Kopskoot. Rudie van Rensburg

Dit help nie, hy sal dit maar so moet dra. Dis ’n das van die Wes-Kaapse Filatelievereniging, die maroen een wat in die 1990’s gemaak is, net voor die huidige bloue. Hy het sy bloue iewers verlê by ’n filateliekongres in Johannesburg. Hoekom hulle by die Wes-Kaap se algemene jaarvergadering altyd meer formeel moet aantrek as by die ander vergaderings, weet hy nie. Maar as voorsitter sal hy seker die voorbeeld moet stel en ’n das dra.

      Sy selfoon begin lui. Hy sien op die skermpie dis kolonel Daniels. Hy sug. Dit kan nie goeie nuus wees nie.

      “Kassie, ek’t jou nodig,” knetter Daniels se stem soos ’n masjiengeweer in sy oor. “’n Moord hier naby die polisiestasie. Skaars ’n uur gelede. ’n Prokureur is in die kop geskiet. Morsfokkendood.” Hy gee die adres. “Ek sien jou binne ’n halfuur daar. Laat weet jy ook sommer vir Els.”

      Terwyl Kassie by die twee stelle trappe van die woonstelblok afhardloop, bel hy die ondervoorsitter van die filatelievereniging. Hy verduidelik die omstandighede, sê hy sal heel moontlik nie die vergadering kan bywoon nie. Hulle moet maar sonder hom voortgaan. ’n Polisieman het nie ’n lewe nie, wil hy byvoeg, maar bedink hom. Die Diens betaal immers sy salaris. Dan bel hy vir Els.

      Toe hy voor die prokureurskantore stilhou, is dit twintig oor ses. Twee polisievoertuie, Daniels se motor, ’n ou Passat en twee BMW’s staan in die parkeerterrein.

      Die voordeur van die gebou staan oop. Hy hoor gedempte stemme in ’n kantoor diep in die gang af. Toe hy daar instap, staan drie uniforms saam met Daniels, Da Silva van forensies, die polisiefotograaf Erasmus en ’n lang vreemdeling om die bebloede lyk. ’n Vrou sit in die hoek van die vertrek op die mat en snik. Sylvia Abrahams, een van die konstabels, onttrek haar uit die kring, stap na die vrou en sit haar hand vertroostend op haar skouer.

      “Kassie,” sê Daniels toe hy hom sien, “staan nader.” Hy wys na die lyk op die mat. “Twee kopskote.”

      Daniels stel Kassie voor aan die lang man. “Dis meneer Van den Heever, een van die vennote by die firma. Hy het ons gebel.” Hy beduie na die snikkende vrou. “Sy het op meneer Mostert afgekom en toe vir meneer Van den Heever gebel.”

      Kassie knik. Rooi Els het pas ingekom. Hy wink hom en die paar konstabels nader en sê sag: “Kyk julle solank waar die skieter in die gebou ingekom het.”

      “Ons het klaar buite rondgekyk,” sê een van die konstabels. “Geen vensters is gebreek nie. Daar’s buitendien diefwering.”

      “Reg, maar kyk ook binne, in elke kantoor. Kyk of daar oop kaste of laaie is, of die ou gekom het om te steel. En wees versigtig dat julle nie forensiese leidrade opdonner nie.”

      Kassie sluit weer by die kring aan. Daniels draai na Van den Heever. “Dalk moet jy en juffrou Brink solank in ’n ander kantoor gaan sit. Kaptein Kasselman sal netnou met julle praat.”

      Van den Heever, wasbleek, knik net en draai om na die vrou in die hoek.

      “Ek … ek sou eerder wou begin om met hulle te praat voor ek hier rondkyk,” sê Kassie.

      Daniels knik. “Jy’s die speurder, maak soos jy goed dink.”

      Toe Kassie agter die ander twee aan uit die kantoor stap, skud Daniels sy kop. Kaptein Kassie Kasselman doen dinge op die Kassie-manier, soos hulle altyd by die stasie onderlangs spot. Daar is die regte manier en dan is daar die Kassie-manier. Daniels moet toegee albei benaderings is seker doeltreffend, gegewe Kassie se uitstekende rekord as speurder.

      “Hy’t skaars na die lyk gekyk,” sê Da Silva verontwaardig van waar hy op sy knieë op die tapyt rondkruip op soek na leidrade.

      “Dis maar die Kassie-manier,” sê Daniels laggend.

      Da Silva grinnik. “Ja, die Kassie-manier.”

      Wim van den Heever se lang gesig laat Kassie aan ’n perd dink. ’n Bleekgeskrikte perd. Martie Brink is mollig en snotterig. Sy huil nou weer onbedaarlik. Die sneesdoekiehouer op die lessenaar is leeg. Kassie bied sy sakdoek vir haar aan, wat sy dankbaar aanvaar.

      Van den Heever sit sy hand op haar skouer. “Martie, jy moet nou helder dink oor wat die kaptein jou vra. Dis baie belangrik vir hul ondersoek,” sê hy vaderlik.

      Sy kyk met betraande oë na Kassie. “Jammer oor my … my toestand, maar dit was ’n groot skok.”

      “Ek verstaan, ek verstaan,” sê Kassie. “As jy daarvoor kans sien, kan jy my vertel hoe jy afgekom het op meneer Meyer?”

      “Mostert,” korrigeer Van den Heever hom.

      “Mostert … Mostert,” sê Kassie.

      Martie snuit haar neus in Kassie se sakdoek uit. Dan vertel sy hoe sy net voor vyf by die gebou uit is. Sy was haastig, want sy en ’n vriendin sou vanaand ’n toneelstuk by die Kunstekaap gaan kyk het; sy het nog oor middagete die kaartjies by Computicket gaan koop. Net toe sy by haar woonstel kom, besef sy sy het die kaartjies op haar lessenaar vergeet.

      Sy het teruggery kantoor toe, opgemerk Mostert se motor staan nog daar. Dit was normaal, want hy werk altyd op Dinsdagmiddae ’n uur of wat later. Sy het die voordeur met haar sleutel oopgesluit en na haar kantoor gestap om die kaartjies te kry. Sy het verby Mostert se oop kantoordeur gestap, maar hom nie agter sy lessenaar sien sit nie. Op pad terug het sy by sy kantoor ingeloer en sy bebloede liggaam op die tapyt gesien. Sy het Van den Heever onmiddellik op sy selfoon gebel. Hy het die polisie gebel en saam met die eerste patrollievoertuig hier aangekom.

      Sy vee haar oë droog en snuit weer haar neus. Van den Heever tik haar onbeholpe op die skouer. “Sterk wees,” fluister hy.

      “Hoe laat het jy hier aangekom?” vra Kassie.

      “Seker so twintig oor vyf,” sê sy, en weer loop die trane.

      “Jy’t nie dalk iemand verdag hier in die omgewing gesien nie?”

      Sy dink ’n oomblik. “Ja, toe ek om die hoek kom, het ek ’n man uit die rigting van die parkeerterrein sien stap – ’n wit man. Hy het ’n knipbord onder sy arm gehad. Ek dink hy was op pad na ’n bakkie wat verder af in die straat geparkeer was.”

      “Was hy haastig?”

      Sy knik. “Redelik.”

      “Hoe het hy gelyk? Kan jy hom beskryf?”

      Sy slaan haar oë vir ’n oomblik op na die plafon asof sy die ondervraging ondraaglik vind, kyk dan weer af. “Ja, ek dink hy’t ’n blou oorpak aangehad en ’n pet. Ek verbeel my hy het ’n donkerbril opgehad.”

      “Jy doen goed, hoor … baie goed,” bemoedig Kassie. “Enigiets anders? Vet, maer, lank, kort?”

      Sy skud haar kop. “Ek het net vlugtig na hom gekyk. Ek weet nie eintlik nie. Normale lengte sou ek sê. Niks buitengewoon nie.” Haar gesig verhelder. “Hy’t wit tekkies gedra.”

      “Mooi,” sê Kassie, “alle inligting help. En die bakkie? Kleur?”

      Sy aarsel ’n oomblik. “Ek dink amper dit was donkergroen.”

      “Was daar ’n naam van ’n onderneming op die bakkie?”

      “Nee … ek dink nie so nie.”

      “Niks anders wat jy opgemerk het nie?”

      “Nee, ek was haastig. Ek het nie só goed gekyk nie.”

      “Ek verstaan … ek verstaan,” paai Kassie. “Was hier nog iemand anders buiten meneer Mey- … Mostert toe jy vanmiddag gery het?”

      “Ja, ek het net ’n paar minute ná haar gery,” sê Van den Heever voor sy kan antwoord. Hy hou sy selfoon op. “Ek het presies om drie minute voor vyf ’n oproep van my vrou gekry. Ek was toe op pad uit.”

      “En die ander vennoot, is hy al ingelig?”

      Van den Heever knik. “Neels Wolmarans. Ja, ek het hom gebel. Hy bly in Simonstad. Hy is eers na mevrou Mostert toe. Sy weet nog nie hoe ernstig die situasie hier is nie. Die kolonel