Die vrou in die blou mantel. Deon Meyer

by honderd-en-vyftig sentimeter.

      “Holy moly,” sê Faizal.

      “It’s not that bad,” sê Cupido.

      “Nee, dis nie die quality nie, dis die subject matter,” sê Love Lips en frommel die groot stukke bruinpapier op, gooi dit eenkant. Griessel tel die skildery op en draai dit sodat die regte kant bo is. Dan staan hulle terug en kyk. Dit is ’n naakstudie in helder akriel, ’n vrou wat op haar maag op die bed lê, haar opgeligte voete – met hoëhakskoene aan – naaste aan die kyker, haar kop met die golwende swart hare die verste, die gesig effe versluier en weggedraai. Selfs vir hul onkundige oë is die gehalte effe verdag, amateuragtig: Die skaal en perspektief is vaagweg gebrekkig, maar nie só dat jy dadelik die fout kan uitwys nie.

      “Daai’s vir jou unacceptable?” vra Cupido. “Daai? Bum of a white woman?”

      “Nee, da’s niks verkeerd met daai boude nie,” sê Faizal met groot geduld. “Dis die blou.”

      Die deken waarop die vrou lê, is diepblou. Die materiaal is oor die bed en voetenent gedrapeer; dit maak sierlike voue om haar borste respektabel te hou en oorheers die skildery se kleure.

      “Wat is verkeerd met die blou?” vra Griessel.

      Faizal sug. “Kom kyk hier,” sê hy en stap dieper die winkel in. Hy roep luid na agter: “Harry, gooi vir ons die ligte aan!”

      Faizal gaan staan tussen ’n stapel ou staatsdienslessenaars en ’n hoop skuimrubbermatrasse, waar twintig of meer skilderye regop op hul sye staan, almal min of meer vierkantig, die meeste daarvan groot, slegs enkeles kleiner.

      Die neonligte teen die dak flikker en kom aan.

      “Vir wat hou jy die plek so donker?” wil Cupido weet.

      “Second hand goods under a spotlight? Jy’s duidelik nie ’n retail expert nie, my broe’,” sê Faizal, die broederskap in sy stem maar dun.

      Hy wag dat Cupido reageer, maar kry niks. Hy draai terug na die skilderye. “Kyk hie’, die eerste tien of so.” Love Lips kantel die skilderye stadig, een vir een, soos die blaaie van ’n boek. Elkeen het ’n vrou daarop; ouer vroue, jongeres, swart, wit, skraal en mollig, geklee, ongeklee, daar is net twee elemente wat hulle almal gemeen het – ’n vrou, en die kleur blou wat feitlik altyd oorheers. Daar is ’n Xhosavrou met ’n bondel vuurmaakhout op haar kop; haar rok en bypassende kopdoek is ’n diep vlootblou. ’n Gryskopvrou wat poseer op ’n stoel wat byna lyk soos ’n troon; die bekleedsel is kobaltblou. ’n Bruin vrou breek granate by ’n kombuistafel oop; die tafeldoek is ’n blou wat grens aan turkoois. ’n Wit tienermeisie leun haar kop teen ’n perd se nek; haar rybaadjie is vlootblou.

      “Nou, die laaste paar maande …” sê Faizal. “Hulle kom hie’ in en hulle tune my: ‘Lips, hie’s die vrou innie blou.’ ”

      “Die vrou innie blou?” vra Cupido.

      “Net só. Die vrou innie blou. En ek vra elke keer: ‘Wat meen jy, die vrou innie blou?’ En dan tune hulle my: ‘Nee, die grapevine sê da’s groot geld innie vrou innie blou.’ En ek sê elke keer: ‘I don’t know what you’re talking about.’ Dan tune hulle: ‘Nee, daai issie rumour, someone is looking for a classic, original painting, not a print, but an original painting, die vrou innie blou.’ As if that’s the freakin’ title, versta’ jy?”

      “Die vrou innie blou,” proe Cupido weer aan die woorde terwyl hy nou self deur die skilderye blaai.

      “Net só,” sê Love Lips Faizal.

      “En dan, wat maak jy?”

      “Ek pawn ma’ elkeen soos hulle inkom. Everything by the book, though. ID, proof of address, the works. All in the files.”

      “Vir hoeveel pawn jy dié prentjies?”

      “Fifty bucks, mostly.”

      “Jeez.”

      Faizal trek sy skouers op. “Dis wat die goed werd is …”

      “Mohammed, die verloofringe …” sê Bennie Griessel, want hy het vir Faizal al oor die telefoon gesê waarna hy soek.

      Faizal is dankbaar dat die onderwerp verander word. “Ja, Bennie, congrats, by the way. Alexa is a fine woman.”

      “Hoe ken jy vir Alexa?” vra Vaughn Cupido.

      “I read the magazines, my broe’.” Want Alexa Barnard was ’n beroemde sangeres in die jare tagtig, voor haar oorlede man en drank haar loopbaan verwoes het. Maar sy was die afgelope paar jaar soms in die nuus oor haar versigtige terugkeer tot die verhoog, en die platemaatskappy wat sy nou suksesvol bedryf. “En Bennie het my vertel, toe hy laas sy furniture kom verkoop het, when they moved in together. We come a long way, this captain and I.”

      Cupido knik net.

      Faizal wys met sy duim na agter. “Die ringe is da’ in die office safe. Kom saam.” En terwyl hulle stap: “Jy weet wat hulle sê, Bennie, the three rings of a relationship?”

      “Nee.”

      “The first ring is the engagement ring. Then comes the second ring, that’s the wedding ring. And eventually, there’s the third ring. That’s the suffering …” En Love Lips lag.

      “Inappropriate, brother,” sê Vaughn Cupido afkeurend. “Jy sê nie daai vir ’n man wat op troue staan nie.”

      * * *

      “Dan hoop ek nou ma’ dis appropriate om te praat van die four c’s,” sê Faizal met ’n titsel sarkasme en ’n sydelingse blik na Cupido. Hulle sit om die lessenaar in sy kantoor, ’n vertrek wat in teenstelling met die chaos van die winkel verbasend netjies is; goedkoop staalrakke teen die mure bevat honderde lêers, Love Lips se trotse rekordhouding van elke transaksie.

      Op die lessenaar lê vier juwelierskinkborde met fluweel uitgevoer, die diamantringe blink in netjiese rye uitgestal.

      Cupido reageer nie op die sarkasme nie.

      “Bennie,” sê Faizal, “when it comes to choosing a diamond ring, you need to take into consideration …” Hy lig sy twee tamaai hande en tel op sy vingers af: “Cut, carats, colour and clarity. Hoe beter jou four c’s, hoe beter is die diamond. En hoe meer kos hy. Jy kry jou moerse baie carats, soos dié een, very impressive, ma’ die colour en die clarity is baie iffy, so dis hoekom hy in die below seven thousand tray is. Hierdie tray hier, dis seven to fifteen, dié een is sixteen to twenty-five, en dié een is twenty-five thousand and above. And to be honest, vir ’n vrou soos Alexa Barnard wil ons nie rêrig na iets kyk onder die twenty-five nie.”

      “Ai,” sê Bennie Griessel.

      * * *

      “Twee-en-twintigduisend rand,” sê Griessel terwyl hulle terugry na die Valke se hoofkwartier in A.J. Weststraat, Bellville.

      “I feel you, Benna,” sê Cupido. “Ma’ ek dink nog steeds Alexa sal happy wees met ’n kleiner ring. Of ’n flawed stone. She’s a class act.”

      “Dis nie die probleem nie, Vaughn. Alexa sal sê ons het nie eens ’n ring nodig nie. Maar kom ek sê jou wanneer die ring tel. Daardie oomblik wat die vriendinne dit sien. Wanneer hulle so aangestoom kom en sê: ‘Oe, oe, Alexa, ons hoor jy’s verloof, wys, wys.’ Jy wou netnou weet wat liefde is. Dís liefde. Om die vrou in jou lewe nie te laat skaam kry wanneer sy op daardie oomblik die ring moet wys nie.”

      “I see,” sê Cupido nadenkend. En na ’n rukkie: “So, basically is jy in jou moer.”

      “Dis reg. Ek het g’n idee waar ek twee-en-twintigduisend rand gaan kry nie.”

      5

      Dit is baie soos die hond wat die bus gevang het, sal sersant Tando Duba, die speurder van die SAPD op Somerset-Wes, later vir sy kollegas vertel: Jy soek ’n lekker groot, vet moordsaak, want dit beteken aandag van bo, en aandag van bo