Brigadier en die raaiselponie. Marga Jonker

soom. Haar tekkies het plek gemaak vir lang swart leerstewels met silwerblink chroompunte.

      “Maar daai bootse van jou sal darem ’n lekker gat in ’n deur kan skop, Alexi,” sê oom Jimmy.

      “Dis Aldo-stewels, oom Jimmy,” lag Alexandra dat jy net kuiltjies sien, “maar hulle kan nogal skop!” Die gif­tige ongeduld van vroeër is nêrens te bespeur nie.

      “Ek het mos ’n swak vir enige soort stewels. Ek hou net van hulle, ek sal nou net nie weet van Alda se stewels nie.”

      “Aldo, oom Jimmy. Ten minste het Oom darem goeie smaak. Dis meer as wat ek van my ma kan sê. Sy is mos flippen suinig. Sy noem klere met labels ‘ekonomiese kommoditeite’. Sy verstaan niks van modes af nie. Sy is soos die Franse sê ’n ware mode-faux pas.”

      “Ja, jou ma was nog altyd baie goed met geld, dis mos haar werk,” sê Ben.

      “Maar dis seker nie nodig om jou kinders soos bankkliënte te behandel nie,” sê Alexandra suur. “Ek moes maande spaar om hierdie stewels te kon bekostig.” Sy draai trots op haar hakke in die rondte. Haar dramaklub-skooltop lê in ’n bondel op die Land Rover se dak. Die kort helderpers T-hemp met die Guns N’ Roses-logo wat sy aanhet, strek net tot by haar naeltjie.

      “Legend top. Axl Rose, Appetite for destruction, 1987?” vra Ben.

      “Awê, bro. Maar Chinese democracy 2001 is my favour­ite,” antwoord Alexandra, beïndruk met die feit dat Ben die punkrockgroep se albums ken.

      “Wag, ek kry my kamera,” sê Ben.

      “Sien, ek het jou gesê hy gaan nie verkramp wees oor modes en musiek nie. Hy is, dankie flippen tog, glad nie soos Ma nie,” sê Alexandra. “Hy weet glad wie Axl Rose is!”

      “Jy moet maar net sorg dat Ma nie dié foto’s sien nie,” fluister Zahn.

      Ben kom terug met sy kamera met ’n lang zoemlens op.

      “Sjoe, wat ’n groot kamera! Lyk my jy ken van foto’s neem?” vra oom Jimmy terwyl Ben foto’s van Zahn en oom Jimmy ook neem.

      “Hy is ’n fotograaf. Hy het al oral in die wêreld foto’s geneem. Hy’t die laaste tien jaar in Engeland gewerk, maar hy woon nou weer in Suid-Afrika,” verduidelik Alex­andra terwyl sy met ’n skewe kop en haar hande op haar heupe vir die kamera glimlag.

      “Jy is na Axl Rose vernoem,” merk Ben op.

      “Ek glo dit nie!”

      “Ja, maar gelukkig was dit ook die naam van een of ander Russiese prinses, so ek en jou ma het nie daaroor gestry nie.”

      “Wow, ek het dit nooit geweet nie. Het julle oor Zahn se naam gestry?” vra Alexandra.

      “Zahn het julle ma se ma, julle ouma Susannie, se naam.”

      Dit is vir Zahn nuus dat Alexandra na Axl Rose vernoem is, maar sy weet sy is na haar ouma Susannie vernoem. Sy het net nie gedink Ben ken ook hulle stories nie.

      3

      Papgeld

      Die gekletter van die Land Rover se dieselenjin het ’n kalmerende effek op Zahn. Die N2 strek voor hulle uit in die rigting van die Tuinroete. Sy sit met haar oorfone op en haar iPod in haar hand, haar rug skuins teen die linkeragterdeur van die Land Rover. Só kan sy maklik loer of alles reg is by Briggs in die sleepwa.

      Die son blink op die diamantjie wat Alexandra op haar neus geplak het terwyl sy met haar selfoon besig is. Sy werk nog aan ’n plan om ’n regte neusring en neusringgaatjie te kry. Die dik swart oogpotloodstrepe laat haar blou oë groter en ouer lyk.

      Zahn draai haar vingers deur haar lang bruin ponie­stert. Sy knip haar oë moeg en tuur vir ’n lang tyd net stip na die perdesleepwa. Sy was baie gespanne oor die ontmoeting met Ben vanoggend en het laasnag amper niks geslaap nie. Hy was vir haar nog altyd nes Kersva­der – onwerklik en meesal beperk tot foto’s en poskaarte. Kersgeskenke en mooi kaartjies was goed genoeg vir haar. Hy het tien jaar gelede ’n geleentheid gekry om in Londen te gaan werk, pas nadat die skeisaak afgehandel was. Hy het Suid-Afrika net een keer ’n jaar besoek en dan het hulle by die Spur gaan uiteet.

      Briggs staan rustig in die sleepwa en spits net af en toe sy ore. Zahn sug diep en wonder of Alexandra nou tevrede is. Sy lyk darem gelukkiger as vanoggend.

      “Sy het hom gelos oor hy nie netjies genoeg was nie,” het Alexandra een aand vir Zahn in haar kamer kom vertel. Zahn was besig om na haar eie musiek te luister, verdiep in ’n dik boek oor die Amerikaanse Mustangs. Eintlik maar om weg te kom van haar ma en Alexandra, wat weer eens in ’n woedende woordewisseling gewikkel was oor Alexandra se deurmekaar kamer.

      “Kan jy glo, jy los jou man oor hy nie netjies genoeg is nie!” Alexandra het op die mat langs Zahn se musieksentrum neergesak, haar gesig vertrek asof sy met ’n skerp voorwerp gemartel word. Sy het haar hande dramaties teen haar bors gedruk, kompleet asof sy ’n asma-aanval kry. Alexandra het twee jaar agtereenvolgens erekleure vir drama verwerf.

      “Wat sou sy in die skeihof gesê het?” Alexandra het haar hande smekend voor haar uitgestrek. “Edelagbare, hierdie man se klere lê gedurig op die vloer.” Haar stem het liggies gebewe van ingehoue emosie. “Kan jy glo, Edelagbare, hy was nie die bad uit nie, hy los sy handdoeke op die vloer. Ja, Edelagbare, ja, dis ’n skande! Net daar op die vloer waar hy dit gebruik het, en soms . . . ja soms selfs oor die oop kasdeure gegooi.” Sy het die vertoning met ’n rou snik en ’n swanger stilte afgesluit.

      Zahn het net haar skouers opgehaal en verder probeer konsentreer op die Amerikaanse Mustangs. Sy was al moeg vir haar suster se gedurige dramagooiery.

      “Ek wens sy wil my ook los – soos in skei,” het Alexandra voortgetier. “Ek het al ’n fliek gesien van kinders wat hulle ouers geskei het. Ek is so moeg vir Ma, sy is só verkramp!” Na ’n dramatiese pouse het sy voortgegaan. “ ‘My kind, streetpunk-klere is só onvroulik.’ En: ‘Jy trek aandag by die verkeerde soort ouens.’ O, en dan natuurlik: ‘Jinx is darem so ánders. Neem hy ooit aan ’n sportsoort deel?’ ”

      “Dalk glo Ma jy het ’n rolmodel nodig. Marius is perfek. Sy werk dalk aan ’n plan om hom te kry om permanent hier te kom woon. Dalk moet jy tog . . .” Zahn het nie kans gekry om haar sin te voltooi nie.

      “Flippen eff, Zahn! As daai fossiel hiér intrek, sny ek my polse! Nee, my hoop is op ons bio-pappie. Ek moet na hóm aard.”

      Alexandra het Zahn se boek uit haar hand gegryp en toegeklap, en haar rockmusiek harder gedraai. Met ’n bewende onderlip en haar hande op haar hart gedruk het sy skor gefluister: “Ek wéét net ek aard na Ben. Hy is tog ons eie pa. Ek weet hoe bevry hy destyds moes gevoel het om te kon wegkom van hierdie regime van netjieswees. Hy moes gevoel het soos ’n alien wat ontsnap het van ’n planeet waar die netheidspolisie hom elke dag gemartel het. Ek is ook ’n alien in hierdie huis én ek word soos ’n alien behandel!”

      Die pyntrek op Alexandra se gesig het gewys dat sy heilig oortuig was van haar saak. “En ons . . .” het sy voortgegaan en haar vermoë gedemonstreer om selfs met ’n fluisterstem nes ’n weermaggeneraal te klink. “Ons gaan dié vakansie saam met hom vakansie hou. Jy gaan saam, en jy gaan vir Ma sê jy wil saamgaan!”

      “Wat? Nee! Hoekom? Ek gaan nêrens sonder Briggs nie!” het Zahn geprotesteer.

      “Ja, man, sjuut net! Ek wéét jy gaan nêrens sonder Brig­gs nie, maar ek is jou een voor.” Alexandra se blou oë het soos diskoteekligte geflikker. “Ben wil jou beter leer ken. Hy wil nie meer net een keer ’n jaar ’n Spur-burger saam met ons gaan eet nie. Hy gaan vir ons én vir Briggs kom haal vir die Aprilvakansie. Hy is besig om alles met Ma te reël.”

      “Ma sal nóóit ja sê nie,” het Zahn probeer walgooi.

      “Sy kan nie nee sê nie, sy kan nie weier nie. Ben is ons eie bio-pappie. Volgens die egskeidingsbevel het hy toegang tot sy kinders,” het Alexandra met ’n selftevrede glimlag gesê. “En wat meer is, hy betaal