. Tak się właśnie czuła, była zadowolona.

      – Kantarydyna… kan-ta-ry-dy-na… kan-ta-ry-dy-na – smakowała niczym Białoszewski swoją szarą nagą jamę w Niewyczerpanej odzie do radości.

      Kliknęła łącze, by sprawdzić znaczenie.

      – Trująca substancja we krwi muchy hiszpańskiej – przeczytała. Wyraz był idealny. Pasował do jej biernego zasobu słów. Nie podejrzewała, by miała potrzebę go kiedykolwiek użyć. Odłoży go więc do kategorii „na później”. Kiedy zapomni tych powszednich jak „chleb”, będzie czerpać z zapasów.

      – Kantarydyna – powtórzyła szeptem. – Kanta… ry… dyna. – Pierwsza część była łatwa do zapamiętania, bo skojarzyła się jej z Immanuelem Kantem. Rydyna brzmiała prawie jak uryna, więc też szło wbić sobie do głowy w miarę prosto. – Kanta uryna – zaśmiała się. – Kantarydyna…

      * * *

      Na drugi dzień Miranda postawiła kropkę na końcu ostatniego zdania książki i szybko chwyciła za chusteczkę, by wydmuchać nos. To była bardzo wzruszająca scena, pomyślała. Łzy rozmazywały jej obraz na monitorze. Wytarła powieki, a potem spojrzała jeszcze raz na stronę. Uważnie ją przeczytała.

      – I gitara… – powiedziała do siebie, a na jej twarzy dla odmiany zagościł uśmiech. Wiedziała, że kobiety pokochają ją za tę scenę. Przez lata nauczyła się manipulować uczuciami czytelniczek. Umiała przewidzieć, kiedy będą się śmiać, a kiedy płakać. – Moje „geniusiostwo” mnie czasami zadziwia – zaśmiała się w głos i jeszcze wygodniej rozpostarła się na łóżku. Uwielbiała to słowo. Doskonale odzwierciedlało coś z pogranicza szaleństwa i geniuszu wyrosłego na podwalinach absurdu i groteski.

      Pogłaskała kota, który spojrzał na nią z podziwem. To prawda, że jego pani była najlepsza. Nikt tak dobrze nie karmił. Leoś mruknął zadowolony i wygodnie się rozłożył obok swojego człowieka. W nagrodę za kocie potwierdzenie słów Mirandy sierściuch został wygłaskany. W powietrzu zawirowały czarne kłaczki.

      – Chyba coś zjemy, nie? – spytała kota. Potem odłożyła laptopa, wstała z łóżka i otrzepała dresy. Podciągnęła wyżej spodnie i, odnalazłszy kapcie, wsunęła w nie stopy. Wtedy skierowała się do kuchni. Kot pobiegł przodem, dobrze odczytując intencje Mirandy.

      Otworzyła lodówkę. Na jednej z półek stały wyłącznie puszki dla Leosia. Reszta nie napawała optymizmem. Sięgnęła po sojowe parówki i spojrzała na datę ważności. Jeszcze można je zjeść, pomyślała, najwyżej przegoni mnie do toalety.

      Zaśmiała się, a kot miauknął, przypominając o swojej misce. Szybko więc ją wypełniła, a potem zabrała się do jedzenia parówek. Wycisnęła na talerz sporą ilość keczupu i musztardy. Ukroiła kromkę chleba i zagryzła ją z przyjemnością, choć nie była pierwszej świeżości. Przez ostatnie dni nie miała jednak czasu na zakupy, kończyła powieść. Wtedy nie istniał świat na zewnątrz, oddawała się całkowicie tworzeniu i zapominała o rzeczywistości. Na szczęście zapas żelków, czekolady i dobrego wina był wystarczający.

      Podrapała się po brzuchu. Od razu westchnęła, ponieważ jego miękkość ją zaskoczyła. Poprawiła więc koszulkę i bluzę dresową, by nie odkrywały cienkich fałdek ukochanego ciała.

      – Dobrze jest, psiakrew, a kto powie, że nie, to go w mordę! – zacytowała Witkacego. Leoś próbował to skomentować na swój koci sposób, lecz w tym momencie zadzwonił telefon. Miranda drgnęła na krześle i sięgnęła po aparat. Numer był nieznany, ale odebrała. Zdziwiła się, kiedy w słuchawce usłyszała głos swojej babki Zuzanny, której nie widziała chyba od dziesięciu lat.

      – Przyjedziesz po mnie? – spytała seniorka bez kurtuazyjnych wstępów, a Mirandę zmroziło. Jak to, czy przyjadę? Przecież się nie lubimy! Babce nie odpowiadał sposób życia