Eggo's in die skimberge. Kobie Kruger

klowe.

      Die eggo’s rol saam met die nagwind teen die berghange af en sweef oor die bulte, oor die landerye, oor Gansdal se huise, oor die rietbosse en melkhoutbome langs die rivier, al die pad tot in die akkerboom voor Mattie se kamer.

      Dit klink soos koormusiek wat ver weg tussen klowe weerklink … maar dis sag. Mens moet mooi luister, anders sal jy dink jy hoor net die wind …

      Terwyl Mattie aan die Skimberge se musiek dink, raak sy aan die slaap.

      Later skrik sy wakker van ’n vreemde droom. Sy lê doodstil en probeer onthou waaroor dit was. Hoe harder sy probeer, hoe verder raak die droom weg. Naderhand gee sy op.

      Die maan hang tussen die takke van die boom voor haar venster. ’n Bries roer die gordyne. Sy staan op en maak die venster wyer oop.

      Die nag is stil. Oorkant die rivier kan sy die wind in die graanlande hoor fluister. Sy spits haar ore en luister.

      Die wind kom nader – sy hoor dit aan die geruis van die rietbosse langs die rivier. Die akkerboom se blare begin roer.

      Skielik kan sy die eggo’s hoor. Sy skrik toe ’n bosuil iewers naby roep.

      “Hoepoe-hoe, hóé-hoe!” roep die uil weer.

      Sy steek haar kop by die venster uit.

      “Waar’s jy?” vra sy sag.

      “Hóé-hoe.”

      Hy is iewers hoog in die boom. Sy klim deur die venster in die takke van die boom en gaan sit in ’n mik. Sy kyk op, maar sien nie die uil nie.

      “Uil – is jy nog daar? Ek wil met jou praat …”

      “Hoe-hóé?”

      “Hoor jy iets in die wind, Uil?”

      “Hoe-hoe.”

      “Waar kom dit vandaan – weet jy dalk?”

      Die uil is stil. Mattie wag en luister. Die eggo’s sweef nog op die wind. Onder aan die voet van die bult kan sy die rivier in die maanlig sien blink. Oorkant die rivier flikker Gansdal se straatliggies. Verder weg lê slapende landerye. Die Skimberge lyk spokerig en vol geheime. Die eggo’s begin wegraak. Die wind het gaan lê. Skielik is die nag doodstil.

      Bokant haar in die boom hoor sy blare ritsel. Sy kyk op en sien die uil – hy het sy vlerke oopgesprei. Net voordat hy wegsweef, draai hy sy kop en kyk haar stip in die oë.

      Hy vlieg laag oor die vallei, al met die rivier langs. Hy volg elke kronkel en draai van die rivier. Toe Mattie hom nie meer kan sien nie, staan sy vinnig op en klim hoër in die boom. Sy is seker daarvan die uil volg die rivier na die Skimberge toe. Sy klim en klim. Haar kaal voete kry maklik vastrapplek teen die skurwe stam. Haar hande voel-voel boontoe en vat stewig raak. Sy klim tot sy nie hoër kan nie en gaan sit versigtig in ’n mik.

      Nou kan sy die hele maanverligte vallei sien, tot waar die rivier ’n blink strepie aan die voet van die berge word. Die rivier kronkel ’n entjie met die berge langs en raak skielik weg. Sy kyk stip na die plek waar dit wegraak. Daar is ’n donker gaping tussen die steil berghange. Dis seker ’n ravyn. ’n Ravyn is ’n diep vallei tussen steil berghange, het tannie Katrien gesê.

      Terwyl sy wonder of die uil by die ravyn ingevlieg het, trek ’n vreemde glinstering dieper in die berge haar aandag. Sy kan dit nie mooi sien nie – hier in die boom hang die blare van ’n lastige tak in die pad. Sy skuif ’n entjie op en druk die tak weg. Skielik kan sy dit sien. Sy staar verwonderd daarna.

      Dit lyk soos sterretjies – honderde juweelagtige sterretjies wat uit die niet verskyn en soos reën in die ravyn val …

      Dit kan mos nie wees nie?

      Dalk is dit vuurwerke.

      Sy knyp haar oë styf toe en maak hulle weer oop.

      Dit lyk nog steeds soos sterretjies wat val.

      Skielik dink sy aan sterrereën. Dit is beslis sterrereën, besluit sy.

      Maar ná ’n rukkie klink dit ook nie vir haar reg nie. Sterrereën is ’n menigte van sterre wat deur die nagruim verskiet, het sy gelees. Hierdie sterretjies reën in ’n digte kol bymekaar.

      Hoe langer sy vir die vallende sterretjies kyk, hoe geheimsinniger lyk hulle. Sy moet iemand daarvan vertel, besluit sy. Iemand moet vir haar sê wat dit is.

      Henk. Hy is die enigste persoon wat nie vir haar sal lag nie. Môre sal sy ’n plan maak om hom te vertel. Haar oë begin toeval. Hoe lank sit sy al in die boom? Dit sal ’n gemors wees as sy in die boom aan die slaap raak en uitval, dink sy.

      Sy klim versigtig ondertoe, terug tot op die tak wat tot teen haar kamervenster strek, by die oop venster in en in die bed. Sy raak gou aan die slaap, maar haar slaap is vol vreemde drome en sy skrik aanmekaar wakker.

      Later staan sy weer op en klim weer deur die venster in die takke van die akkerboom. Versigtig klim sy op en op … op en op, tot sy nie hoër kan nie en gaan sit in ’n mik.

      Dit reën nog steeds sterretjies in die ravyn, sien sy.

      Terug in haar kamer skakel sy die bedlampie aan en trek ’n skryfblok en ’n pen nader. Sy begin skryf:

      Geagte Iemand,

      Ek sien vreemde sterretjies bokant die ravyn waarin die rivier verdwyn. Dit lyk of hulle soos reen in die ravyn val. Is daar iemand daar? Sal julle omgee as ek en Henk Velder kom kyk wat dit is? Ek stuur hierdie brieffiie saam met die rivier. Ek hoop julle kry dit. Ek woon op Gansdal, in die dubbelverdiepinghuis op die bult oorkant die rivier.

      Groete,

      Mattie Moolman

      3

      Die geheime plan

      Die son is al op toe Mattie weer wakker word. Die huis is doodstil. Almal is al weg. Waarheen en vir hoe lank, weet sy nog steeds nie.

      ’n Rukkie later hoor sy iemand in die kombuis. Dis juffrou Potberg.

      Mattie staan op en trek vinnig aan. Gewoonlik probeer sy juffrou Potberg vermy, maar vanoggend moet sy haar ongelukkig iets gaan vra.

      Sy draf die trappe af en loer by die kombuis in.

      Juffrou Potberg staan voor die stoof, in ’n bont kamerjapon, besig om vir haarself ontbyt te maak. Haar swart hare is in ’n stywe bolla agter haar kop vasgesteek.

      “Môre, Tannie,” sê Mattie versigtig.

      “Ek is nie jou tannie nie!” sê juffrou Potberg sonder om om te kyk.

      “Ekskuus – ek bedoel, Juffrou … Mag – mag ek Juffrou iets vra?”

      “Wat?”

      “M-mag – mag ek d-dalk vra –”

      “Moenie my tyd mors nie!”

      “M-mag ek ’n maat vir aandete nooi?”

      “H’mf.”

      Mattie wonder wat “h’mf” beteken, maar is te bang om te vra.

      Juffrou Potberg ignoreer haar en gaan voort om die kos op die stoof te roer. Mattie wonder of sy weer moet vra en of sy liewer moet stilbly.

      “Wie gaan agter julle opruim?” vra juffrou Potberg bitsig. Mattie wip soos sy skrik.

      “N-niemand – ek bedoel, óns sal, Tannie – ek bedoel, Juffrou.”

      “En wie gaan julle skottelgoed was?”

      “Óns, Juffrou.” Mattie hou asem op; dinge verloop beter as wat sy verwag het.

      Juffrou Potberg draai om en begin kos op haar bord skep. Sonder om op te kyk, sê sy met ’n kil stem: “Julle sal stil en ordentlik wees. Julle krap nie om nie. Julle sorg dat elke ding op sy plek bly. Julle mors nie. En julle los die kombuis vir my skitterskoon. Is dit duidelik?”

      “Ja,