Die Poort 2: Reisigers. Nelia Engelbrecht

tion>

      

      Die Poort: Reisigers

      Nelia Engelbrecht

      Tafelberg

      Vir Liz, my ousus wat altyd

      al my stories lees.

      1

      Die volmaan hang roerloos in die lug en die nag ruik na koue, al is dit nou eers Maart.

      Skaduwees krul en draai om die boomstamme, en takke probeer my met hulle maer arms bykom. My Bewaker-senses skop in en iewers voor my hoor ek die pootjies van ’n klein diertjie oor droë blare en takkies kirts. Wag, daar is nog iets. Asemhaling. Iemand links van my. My hart klop vinniger en adrenalien suis warm deur my lyf.

      Is ek die prooi wat dopgehou word, of is ek die jagter? Daar is seker net een manier om uit te vind.

      Ek sluip geluidloos nader. My nagvisie maak die donker figuur los van die boomstam agter hom. Hy staan met sy regterskouer na my toe. Ek loop in ’n halfmaan nader, totdat ek reg agter hom is.

      Arm om die keel, met die punt van my elmboog vorentoe, en die ander hand wat die kop van agter af vorentoe druk. “Doen dit vir ’n paar sekondes en die ou is lights out,” onthou ek Leonardo se woorde.

      Net toe ek my arms oplig, vlieg hy om. Shitters, hy het ’n mes in sy hand. Hy wieg op die bal van sy voet. Tree dan vorentoe.

      Voor hy kan steek, beweeg ek supervinnig. Ek gryp sy pols met al twee hande vas en druk op die senuweepunte. Dit werk – sy hand gaan outomaties oop en hy laat die mes val. Dan dryf ek my regterknie in sy maag in. Hy snak na asem en sak op sy knieë neer. Die oomblik toe sy kop knak, tref die kant van my vuis hom agter op sy nek en hy val vooroor.

      Hy bly roerloos lê. Ek tree versigtig nader. Die volgende oomblik pluk hy my voete onder my uit en ek beland op my rug, met hom bo-op my.

      “Gotcha!” roep Leonardo uit. “Het jy rêrig gedink dis so maklik?”

      Ek wriemel om los te kom, maar dit help nie. Ons gesigte is ’n paar sentimeter van mekaar af. Dit voel skielik baie weird. “Dis nie fair nie. Ek het jou amper van agter beetgekry. Dit was net ’n lucky shot dat jy omgekyk het.”

      “Is nie. Die maan was skuins agter jou. Ek het jou skaduwee uit die hoek van my oog gesien.”

      Sherbet. Ek het nie daaraan gedink nie.

      Leonardo staan op en vryf sy nek. “Flippit, bietjie meer beheer sal help, jy weet. As ék jou so hard slaan, pass jy net daar uit.”

      “Sorry.” Ek kom regop en trek die droë blare en gras uit my poniestert. “Maar jy kan nie stry nie – ek is nogal goed.”

      “Nie te vrot nie.” Hy buk en tel die houtmes op. “Jy’t obviously ’n briljante leermeester.”

      Voor ek iets slims kan terugsê, lui my selfoon. Ek vis dit uit my jeans se sakkie. Dis Tara. Laas wat sy so laat gebel het, was die nag toe haar ma verdwyn het. Ek ril. Die naglug ruik skielik soos suur melk.

      “Tara?”

      “I … I can’t take it any more, Kali. We have to go and get her. Now. Tonight.”

      Shitters, dit klink of sy uitfreak. “Het jy weer jou ma geteken?” Die Ander het haar ma so twee maande gelede ontvoer en van toe af word sy in die nag wakker en begin prente van haar ma teken.

      “Yes, and this time she’s sitting at a table in some kind of … dining hall. Haar oë … dit lyk so weird. Ek gaan nie langer wag nie. As jy en Leonardo nie wil saamgaan nie, vra ek vir Nomsa. En as sy ook nie wil nie, gaan ek alleen.”

      “Nee, wag nou – Leonardo sê ons is nog nie reg om deur die Poort te gaan nie.”

      Laat ek met haar praat, sein Leonardo vir my.

      Ek gee die foon vir hom.

      “Tara, sweetness, moet nou nie difficult wees nie, toe? Nog net so ’n week of twee en julle is reg om saam met my te gaan.”

      Ons waag al die afgelope twee maande ons lewens deur elke nag onder ons Bewaker-ouers se neuse by die huis uit te glip om saam met Leonardo te oefen.

      Fiksheid en selfverdediging, meestal. Party nagte – soos nou – oefen ek en Leonardo alleen, want Nomsa en Tara is nie Krygers soos ons nie.

      “Shit, sy’t neergesit.” Leonardo ryg ’n string Italiaanse woorde uit. “Ek dink sy gaan dit probeer. Alleen.”

      “Wel, daar’s nie ’n manier dat sy alleen kan gaan nie. Ons moet saamgaan. Vannag nog.” Shame, arme Banggat Kali val amper flou toe Dapper Kali dit sê.

      Leonardo skud sy kop. “No ways. Julle … Kali!”

      Terwyl hy my naam roep, staan ek al klaar in die Portaal. Wit mis maal en kolk om my. Dan begin dit plek maak vir donker voorwerpe. My bed. ’n Dik Corgi-hond wat langsaan in sy mandjie lê en snork.

      “Ieeeu?” kla Kristoffel toe ek my kasdeure oopmaak. Ek buk by hom. “Sorry, liefie, slaap maar weer, toe?”

      “U-ugh,” kreun hy van lekkerkry toe ek hom agter sy oor vryf. My arme seuntjie-hond. ’n Traan ontsnap oor my ooglid en rol oor my wang. Sê nou ons kan nie weer terugkom deur die Poort nie? Sê nou die Ander vang ons? My ma-hulle gaan sonder ’n kind wees en Kristoffeltjie sonder ’n ma.

      En wat van Zak? Voor ons aan die begin van die jaar Bospoort toe getrek het, het ek hom net Desembermaande gesien as ons hier by Oupa kom kuier het. Dit is nou maar net twee maande dat ons officially ’n item is.

      Ek vat aan die hangertjie om my nek. Die silwer kettinkie en hartjie was my Valentynsdag-present. Ek druk dit teen my lippe terwyl my wange al hoe natter word.

      Omdat Zak nie ’n Bewaker is nie, mag ek nie vir hom vertel wat aangaan nie. In die briefie wat ek vir my ma-hulle los, gaan ek vra dat hulle vir hom moet sê ek is terug stad toe, dat ek my pelle van verlede jaar te veel mis en dat ek nie meer kontak met hom wil hê nie.

      Nee. Ek kan dit nie aan hom doen nie. Dit gaan sy hart breek. Elke vesel in my lyf wil uit-chicken, maar dan hoor ek my ma se woorde in my kop.

      “Ons voorgeslagte het nog altyd uitdagings met moed en vasberadenheid aanvaar en saamgestaan om die mense in die gemeenskappe om ons veilig te hou.” So het sy vir my gepreek kort ná ek ook ’n Bewaker geword het.

      Sherbet. Ek vee die trane met die agterkant van my hand af. Sorry, my liewe Zak. Ek sal terugkom, ek belowe.

      Ek bel vir Nomsa. “Oh. My. Gosh.” sê sy nog voor ek self ’n woord kan inkry. “The moment to fulfil our destiny is here, isn’t it? Leonardo het my gebel. Hy’t vreeslik in Italiaans gevloek voor hy gesê het ons moet mekaar by die rotspoel kry.”

      “Weet jy of hy al met Tara gepraat het?”

      “Dis die ding! Hy sê sy’s ’n regte hardegat-Ier en as ons nie gou maak nie, gaan ons haar mis. Sy is totally van plan om alleen deur die Poort te gaan.”

      Ag, jissie tog. “Oukei, ek kom so gou as wat ek kan.”

      Ek trek my duikpak aan en haal die rugsak wat onder in my kas gereed staan uit. Die duikbril en paddavoete is klaar daarin, saam met waterdigte sakkies met ekstra klere en kos vir ons almal. Leonardo sorg vir die survival kit – whatever dit ook al is – sodat Tara en Nomsa net met hulle lugbottels hoef te duik.

      Ek soen vir Kristoffeltjie sag tussen sy ore voor ek gang toe loop. By my ma-hulle se toe kamerdeur gaan staan ek. Die hout is koel teen my voorkop. Ek hoor hulle asemhaal. Ek trek ’n hartjie met my vinger teen die deur. Die bed kraak toe een van hulle omdraai.

      Oukei, ek moet seker nie die noodlot tart nie. As my ma wakker is, kan sy sense waar ek is. Ek loop vinnig kombuis toe, pak vir ons elkeen ’n bottel water in my rugsak en sit toe die briefie op die kombuistafel neer.

      Baai, Pa. Baai, Ma. Ek gaan julle mis.

      Ek Reis deur die Portaal se slierte wit mis tot by die rotspoel buite die dorp.

      “… sê nog dis ’n freaking fout,” sê Leonardo. Hy staan