Die Poort 2: Reisigers. Nelia Engelbrecht

      Ek lig my kop en trek my asem diep in. Dan is dit dié kant toe. Ek volg die mengsel van laventel en roosmaryn in ’n gang af tot voor nog ’n toe deur. Tara stoot die deur stadig oop.

      Behalwe vir die gloeiende plante teen die mure, is dit skemer in die vertrek. ’n Vrou lê op die bed. Eers sien ons net haar bene en voete. Sy’t ’n geel langbroek aan en daar is sponsies tussen haar tone. Hulle het seker nou net haar toonnaels geverf.

      Ons stap binne. Dan trek Tara haar asem skerp in. “Mom!”

      Tannie Mercia se oë bly toe. Tara skud aan haar arm. “Mom, wake up!”

      Tara, wag, sein Leonardo. Kyk daar.

      My maag maak ’n nare draai. Fyn draadjies kom oral tussen tannie Mercia se hare uit. Dit is almal gekoppel aan ’n masjien waarop daar baie liggies flikker.

      “What’s that? What are they doing to her?” vra Tara. Met elke woord styg haar stem ’n bietjie.

      Sein liewer, anders hoor hulle ons, sein Leonardo terwyl hy tannie Mercia se hare wegstoot. Dit lyk soos elektrodes. Dit lyk of hulle op verskillende plekke met haar brein geconnect is.

      Oh. My. Word. Hulle brainwash al die tyd vir die arme auntie Mercia, sein Nomsa. Daai rooi toonnaels is net sodat sy agterna kan dink sy het spa treatments gekry.

      Help my, sein Leonardo vir my. Ons moet die elektrodes losmaak.

      Holy cow, sê nou die goed steek met lang naalde tot binne-in haar breinlobbe? sein Nomsa. Sê nou sy kry breinskade as julle dit net so uitruk?

      Tara begin huil. Please, don’t hurt her.

      Ek gee Nomsa ’n vuil kyk. Kyk nou net wat het jy bleddiewil gedoen.

      Die elektrodes kom darem maklik los. Toe daar nog net ’n paar oor is, begin die merk agter my nek soos vuur brand.

      Wat is dit? sein Leonardo.

      Die Ander is naby. Báie naby. Ons moet padgee.

      Reis terug tot by die waterpoel. Vat vir Tara en Nomsa saam met jou. Ek sal vir tannie Mercia bring.

      Dis nou een ding van Reis – behalwe vir ’n mens se heel eerste baie deurmekaar trippie as Nuweling-Bewaker, kan jy nie na plekke toe Reis waar jy nog nooit was nie. Maar as jy klaar iewers was, kan jy weer terug soontoe Reis. Ek gaan staan tussen Tara en Nomsa en vat hulle hande. Hou vas!

      No, my mom … Tara probeer haar hand uit myne trek, maar ek klou vas. Die volgende oomblik kolk vlae mis om ons.

      “Kali, what did you do? roep Tara uit. “I can’t leave without her, I must to go back.”

      “Leonardo sal haar bring,” sê ek vinnig. “Ek belowe ons sal nie sonder haar huis toe gaan nie.”

      Belowe? Régtig? Hoe kan ek enigiets belowe as ek nie eens weet wat die volgende sekonde gaan gebeur nie? Donkerte begin die mis insluk. Twee pers mane verskyn bokant ons. Ek ruik die waterpoel nog voor ek dit sien.

      “Waar’s hulle?” vra Tara.

      Ek kyk om ons rond. Daar is niemand behalwe ons op die rotse langs die waterpoel nie.

      “Kali, where’s my mom? Jy’t belowe ons gaan nie terug sonder haar nie!”

      Jisterday, dis nie nou die tyd om te panic nie. Ek vat Tara se skouers vas. “Kyk vir my. Leonardo sal enige oomblik hier wees. Mét jou ma. Ons moet ons duikpakke aantrek sodat ons reg kan wees om te duik wanneer hulle hier aankom. Verstaan jy?”

      “Ek like hierdie Travel business niks nie, maar sal dit nie beter wees om te Reis, eerder as om met tannie Mercia te probeer duik nie?” vra Nomsa.

      “Al kan ons terug deur die Poort Reis, is dit veiliger om duikpakke aan te hê, vir ingeval ons rigting bietjie uit is en ons iewers onder die water opeindig,” antwoord ek.

      Tara byt op haar onderlip. “En sê nou die suurstofmasker wat Leonardo in sy sak het, werk nie vir my ma nie?”

      Ek beur met my skouer teen die eerste van die rotse waaragter ons duikgoed weggesteek is. “Moenie worry nie, dit sal werk, Leonardo het dit uitgetoets.” Ek tackle die laaste rots. Ek moet sê, dit was beslis makliker toe ek en Leonardo dit saam gedoen het.

      Ons trek vinnig ons duikpakke aan. Ons is net klaar toe die merk teen my nek begin brand. Tara kyk ook op, haar oë vol skrik.

      Nomsa frons. “En nou?”

      Sjuut, sein ek. Daar is van die Ander naby.

      Miskien kom hulle agter Leonardo en my ma aan, sein Tara.

      Ek loer langs die rots verby. Sherbet. Dit is dieselfde ou en meisie wat vroeër hier was.

      Dis seker pouse by die skool, nou kom hang hulle weer hier uit, sein Nomsa.

      As Leonardo en my ma nou hier aankom, gaan dié twee hulle raaksien en dan Reis hulle terug en gaan haal die Ander en dan …

      Nog voor Tara klaar uitgefreak het, gebeur daar ’n paar goed gelyk. Leonardo, met tannie Mercia in sy arms, verskyn skielik naby ons op die rotse. Die Ander twee spring op en die ou stoot die meisie agter hom in terwyl hy iets in hulle taal uitroep.

      Tara vlieg agter die rots uit en hardloop na Leonardo en haar ma. Van die ander kant af storm die ou ook op Leonardo af. Toe ek weer sien, staan ek tussen hom en Leonardo. Hy is feitlik op my, sy arms gelig om na my te gryp. Ek tree vorentoe, kry sy arm beet en gebruik sy momentum om hom oor my heup te gooi. Die meisie gil en hardloop na waar hy op die rotse bly lê. Jis, ek hoop nie ek het hom …

      Dan gryp ek my nek vas. Onsigbare bye steek my met vuurwarm angels. Ek kyk rond. Swart figure tree tussen die bome uit tot in die oopte. Die perserige maanlig blink op iets in hulle hande. Stun guns? Pistole? Nader en nader kom hulle. ’n Onkeerbare golf.

      ’n Oerkrag lig sy kop in my. My lyf tintel totdat die bloed vuurwarm in my are kook. My bene beweeg. Elke tree vat my nader aan die swart figure. Die nag ruik na yster en vlamme.

      “Kali!” roep Leonardo uit. “Wat de hel doen jy? Kom terug! Tara, kom vat jou ma – julle sal moet Reis, daar is nie tyd vir duik nie!”

      Iemand gryp van agter na my. Ek kyk om. Dis die ou. Sy hande vou om my arm, maar dit keer my nie. Ek gebruik my Kragte om aan te hou loop. Nog ’n stem kom by, iewers naby my. Die meisie.

      Dan tref iets my van die kant af. Dit lig my van my voete af en slinger my in die lug in totdat ek in wolkwit stilte hang.

      “Kali, wat de donner het jy aangevang?”

      Leonardo se oë is pikswart in sy wit gesig, maar hy kyk nie na my nie. Hy kyk na die meisie wat vreesbevange aan haar ou vasklou. Dis die Ander twee. Hulle is saam met ons in die Portaal. Op pad Bospoort toe.