Racer. Katy Evans

udam się na tor, z jakiegoś powodu odruchowo chwytam za błyszczyk i przeciągam nim po ustach.

      Jest słonecznie i gdzieś w oddali słyszę warkot silników.

      To ostatni dzień jazd testowych i na torze nie dzieje się tak dużo jak w dniu wyścigów, zatem atmosfera jest nieco swobodniejsza. Ale ja czuję się tak zestresowana jak nigdy dotąd. Właśnie wprowadziłam kogoś nowego do naszego zespołu – bardzo utalentowanego, ale trochę zbyt lekkomyślnego faceta, który będzie dysponować milionami dolarów zainwestowanymi przez mojego ojca.

      „Będzie dysponować pieniędzmi, których już nie mamy”.

      Widzę, że w naszym namiocie są już moi bracia. Niepokój, jak sądzę, nie przyniesie mi niczego dobrego, więc wypuszczam powietrze z płuc, całuję tatę w policzek i idę do przyczepy, żeby przygotować mu kawę. Czekając, aż się zaparzy, zerkam na telefon.

      Clark:

      Kolacja dziś wieczorem?

      No zgódź się.

      Clark to zeszłoroczny mistrz Formuły 1 i nasz rywal. Postanawiam, że nie będę odpisywać. W tym momencie drzwi pokoju się otwierają i oddech na krótką chwilę grzęźnie mi w gardle, bo w progu staje Racer.

      Ma na sobie rozpięty kombinezon rajdowy, którego góra zwisa mu z bioder i uderza rękawami o boki jego ciała. Twardą, pozbawioną grama tłuszczu klatkę piersiową pokrywa biały podkoszulek.

      Przełykam ślinę.

      – Dzień dobry.

      – Dzień dobry – odpowiada, lekko się uśmiechając.

      Jego wzrok przenosi się na moją komórkę, więc ją odkładam.

      Nalewam kawy do filiżanki, a Tate przechodzi obok mnie i kieruje się w stronę wyjścia.

      Wypuszczam powietrze z ust, czując, że drżą mi ręce.

      Wychodzę na zewnątrz i widzę, że moi bracia pochylają się nad maską naszego świeżo zreperowanego samochodu.

      – Pozwólcie mu wziąć Kelsey – zwracam się do nich.

      Drake potrząsa głową.

      – Kelsey jest zbyt narowista.

      – Jaki jest sens sprowadzać nowy talent do zespołu, jeśli nie możemy powierzyć mu naszego najlepszego auta? Dajcie mu Kelsey. On sobie poradzi. – Kiedy spojrzenia moje i Racera się spotykają, przekazuję mu bezgłośnie: „Lepiej, żebyś to udźwignął”.

      A on wydaje się rozbawiony. Wkłada ręce w rękawy nomeksowego kombinezonu i zapina suwak. Drake przeklina pod nosem i gestem przywołuje mechaników, Claya i Adriana, aby pomogli mu dopasować siedzenie.

      – Kelsey jest narowista i zwinna. Dasz sobie z nią radę?

      – Czy ona da sobie radę ze mną? – Racer puszcza oko i wkłada kask, a ja próbuję uporać się z wrażeniem, jakie robią na mnie jego roziskrzone niebieskie oczy.

      Co mnie opętało, że sprowadziłam tu tego faceta i obiecałam braciom, że będę umiała nad nim zapanować? Ledwie daje radę patrzeć mu w oczy przez kilka sekund, nie czując przy tym, że on potrafi przejrzeć mnie na wylot. Przejrzeć fasadę, którą wznoszę. I zobaczyć tę małą dziewczynkę, która po prostu chce, żeby wszystko było dobrze.

      Ale nie mogę pozwolić, aby moje uczucia przejęły nade mną kontrolę. To nowy początek, nowa szansa, a widok nadziei w oczach ojca jest dla mnie wystarczającym powodem, żeby nad sobą panować.

      Racer wślizguje się do auta i teraz widać już tylko jego błyszczący kask z tęczową szybką. Silnik ożywa z warkotem i zaczyna się rozgrzewać.

      Jego wibracje rezonują w moim ciele.

      Patrzę, jak Kelsey – numer trzydzieści osiem – mknie po torze niczym burza, kreśląc najdoskonalszą linię, jaką można sobie wymarzyć. Płynne wchodzenie w zakręty jest trudnym zadaniem… dla nowych kierowców.

      A ten facet… On jest naprawdę dobry.

      Zajebiście dobry!

      Po pierwszych kilku okrążeniach aż odbiera mi mowę.

      Racer wraca do boksu i wjeżdża prosto do naszego garażu. Wyskakuje z auta, zdejmuje kask, który trafia prosto w moje ręce, i okrążywszy auto, kieruje się w stronę Adriana, głównego mechanika.

      – Ciężko chodzi na zakrętach. Zmniejsz docisk.

      – Jeśli to zrobię, Kelsey będzie latać i nad nią nie zapanujesz – mówi Adrian.

      Racer niespokojnym gestem zsuwa górę kombinezonu z tułowia i bierze wodę, którą mu podaję, a potem po prostu stoi bez słowa, jak gdyby oczekiwał od mechaników wykonania polecenia.

      – Dzięki – mamrocze, na chwilę spotykając się ze mną spojrzeniem, a potem idzie do auta i patrzy na nie z wyrazem skupienia na twarzy.

      Przesuwam wzrokiem po jego karku. Ciemne włosy odstają od głowy w lekkim nieładzie – nie tylko dlatego, że właśnie wyszły spod kasku. Są po prostu sterczące z natury.

      Pod białą koszulką widzę ciemne plamki sutków i zarys twardych mięśni klatki piersiowej.

      Staram się nie zwracać uwagi na jego muskularne ramiona i wąskie biodra, które podkreśla pas kombinezonu. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu miałam przed oczami kogoś tak seksownego.

      Uświadamiam sobie, że moi bracia się kłócą, a on wciąż tu stoi i czeka…

      Jest równie wysoki jak oni, ale bardzo wyrazisty i wygląda tak, że człowiek musi się zatrzymać, wlepić w niego spojrzenie i zadać sobie wiele trudu, aby w końcu odwrócić wzrok. Po godzinie dyskusji prowadzonych przez moich braci na temat różnych modyfikacji Racer znów zapina kombinezon, wkłada kask, wsiada do auta i z rykiem silnika wraca na tor.

      W brzuchu mam tysiące supłów. Wykonuje pierwsze okrążenie. Potem drugie, podczas którego jeszcze przyspiesza. Nie potrafię oderwać od niego wzroku. Nie stracił kontroli nad autem. W jego rękach Kelsey jest całkowicie spokojna. On sprawia, że to wszystko wydaje się proste, choć wiem, że jest zajebiście trudne.

      – Jaki czas? – pyta ojciec.

      – Minuta, dwadzieścia sześć sekund i dziewięć setnych – odpowiada Drake z chronometrem w ręku, wytrzeszczając oczy.

      Gdzieś za naszymi plecami Clay mówi do Racera przez mikrofon w słuchawkach:

      – Oby tak dalej. Jesteś o milisekundę od najszybszego okrążenia.

      Kiedy auto w końcu wraca do boksu, moim braciom brakuje słów. Wszyscy trzej patrzą na Racera z jakąś nabożną czcią.

      Pierwszy odzywa się Drake:

      – Witamy w zespole HW Racing. – Ściska rękę Tate’a i uśmiecha się do mnie.

      Odwzajemniam jego uśmiech i przenoszę wzrok na Racera. Zdjął kask i trzyma go luźno przy biodrze, patrząc na mnie dumnym męskim wzrokiem.

      Zaczynam się rumienić.

      – Rozwaliłeś system. Chyba nigdy nie widzieliśmy, aby żółtodziób rozwijał takie prędkości nowym autem na nowym torze – mówi Clay.

      Racer wkłada sobie kask pod pachę, a potem uderza pięścią w dłoń.

      – Wiedziałem!

      – Skąd? – pytam go.

      Uśmiecha się i w jego policzku pojawia się dołeczek.

      – Bo przyjechałem tu, żeby zostać, dewastatorko.

      Czuję, jak pod wpływem jego uśmiechu