Donderslag. Wilbur Smith

jou twintig en stoot nog twintig,” verklaar hy. Dit bring ’n opgewonde beroering onder die toeskouers.

      “Ek roep.” Nommer Een het te min geld.

      “Roep,” eggo Perdereuk en gooi sy goud in die pot.

      “Ek vou.” Nommer Drie sit sy kaarte onderstebo neer en stoot hulle weg.

      Sean draai terug na Nommer Een toe. “Hoeveel kaarte vir jou?”

      “Ek hou wat ek het.”

      Sean voel ’n ramp aankom. “En vir jou?” vra hy vir Perdereuk.

      “Ek staan ook net so.”

      Twee direk gedeelde hande teen sy klein reeks … Met die verspreiding van kleure, met hom wat vier klawers het, lei hy af een van hulle het seker ’n hand vol van net een kleur. Met ’n nare gevoel op sy maag besef Sean hy is in die moeilikheid, dat sy hand gaan verloor.

      Hy moet vir die ander klawer gaan. Dis nog steeds nie ’n besliste wenhand nie, maar dis sy enigste kans.

      “Ek sal een vat.” Hy gooi die ses van diamante by die weggooipak, en deel vir hom nog ’n kaart van die pak af.

      “My beurt.” Nommer Een se gesig gloei van vertroue. “Ek stoot die maksimum – nog veertig. Dit sal julle tagtig pond kos om my te sien, kêrels. Laat ons kyk of julle die ballas het.”

      “Ek sal graag wil opstoot, maar dis die maksimum. Ek roep.” Perdereuk se uitdrukking is heeltemal neutraal, maar sy voorkop glim van die sweet.

      “Laat ek net sien wat’s nuut.” Sean tel sy kaarte op en skuif sy nuwe kaart se hoekie van agter die ander vier af uit. Dis swart. Hy skuif dit verder – ’n swart ses. Stadig bou die spanning in hom op, soos in ’n stoomketel wat gestook word. Hy suig ’n diep asemteug in en maak die kaart heel oop.

      “Ek roep ook,” sê hy en blaas sy asem hard uit.

      “Drie viers, twee koninginne … kyk of julle bliksems dít kan klop!”

      Perdereuk plak sy kaarte vies op die tafel neer, sy rooi gesig vertrek van teleurstelling. “Verdomp, van alles wat kon gebeur! Ek het almal dieselfde kleur.”

      Nommer Een gryns van opwinding en reik na die geld toe uit.

      “Wag eers, ou maat,” sê Sean vir hom en sprei sy kaarte op die tafel oop.

      “Dis net in dieselfde kleur, myne is beter,” protesteer Nommer Een.

      “Kyk weer.” Sean vat aan elke kaart terwyl hy hulle aftel. “Ses, sewe, agt, nege en tien, almal klawers! Dié reeks loop jou hand onder die stof.” Hy druk Nommer Een se hande van die geld af en hark dit na hom toe, begin die munte in stapels van twintig pak.

      “Jy’s uiters gelukkig vanaand,” gee Perdereuk sy mening, die teleurstelling steeds duidelik op sy gesig.

      “Jip,” stem Sean saam. Tweehonderd-agt-en-sestig pond. Nie te versmaai nie.

      “Snaaks hoe dit altyd op die groot hande gebeur,” gaan Perdereuk voort. “En veral as jy deel. Wat het jy nou weer gesê, watse werk is dit wat jy doen?”

      Sonder om op te kyk, begin Sean die stapels ponde in sy sakke sit. Hy glimlag effe. Die perfekte einde vir ’n perfekte aand, besluit hy.

      Toe hy seker is die geld is veilig, kyk hy op na Perdereuk en glimlag breed vir hom. “Nou komaan dan, boet,” sê hy.

      “Met plesier.” Perdereuk stoot sy stoel agteruit en staan op.

      “Dieselfde hier,” stem Sean saam.

      Perdereuk loop vooruit teen die agterste trappe af na die werf toe, Sean kom agterna en dan volg die res van die kantien se mense. By die onderste trap gaan Perdereuk staan, luister na Sean se voetstappe op die houttrap agter hom. Skielik swaai hy om en slaan, sy gewig agter die vuishou.

      Sean ruk sy kop weg, maar die hou vang hom tog op die slaap en hy val agtertoe teen die ander mense. Terwyl hy val, sien hy hoe Perdereuk agter onder sy baadjie in reik en ’n mes uitpluk. Die lem glim silwer in die lig wat deur die kantien se vensters val – ’n slagmes, geboë, agt duim lank.

      Die skare spat uiteen en laat Sean alleen op die trappe lê, en Perdereuk kom in vir die nekslag. Met ’n aaklige geluid op sy lippe swaai hy die mes van bo sy kop af – ’n lomp, ongeoefende tegniek.

      Sean is net effens disnis. Hy volg die mes se silwer beweging moeiteloos en die man se gewrig klap teen sy oop linkerhand.

      Vir ’n lang oomblik lê die man bo-op Sean, sy mes-arm hulpeloos in Sean se greep, terwyl Sean sy aanvaller se krag beproef en teleurgesteld besef dis g’n uitdaging vir hom nie. Perdereuk is nou wel ’n kolos, maar die maag wat teen Sean druk is groot en pap, en die gewrig in sy hande is benerig sonder die ferm, rubberige gevoel van spier en sening.

      Perdereuk begin stoei, probeer sy mes-arm loswikkel, die sweet pêrel op sy gesig en begin drup – dit het ’n onaangename olierige reuk soos galsterige botter, wat sleg met die perdereuk kombineer.

      Sean vat stywer om die man se gewrig, gebruik eers net sy voorarm se krag.

      “Aaarg!” Perdereuk hou op spartel. Sean span sy hele arm se krag in, hy kan sy skouerspiere voel bult.

      “Liewe jirre!” gil Perdereuk toe die bene in sy gewrig kraak. Sy vingers skiet oop en die mes klater op die houttrap.

      Terwyl hy die man nog vashou, kom Sean orent.

      “Voertsek!” Sean gooi hom agtertoe sodat die man in die stof te lande kom. Hy haal gemaklik asem, voel kil en onaangeraak terwyl hy kyk hoe Perdereuk terugskarrel op sy knieë en sy gebreekte gewrig vashou.

      Miskien is dit die man se poging om te vlug wat Sean se kop laat uithaak, of miskien is dit die drank wat hom omkrap, wat die gevoel van verlies en frustrasie vererger en dit in ’n gekke uitbarsting van waansin omskep. Skielik is dit vir Sean asof die man voor hom op die grond die oorsaak van al sy swaarkry is – dis die man wat Ruth van hom af weggevat het.

      “Jou vark!” grom hy. Die man besef daar is ’n verandering in Sean en kom haastig op die been. Sy kop draai desperaat heen en weer soos hy wegholplek soek.

      “Jou walglike vark!” Sean se stem slaan hoog deur van die rou emosie. Vir die eerste keer in sy lewe pak die moordlus Sean beet. Hy loop stadig op die man af, sy vuiste klem en los, klem en los, en die woorde wat uit sy mond bars, maak nie meer sin nie.

      Stilte het oor die werf neergesak. In die skaduwees staan die toeskouers, yskoud in die aangesig van hierdie wreedaardigheid. Perdereuk staan ook op die plek gevries, net sy kop beweeg en geen klank kom oor sy oop lippe nie – en die heeltyd gaan Sean nader met die slingerbeweging van ’n kobra wat bakkop staan.

      Op die laaste oomblik probeer die man hardloop, maar sy bene is traag en swaar van vrees, en Sean slaan hom op die bors met die klank van ’n byl wat in ’n boom in byt.

      Met die val volg Sean hom, gaan sit wydsbeen op die man se bors, bulder onsamehangend met net een herkenbare woord – die vrou vir wie hy lief is se naam. In sy waansin voel hy die man se gesig onder sy vuiste breek, voel hy hoe die warm bloed op sy arms spat, op sy gesig, en hoor hy die skare se geskree.

      “Hy gaan hom doodmaak!”

      “Kry hom daar af!”

      “Kom help my, in godsnaam – hy’s so sterk soos ’n bees.”

      Hulle gryp hom, ’n arm van agter omsluit sy keel, daar is die skok toe iemand hom met ’n bottel slaan, hy voel hoe hulle lywe hom toepak.

      Met mans wat aan hom vasklou, twee van hulle op sy rug en ’n dosyn ander om sy arms en bene, kom Sean orent.

      “Ruk sy bene onder hom uit.”

      “Trek hom plat, man. Trek hom plat.”

      Met ’n groot stuwing van krag stamp Sean die mans wat aan sy arms klou teen mekaar vas, en hulle laat los. Hy skop sy regterbeen los, en die manne