Schaduw Van De Dood (Door Bloed Gebonden Boek 8). Amy Blankenship

gewoon zeker weten dat wie het ook was die je heeft vermoord, geen nieuwe kans krijgt.”

      “Dus je doet dat door mijn vrijheid weg te nemen?” Vroeg Chad met een harde blik.

      Trevor schudde zijn hoofd: “Je zag jezelf daar niet levenloos in een plas van je eigen bloed liggen ... dat is iets dat ik nooit meer wil zien. Ik weet dat je nu rondloopt en praat, maar dat neemt niet weg dat je stierf omdat een klootzak een mes in je hart stak en het stopte.”

      “Wat kan het jou schelen?” Vroeg Chad nieuwsgierig.

      “Weet je, onlangs vroeg je me hoe ik mijn emoties onder controle kon houden als het ging om goede agenten die op straat stierven. Weet je mijn antwoord nog?” Trevor streek met zijn vingers door zijn haar en voelde berouw over wat hij die dag had gezegd.

      Chad fronste: “Ja, je zei dat je na een tijdje er gewoon immuun voor werd of zoiets.”

      Trevor keek hem recht in de ogen, “ik loog.”

      “Jij wat,” vroeg Chad zich het feit herinnerend dat hij Trevor voor die verklaring in het gezicht had geslagen. Hij had plotseling de drang om het nog een keer te doen, maar dacht er deze keer harder over aan. Hij knipperde met z’n ogen om de bekentenis van zijn vriend en stond daar een paar seconden nadat Trevor om hem heen was gelopen om naar binnen te gaan.

      “Kom je, of blijf je daar gewoon de hele dag staan?” Vroeg Trevor over zijn schouder zich veel beter voelend nu hij een deel van het gewicht had gedumpt dat hij had gedragen.

      “Ja, ik kom eraan,” mompelde Chad die zich een ezel voelde omdat hij zich de hele dag als een verwend nest had gedragen.

      Trevor hield hem tegen voordat ze naar binnen gingen om de stemming te verlichten: “Ik heb een reputatie hoog te houden ... als je het niet erg vindt.”

      Chad wuifde met zijn hand: “Ja, ja, ik weet het ... je niet laten lijken op een meisjesachtige man, ongeacht hoe verleidelijk het is.”

      Trevor hief zijn vuist op en gromde, waardoor Chad moest lachen en snel om hem heen schoot om naar binnen te rennen. Het was goed om te zien dat Chad in ieder geval een poging deed opnieuw te glimlachen. De man haatte het echt om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar dat is wat hij krijgt om zichzelf gedood te krijgen en iedereen de stuipen op het lijf te jagen.

      Toen Trevor Envy hoorde roepen en Chad luid kreunde, opende hij nieuwsgierig de deur en ging het gebouw binnen. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij Chad tegen de bar zag aanhangen met een extatische Envy die zich aan hem vastklampte als een droog laken.

      “Zo goed om je te zien,” piepte Envy.

      Chads ogen gingen wijd open van de hoeveelheid kracht die ze gebruikte om hem te knuffelen. “Envy,” raspte hij speels, “kan niet ... ademen.”

      Envy snoof een paar keer en grinnikte naar haar onlangs herrezen broer, niet dat ze haar de schuld gaven.

      “Sorry,” zei Envy giechelend en liet Chad los om naar Trevor te glimlachen. Hij keek snel weg en ze wist waarom het moment waarop ze de arm van Devon voelde om haar heen komen.

      Trevor keek rond naar alle voorbereidingen voor Halloween. De club had al flyers uitgedeeld die de grote heropening aankondigden en alles moest klaar zijn. Ze waren van gedachten veranderd van het houden van een privé Halloween-feestje in de aftrap van hun grotere, betere club.

      “Wat is er aan de hand?” Vroeg Envy.

      “Chad zal niet in het kasteel blijven en hij weigert om in Nacht Licht te leven,” antwoordde Trevor en kreeg een verhitte blik van Chad.

      Envy fronste en toonde haar bezorgdheid: “Waarom niet? Je kunt niet meer alleen blijven.”

      Chads uitdrukking werd broeierig toen hij zich tot zijn zus wendde: “Ik ben een volwassen man, Envy, maar ik ben nog niet klaar voor een rusthuis. Het maakt niet uit of ik alleen woon of niet. Als wat mij ook aanviel mij wil vinden, dan zal niets hem of haar tegenhouden.”

      “Of het,” bracht Devon in het gesprek en stak zijn hand uit, “Welkom terug in de wereld van de levenden.”

      Chad schudde zijn hand: “Ja, ik zou dat leven graag met een gevoel van vrijheid willen kunnen leven.” Hij zuchtte toen hij zag dat Trevor en Devon elkaar de koude schouder toonden.

      Envy fronste: “Maar waarom kun je niet in Nacht Licht leven? Het is de perfecte plek. Niemand komt door die deuren zonder een paar dozijn wolven die erop duiken.”

      “Ik zou me daar niet op mijn gemak voelen,” antwoordde Chad eerlijk. “Als het moet, zet ik een slaapruimte op in één van de meer besloten cellen op het station.”

      “Bedoel je in het Gat,” zei Trevor met een boos gezicht.

      Chad haalde zijn schouders op: “Ik zal tenminste veilig zijn en onder constant toezicht staan ... wat lijkt te zijn wat jullie allemaal willen.”

      “Het is niet zoals dat Chad,” zei Envy droevig. “Wij zijn je familie ... je vrienden. We willen ervoor zorgen dat er niets meer achter je aan komt.”

      Trevor streek met een hand door zijn blonde haar toen het verdriet van Envy hem als een bakstenen muur raakte: “Oké, ik heb het gehad met deze onzin. Chad, je kunt naar mijn huis verhuizen ... Ik heb meer dan genoeg ruimte en ben er zelden. Je bent er in principe alleen, behalve dat ik zo nu en dan binnenkom. Het alarmsysteem is één van de best beschikbare en het is een stuk mooier dan het Gat.”

      Chad keek naar hem met een geschrokken frons op zijn gezicht. Hij heeft daar zelfs nooit aan gedacht en het feit dat Trevor het had aangeboden, moest niet lichtvaardig worden opgevat, omdat ze allemaal wisten hoeveel Trevor van zijn privacy hield.

      “Oké,” zei Chad zachtjes en vond het een goed idee. “We gaan mijn spullen halen en ik kom later vandaag bij jou wonen. Maar, 'ging hij verder,' ik hou mijn appartement. Op die manier, als ik wat tijd voor mezelf wil, heb ik eigenlijk een plek om naartoe te gaan.”

      “Te laat,” zei Envy onschuldig. “Ik heb gisteren het contract voor het appartement geannuleerd en al onze spullen zijn nu opgeslagen.” Ze haalde haar schouders op en keek uitdagend naar haar toe. “Wat? Mijn naam stond ook op het contract.”

      “Wat dan ook,” Chad gaf het op en besloot om het onderwerp te laten vallen.

      Trevor knikte en sloeg met een hand op de schouder van Chad: “Kijk er eens op deze manier naar ... dat is beter dan dat ze de plek platbrandt en je haar daarvoor moet arresteren. Ik zou nemen wat ik kan krijgen als ik jou was.” Hij keek net op tijd naar Envy om het opgeluchte licht in haar ogen te zien en wist dat hij haar net een heel gelukkig meisje had gemaakt.

      “Kom op,” zei Envy opgewonden, “je moet zien hoe we de club tot nu toe hebben gemaakt. Het is veel groter dan wat het was.”

      Chad glimlachte geduldig naar Envy en liet haar hem van het ene uiteinde van de club naar het andere slepen. Trevor volgde een paar meter achter hen en nam de nieuwe decoraties op en grijnsde naar de vele glow-in-the-dark Jack-O-Lantaarns die tegen de muren op de vloer werden geplaatst.

      Warren lag op de steiger en hing ondersteboven naast de spiegelbol en legde er sjablonen op met verschillende vormen.

      “Start hem maar,” riep Warren nadat hij zichzelf rechtop had getrokken.

      De lichten gingen uit en de spiegelbol kwam tot leven. Trevor trok een wenkbrauw op toen de bal het licht weerkaatste over de vloer en de muren. Honderden heksen, skeletten en zwarte katten met hun ruggen hoog in de lucht gebogen leken te rennen van schaduw naar schaduw.

      “Ziet er geweldig uit man,” riep Devon.

      “Heb je nogonthouden om de mistvloeistof van The Witch’s Brew te bestellen?” Vroeg Warren hem.

      Devon gaf hem een duim omhoog: “Het zal er morgenochtend zijn. Nick bood aan het voor ons op te halen.”

      “Hij leeft!”

      Chad