JEJ OGRÓDEK. Penelope Bloom

penisa.

      – Bardzo możliwe.

      – Brałeś pod uwagę, że ogrodniczka może nie być zachwycona twoim zauroczeniem?

      Przyglądałem się jej krzywemu uśmiechowi.

      – Nie. Jestem przekonany, że odwzajemniłaby to uczucie.

      – Nie brakuje ci śmiałości, prawda?

      – Biorąc pod uwagę okoliczności – odrzekłem, wskazując krzew – czy to nie hipokryzja zarzucać mi zbytnią śmiałość?

      Nell się roześmiała.

      – Zawsze flirtujesz z pracownicami? To jakiś rytuał bogaczy? Potem zbieracie się wokół ogniska z płonących dolarowych banknotów i opowiadacie sobie o rozdziewiczonych pokojówkach?

      – Prawie. Zazwyczaj używamy studolarówek.

      – Zabawne. Ale unikasz odpowiedzi na moje pytanie.

      – Nie. Możesz mi nie wierzyć, ale nie mam w zwyczaju z nikim flirtować, także ze swoimi pracownicami. Rok temu dałem sobie spokój ze związkami. Każda kobieta, z którą się spotykałem, pozostawiała mnie coraz bardziej pustym. Wkrótce… – Odchrząknąłem i spuściłem wzrok. – Sam nie wiem, dlaczego ci o tym opowiadam. – Od kiedy plotę, co mi ślina na język przyniesie, i otwieram się przed ludźmi, których prawie nie znam? Ale w dużych, zachęcających oczach Nell i jej swobodnym uśmiechu było coś, co sprawiało, że czułem się bezpiecznie.

      Nell oblizała usta.

      – Dwa miesiące temu zakończyłam nieudany związek. Oprócz tego, kiedy za mocno się śmieję, wydaję obrzydliwe zduszone parsknięcia. – Zamilkła, zapewne zauważając zaskoczenie na mojej twarzy. – Chcę, żebyśmy byli kwita. Przekazałeś mi kompromitującą informację, więc nie chciałam, żebyś poczuł się osamotniony.

      Nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

      – Gdzie tu jest haczyk?

      – Słucham?

      – Nic nie mówiłem. – W duchu wciąż się uśmiechałem. Nie mogłem powiedzieć jej, o czym myślę, ponieważ wyszedłbym na dziwaka. Nie rozumiałem, jak to możliwe, że ktoś taki jak Nell dosłownie spadł mi z nieba. Przez lata bezskutecznie starałem się, żeby coś zaiskrzyło pomiędzy mną a dziesiątkami różnych kobiet. Zacząłem wierzyć, że miłość i zakochanie to mit – pobożne życzenia zdesperowanych mężczyzn i kobiet, których zmęczyła samotność. Uznałem, że miłość to ułuda. Kłamstwo, którym karmią nas książki i filmy.

      Ale Nell sprawiała, że kwestionowałem swoje przekonania. Wystarczyło kilka kokieteryjnych uśmiechów i spojrzeń tych lśniących oczu, by w moim wnętrzu zapłonęło coś zarazem podniecającego i przerażającego. Uczucia, które we mnie wzbudziła, z pewnością nie były sztuczne.

      – Hm, nic nie mówiłeś? W ten sposób zazwyczaj wycofują się ludzie, którzy chcą ukryć pikantną prawdę.

      – Ależ nie. – Zauważyłem, że kręcę się niespokojnie i masuję kark. Oczywiście miała całkowitą rację. Tylko że ta pikantna prawda zapewne by ją odstraszyła. Normalni dorośli nie tracą głowy dla kogoś, kogo dopiero poznali. A jeśli nawet, to się do tego nie przyznają.

      Nell patrzyła na mnie sceptycznie.

      Musiałem coś powiedzieć, żeby rozładować tę niezręczną atmosferę.

      – Dzisiaj wieczorem urządzam przyjęcie. Powinnaś przyjść. Mogłabyś sprawdzić, jak się wszystkim spodobał wielki fiut.

      Nell parsknęła śmiechem. Śmiała się swobodnie i szczerze, co wzbudziło we mnie jeszcze większą sympatię. Sprawiała wrażenie osoby, którą łatwo rozweselić, ale nie była to wada.

      – Jeśli nie przestaniesz mnie drażnić, postaram się, żeby ten krzak naprawdę przypominał penisa.

      Zmrużyłem oczy.

      – Kusi mnie, żeby sprawdzić, co z tego wyjdzie, skoro teraz starasz się, żeby tak nie wyglądał.

      Nell skrzyżowała ręce.

      – Zakładając, że przyjmę zaproszenie, jak powinnam się ubrać?

      – W sukienkę. Mężczyźni będą pod krawatem. Coś eleganckiego.

      – Nie ma sprawy.

      Stłumiłem wzbierające we mnie podniecenie. Kiedy się zastanawiałem, czy powinienem ponownie z nią porozmawiać, ani przez chwilę nie brałem pod uwagę tego, że Nell może nie odwzajemnić mojego zainteresowania. Na szczęście najwyraźniej nie musiałem się tym przejmować, a kiedy sobie to uświadomiłem, miałem ochotę podskoczyć z radości. Zamiast tego tylko spokojnie się uśmiechnąłem.

      – Doskonale. Zatem do zobaczenia wieczorem?

      – Zazwyczaj nie robię takich rzeczy. Ale ten jeden raz… niech będzie. Czemu nie?

      – Oto mój numer. – Wręczyłem jej wizytówkę. – Moja prywatna komórka. Jeśli podasz mi swój adres, będę mógł kogoś po ciebie wysłać.

      Lekko sceptycznie popatrzyła na wizytówkę.

      – Chcesz mi zorganizować transport?

      – Nie chciałem cię obrazić. Po prostu będę zajęty przygotowaniami do przyjęcia i nie będę mógł się wyrwać, żeby przywieźć cię osobiście. Nie chciałem z góry zakładać, że dysponujesz własnym środkiem transportu.

      – Owszem, dysponuję.

      Skrzywiłem się. Wyraźnie ją zirytowałem. Miałem wrażenie, że nie wypada pytać, czy ma samochód albo pieniądze na taksówkę.

      – Nie wątpię. Mam nadzieję, że nie zmienisz zdania. Byłoby szkoda, gdyby rzeźbiarka fiutów nie mogła osobiście zaprezentować swojego dzieła.

      – Rzeźbiarka fiutów? Wolę nazywać się artystką falliczną.

      – Postaram się nie pomylić, kiedy będę przygotowywał tabliczkę. Przy okazji, czy zamierzasz dokończyć swoją rzeźbę i… obsłużyć pozostałe krzewy, czy może pozostawienie ich w takim stanie to część twojej wizji artystycznej?

      Popatrzyła na dwa pozostałe krzewy i w jej oczach pojawiła się groza. Ogrodnicy mieli kończyć pracę za mniej więcej godzinę, a ona potrzebowała kilku godzin, by stworzyć tylko to jedno arcydzieło.

      – Czytasz mi w myślach – odpowiedziała pośpiesznie. – To symbol kontrastu i tak dalej. Za każdym wielkim krzakiem stoi olbrzymi fiut.

      – To nowa wersja powiedzenia „za każdym wybitnym mężczyzną stoi wybitna kobieta”?

      – Jasne – odrzekła.

      Roześmiałem się.

      – No tak. Już się cieszę na dzisiejszy wieczór.

      – Ja też nie mogę się doczekać. – Wypowiedziała to zdanie szeptem, a potem najwyraźniej przeanalizowała je w myślach i lekko się skrzywiła. – Pozwól, że powiem to w mniej patetyczny sposób. Zobaczymy się wieczorem i wcale nie będę sobie tym zaprzątać myśli.

      – W odróżnieniu ode mnie.

      Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale gwałtownie je zamknęła. Ponownie przesunęła dłonią w górę klatki piersiowej i uśmiechnęła się.

      Zachichotałem. A więc wróciliśmy do języka migowego. Nie żartowałem, kiedy powiedziałem, że cieszę się na nasze spotkanie na przyjęciu. W jednej chwili próbowałem przekonać samego siebie, że ta iskra w przyszłości wywoła paskudną eksplozję, a już za moment dosłownie pędziłem przez swoją posiadłość, żeby złapać Nell przed zakończeniem pracy.

      Kiedy się nad tym zastanawiałem, miałem