Droomkrans se engelman. Moryn Hanzen

teken ’n voorneme in haar gedagtes aan om ander mense wat sy op Zoetstroom en in die omgewing teëkom, liefs nie op ’n té formele wyse aan te spreek nie, tensy dit werklik nodig is.

      Die man steek sy benerige, vereelte hand na haar toe uit. “Piet Petoors, bly te kenne, dingetjie.”

      Sy weglêsnor herinner Dia aan twee vlerke wat al wyer uitsprei toe hy breed glimlag. “Of sommer net Petoors.”

      “Moet jy jou nou weer kom staan en stuitig hou met die arme kind, ou Petoors?” wil tant Souf skuins duskant vies weet terwyl sy vir haar en die oom ook koffie skink. “Kan jy nie sien sy is dekádes der dekades jonger as jy nie?”

      Oom Petoors snuif verontwaardig en ignoreer tant Souf se vermanende blik. “Wat dink jy van my lier, dingetjie?”

      “’Skuus? Oom se watseding?” Dan fokus sy op die musiekinstrument voor hom op die tafel. “O, dis ’n baie mooi instrument, oom,” glimlag sy omdat sy besef hy vis eintlik vir ’n kompliment oor sy vaardige hantering daarvan. “En die lied was pragtig. Het sommer weer ou herinneringe opgeroep.”

      “Nee, maar die kind het goeie smaak, die’s nou maar klaar.” Hy trek sy skouers bietjie meer agteroor en gee die suikerpot vir Dia aan. “So, dan is jy eigentlik hier om die opstal se sleutel te kom haal?”

      “Dis reg, oom.” Dia kyk op in sy verkreukelde gesig: “My pa het my laas week laat weet dat ek dit van ’n verlangse familielid geërf het. Die prokureur hier van Zoetstroom het glo nie dadelik geweet waar om my op te spoor nie, daarom dat ek nou eers hier aankom.”

      “Maar wat sal ’n moderne stadsnooientjie soos jy nou hier in die boendoes kom maak, kind?”

      “Dit sal die tyd maar moet leer, oom. Ek voel nogal oorweldig deur die besef dat ek nou die eienares van ’n hele plaas is, maar dan weer …” Dia bly skielik stil. Dit was op die punt van haar tong om te erken dat die nuus van Droomkrans wat nou hare is, nie op ’n meer geleë tyd kon gekom het nie.

      “’n Plot, dingetjie, nie ’n pláás nie.” Oom Petoors se hoeslaggie laat haar vermoed dat hy dalk ’n ou roker is.

      “Is daar dan enige verskil tussen die twee, oom?” Sy leun belangstellend vooroor en vat ’n slukkie van die aromatiese koffie.

      “Ag, my liewe aarde tog, my dierbaarste mensie, ek sien jy’t nog baie om te leer van die platteland se dinge. Maar sê eers vir oom, wat doen jy nou eigentlik vir ’n lewe?” Die frons raak tussen die oom se menige plooie weg, maar Dia sien tog die opreg besorgde uitdrukking in sy oë raak.

      “Ek het ’n kunswinkel in Pretoria, oom. Toe ek die nuus van die erflating kry, het ek besluit om dit voorlopig aan ’n kennis te verhuur.” Dia besluit terselfdertyd om vir eers suinig te wees met persoonlike inligting. Mens weet nooit. “Ek moet seker eers kyk of ek darem op die been kom hier, oom verstaan?”

      “Ja, nooi, van op die been kom, weet ek nou nie eigentlik nie,” sug hy uitgerek terwyl hy betekenisvol afkyk na haar fyn enkels in die rooi hoëhakskoene, “maar jy sal mooi prentjies van Droomkrans kan teken, kind.” ’n Veraf uitdrukking verskyn in sy oë en hy draai sy snor se punte ingedagte om en om.

      “Slaat … my … dood, ’n kúnstenaar!” Tant Souf se lewendige oë is duidelik verstom terwyl sy Dia nog ’n keer aandagtig beskou.

      Dia help haarself verleë aan ’n tweede beker koffie. Waarom op dees aarde sal die feit dat sy ’n kunstenaar is van soveel betekenis vir tant Souf wees?

      Oom Petoors gee tant Souf ’n kwaai kyk en skraap sy keel. “Jy weet natuurlik dat jy nie allenig op Droomkrans gaan loop bly nie, kindjie?”

      Tas Zoetstroom se vars lug nou haar verbeelding aan of verander oom Petoors die onderwerp doelbewus?

      “Nee, dis die eerste woord wat ek daarvan hoor. Weet oom dalk wie nog daar woon?” Onsekerheid knaag meteens met lang tande aan Dia. Sy moes baie beter navraag gedoen het oor dié Droomkrans wat skielik so wonderbaarlik in haar skoot geval het. Sê nou sy sit in ’n bouvallige plaashuisie met ’n ongewenste huismaat opgeskeep? Is daar ooit elektrisiteit? Wat het haar besiel om sommerso goedsmoeds alles te pak en in die pad te val?

      “Kind, jy kyk nou na een van hulle.” Oom Petoors lyk baie vergenoeg oor sy aankondiging.

      Dia stik ligweg in haar koffie.

      “Oom bedoel …?” Haar moed daal vinniger as die rand tot in haar elegante hoëhakskoene. Tog net nie hierdie betreklik praatsieke en daarby ook nog bemoeisieke omie hier voor haar nie. Sy trek haar hand deur die rooibruin kuif wat oor haar een oog wil-wil val en lig haar ken. “Is dit nou ’n permanente reëling, men … oom?”

      “Is dit dan ’n probleem vir jou, dingetjie?”

      Die onseker uitdrukking op sy gesig wat met iets soos skok gepaardgaan, laat Dia vir eers nie toe om haar mond verder oor die saak uit te spoel nie. “Ek skat seker nie so nie …” Sy draai beide haar handpalms na bo om aan te dui dat dit nie ’n onoorbrugbare probleem gaan wees nie.

      “Dan’s dit goed so, dingetjie, want ek en Jans, Han en Jakob sal sowaar nie herwaarts of derwaarts weet as jy ons nie daar wil hê nie.”

      “Is hulle almal … nóg mense?” Sy besef vaagweg haar mond, wat sy in die motor met aarbeirooi lipstiffie opgeknap het, hang letterlik oop van verbasing, maar op hierdie oomblik kan dit haar nie in die minste skeel nie.

      Tant Souf trek ook nou ’n stoel uit om plaas te neem.

      Dia kyk verslae, maar hoopvol na die tante asof sy vir haar sal sê dis alles net ’n grap. Maar die tante se oë flikker lewendig, wagtend op haar reaksie. Al wat tant Souf nog kortkom, is ’n groot houer springmielies.

      “Ja, mensie, hoe dan anders? Dis Jans en Han, kind. Moet dit tog nie waag om vir die man Hans te sê nie, gehoor?” Oom Petoors sluk ’n paar slukke koffie weg asof hy versterking nodig het voor hy die nuus aan haar oordra.

      Dia volg sy voorbeeld.

      “Die saak staan eigentlik só: Die plek het lank leeg gestaan na Siskatjie … weg is. Blykbaar het Quinten, die prokureur, na die erfgenaam … na jóú begin gesoek. Intussen brand my ou huisie net hier buite die dorp toe mos af terwyl ek hier was en Quinten sê toe, ag, seg hy vir my, wil ék dan nie maar eers na die plek omsien tot tyd en wyl die regmatige eienaar opgespoor is nie.” Oom Petoors maak sy beker leeg.

      “En op ’n dag toe kry dié ou sening mos vir Jans jammer,” beduie tant Souf met haar oë in oom Petoors se rigting. “Die arme kind het pas hier aangeland, skoon verwese toe hy onse Zoetstroom tref. Nog maar nat agter ’ie ore, maar darem klaar gekwalifiseer as onderwyser.” Tant Souf geniet dit duidelik om die storie te help vertel terwyl haar hande die heeltyd saam gesels. “Ons help soek toe vir die mannetjie losies, maar al wat ’n gat is, is klaar vol en ons kan tog ‘ie die arme kind op straat sien sit nie. Dis toe dat ou Petoors oorstap na Quinten toe. En dis ook nie hoe lank nie, of meneertjie skrop ook ‘vir eers’ nes op Droomkrans.” Tant Souf beduie met haar vingers dat alles eintlik net tydelike reëlings is.

      Verwese knik Dia haar kop om aan te dui dat sy darem nog inneem wat gesê word. Haar moderne kort haarstyl wip liggies saam met dié aksie. “En die ander persoon?” Sy is byna te bang om te vra. “Han …?”

      “Ag, moet jou tog nie aan Han steur nie, hartjie,” kom dit skielik hopeloos bondig van tant Souf. Té bondig.

      “Maar hoe dan nou, tante? Hy woon tog ook daar?” wil sy verbaas weet toe die vrou haar mond op ’n tuit trek asof sy haar met veel moeite in toom hou om nie verder iets oor die derde inwoner van Droomkrans te rep nie, blykbaar nóg ’n man.

      Dia kyk vraend van die tante na die oom, wat skielik na buite tuur en hardop wonder of die enkele piepklein wolkie wat in sig is altemit reën gaan bring.

      ’n Jong meisie met dromerige oë en ’n mooi glimlag sit twee van Die Spens se boepensbroodjies voor Dia neer en verdwyn weer net so stil soos sy gekom het.

      Ingedagte