Die Poort 2: Reisigers. Nelia Engelbrecht

ons klaar is.

      Ek begin lag toe hy naderkom.

      “Wát?” vra hy. “Ek dink ek lyk baie sexy. Wat sê jy, Tara?”

      Ek sweer as hier nou ’n derde maan was, het ons gesien hoe Tara bloos.

      “Ja, sure, Luke Skywalker.” Sy glimlag skeef en lyk toe weer ernstig. “Ek wens net ons het die Jedi hier gehad om ons te help soek na my ma.”

      “Ons sal haar kry, moenie worry nie,” sê Leonardo.

      Ons steek ons duikgoed onder ’n bos weg, en ek en Leonardo gebruik ons Kragte om groot rotse voor die wegsteekplek te rol sodat die Ander dit nie kan raaksien nie.

      “Now what?” vra Nomsa toe ons klaar is.

      “Nou gaan ons soontoe,” sê Leonardo en wys met sy vinger na waar die naghemel ligter agter die bome lyk.

      Hoe verder ons deur die bome loop, hoe sterker word die geur van liquorice en kaneel. Dan, in ’n oopte tussen die bome, gloei plante en blomme van alle kleure asof daar ligte binne-in hulle is. Dit is obviously die oorsprong van die ligte wat ons gesien het én van wat ek geruik het.

      “Wow,” sê Leonardo. “Daar’s ouens in San Francisco wat begin het om Arabidopsis, ’n soort mosterdplant, se DNA te verander sodat hulle dieselfde goed produseer as vuurvlieë, maar dié vat die koek – dis absoluut amazing.”

      Ja, wel, trust jou om selfs op planeet Pers Maan jou Wikipedia-kennis met ons te deel, sein ek vir Leonardo.

      Kan ek nou help ek is ’n genius? sein hy terug.

      Voor ek kan reageer, praat Nomsa. “Ek het julle mos gesê ons is op ’n Hollywood movie set. Dit is seker die glow in the dark bos van Avatar.” Sy kyk rond. “Waar’s die kameras?”

      “Kyk daar oorkant,” sê Tara. “Dit is seker die leersentrum waarvan die kaalkopmeisie gepraat het … en as my senses reg is, is my ma ook hier iewers.”

      Anderkant die oopte wys die wit mure van ’n gebou tussen die boomstamme. Ons volg die paadjie tussen die bome deur. Mandjies met helder, gloeiende plante hang aan die bome, nes lanterns. Ek steek my hand uit na een van die mandjies. Behalwe lig, straal die plante ook hitte uit.

      Ek gaan staan en vat agter aan my nek, net daar waar my hare begin. Die merk, twee sirkels wat oorvleuel, het nou net weer begin brand. Ek dink daar is Ander naby, sein ek vir Leonardo.

      Ek sense dit ook, sein Tara.

      “Hoekom het ons gaan staan?” vra Nomsa.

      Jeez, sy sal nou nie juis die beker wen vir gedagtes lees nie. Ek gaan staan voor haar en kyk haar stip in die oë. Jy moet op ons gedagtes konsentreer, sein ek vir haar. Die Ander is naby en hulle mag ons nie hoor praat nie.

       Ja, oukei. Easy peasy.

      Onthou net, sein Leonardo terwyl ons begin loop, as die popo die fan strike, Reis ons almal dadelik terug tot by die waterpoel. Capisce?

      Hoe nader ons aan die gebou kom, hoe meer brand die merk op my nek en hoe duideliker hoor ek stemme en voetstappe. Ons steek vas toe ons tussen die laaste bome kom.

      Daar is ’n hele paar geboue wat soort van ’n halfmaan vorm. Voor hulle is ’n groot oop area met paadjies en grasperke en ’n hele paar fonteine. Die water moet warm wees, want daar hang stoom bokant die fonteine. Die gloeiende plante rondom die fonteine en langs die paadjies gee genoeg lig vir die jongmense wat oral met rugsakke rondloop.

      Dis in die middel van die nag – slaap dié crowd dan nie? sein Leonardo.

      Lyk nie so nie, sein Nomsa. En by the way, dis ook maar goed almal is nie so spierwit soos daai twee by die waterpoel nie, anders het ek nou glad nie ingeblend nie.

      Noudat sy dit noem – dit is actually weird. As dit nie vir die twee pers mane bokant die geboue was nie, kon mens dink almal hier voor ons is deel van Suid-Afrika se rainbow nation. Nie dat hulle outfits juis naby die kleure van die reënboog kom nie. Dit wissel van bleekblou verby gaggiesgroen tot by goor grys, soos ons s’n. Die bandanas op hulle koppe ook.

      Dan strike dit my: by nie een van hulle bandanas steek daar ’n enkele haar uit nie. Ek sweer hulle is almal kaalkop, sein ek.

      Forget it, sein Nomsa. Daar’s nie ’n maniér wat ek my hare gaan afskeer nie.

      Ek sal dit doen as dit kan help om my ma te kry, sein Tara.

      Shame. Tara se bos hare is haar pride and joy. Daar moet ’n ander manier wees om in te blend. Dalk … Ek swaai die sak van my rug af en maak dit oop. Ons kan die waterdigte sakke waarin ons klere was, oopskeur en vir ons bandanas daarvan maak, sein ek.

      Leonardo haal ’n mes uit sy rugsak en help ons om die sakke oop te sny. Gelukkig is die swart plastiek redelik dun en sag, so ons sukkel nie te veel om die bandanas gevou te kry nie. Maar om my en Tara se lang hare onder die bandanas in te kry, is ’n ander storie.

      Hou vas jou hare, dan sit ek die bandana oor, sein Leonardo.

      Gaan help liewer vir Tara, keer ek, sy’t dubbel soveel hare as ek.

      Not to worry, ons kom reg, sein Nomsa terwyl sy Tara se dik hare onder die bandana indruk.

      Ek ruik die warmte van Leonardo se lyf terwyl hy my help. Dis nogal disturbing.

      Dan beduie Nomsa na ’n aanwysingsbord naby ons. Dit sê die leersentrum is dié kant toe.

      Oukei, nou moet jy in hulle taal met ons praat terwyl ons loop, sein Leonardo.

      Nomsa trek los. Sy kan net sowel vir ons sê pienk eende dra net Prada, ons sal dit nie eens weet nie, maar dit werk obviously, want die paar Ander by wie ons verbyloop, kyk nie eens in ons rigting nie.

      Die volgende oomblik is daar ’n hoë fluitgeluid en – wait for it – almal om ons begin verdwyn. Ek kyk na die vensters van die gebou voor ons. Waar daar netnou nog niemand binne-in die gebou was nie, sien ek nou mense beweeg. “Ek dink hulle het na hulle klasse toe Gereis.”

      “Al weer daai funny Travel business,” brom Nomsa.

      “Wel, ons kan nie alleen hier bly staan nie,” sê Leonardo en begin met lang treë na die gebou toe stap.

      “Hey, slow down. Ons het nie almal sulke lang bene nie,” kla Nomsa terwyl sy drafstap om by te hou.

      Terwyl ons nog met die trappies op na die ingang loop, kom daar skielik ’n vrou by die deur uit. Sy steek vas en frons toe sy ons sien. Sy vou haar arms voor haar en begin in die Ander se taal moan.

      Nou moet jy jou storie mooi spin, sein ek vir Nomsa.

      Oh, shucks! sein sy terug voor sy in hulle taal begin praat. Die vrou vra iets en Nomsa antwoord. Met ’n laaste kwaai kyk stap die vrou verby ons en … verdwyn. Natuurlik. Hoekom is ek verbaas?

      Wat wou die vrou weet en wat het jy vir haar gesê? sein Leonardo vir Nomsa terwyl ons by die groot deure instap.

      Sy het gemoan omdat ons nog nie in ons klasse was nie, toe sê ek vir haar ons is nuut en weet nie waarheen om te gaan nie. Sy sê toe sy is meesteres Durnian en vra of ons van Zebnir … of nee, Zefnor … anyway, sy wou weet of ons van daai plek af is en toe sê ek maar ja. Toe sê sy ons moet na die kantoor met die glasvensters toe gaan om te registreer.

      Goeie werk, sein Leonardo.

      Het julle gesien die vrou het nie ’n bandana op nie? sein Tara. Sy het actually hare.

      Sowaar. Dalk is dit ’n reël dat skoolkinders nie hare mag hê nie, sein ek terwyl ons by die groot glasdeure instap.

      Dan is dit maar ’n bleddie stupid reël, sein Leonardo terug.

      Anders as buite, het hulle elektriese ligte binne. In die middel van die ingangsportaal is ’n paar breë pilare van glas. In party van die pilare stroom water van bo af ondertoe, en in ander beweeg die water boontoe. Nogal pretty awesome.

      Anderkant die pilare staan ’n vrou agter