Dieter en Madame Zenobia (skooluitgawe). Nelia Engelbrecht

Iewers onder die bed!”

      Krynauw frons. “Ja, sure. Dis seker ’n dwergie wat daar rondloop,” sê hy.

      Ek gly af en loer onder die bed in. Dan voel dit of die bloed in my are so dik soos jellie word.

      Aan die ander kant van die bed staar ’n onderstebo gesig uitdrukkingloos na my.

      2

      “A-argh!” gil ek en ruk my kop vinnig onder die bed uit. Dan kyk ek in twee swart skoensole voor my op die matras vas.

      Krynauw lê op sy maag op die bed, terwyl sy kop aan die ander kant van die bed afhang. Hy skud van die lag.

      “Jis, ek wens jy kon jou gesig gesien het,” kraai hy en rol om.

      “Ag, jou dinges, man!” Ek pes dit as Krynauw hom so simpel hou.

      Krynauw sit regop. “Hier gaan niks aan nie. Ek dink jy het jou net verbeel jy sien die deur toegaan.”

      “En waarom is die deur nie gesluit nie?”

      “Miskien het die opsigter net vergeet om dit te sluit,” sê Krynauw.

      Kan wees. Oom Willem laat die werkers partykeer van die ou skoolbanke regmaak om weer te gebruik.

      “Wat van die geluide onder die bed?” vra ek vir Krynauw.

      “Kakkerlakke. My pa sê party van hulle word so groot soos rotte.”

      Dis totally gross! Ek loer versigtig na die ou houtvloere. “My ma sê hier­die deel van die skool was eers ’n ou huis. Die skool het die huis gekoop met klomp van die ou meubels en goed daarin. Sy sê sy wil nog eendag ’n storie daaroor skryf.”

      “Wie’t hier gebly?” vra Krynauw.

      “Een of ander skilder.”

      “Wel, hy was seker maar ’n vuil ou. My pa sê kakkerlakke hou van vuil plekke.” Krynauw staan op. “Maar nou moet ons eers uitvind wie die dief is.”

      Gelukkig is die stoepe verlate terwyl ons terug kantoorblok toe loop. In die voorportaal gaan staan Krynauw skielik.

      “En nou?”

      “Da … da …” Krynauw beduie na die glaskas voor in die portaal.

      “Hou op da-da en kom. Ons beter terug wees in die siekekamer voor iemand agterkom ons is weg.”

      Krynauw se mond gaap oop en toe. Dan kry hy die woorde uit. “Ons rugbybeker … dis weg!”

      Ek kyk weer na die glaskas. Dan word ek yskoud. Waar die blink rugbybeker nog vanoggend gestaan het, is nou net ’n leë plek.

      “As ek daai flippen dief in die hande kry, sal ek …”

      “Kom, Krynauw,” val ek hom in die rede. “Ons moet gaan uitvind of die hoof al weet van die beker!”

      Die hoof is nie in sy kantoor nie en ons loop vinnig verby na tannie Ella se kantoor. Sy is besig om ’n kartondoos onder haar lessenaar in te stoot. Toe sy orentkom, staar sy met stokstywe oë na die muur voor haar.

      “Tannie?”

      Sy antwoord nie. Dit lyk of sy niks hoor of sien nie.

      “Dis weird,” fluister Krynauw.

      “Sy lyk nes ’n zombie.” Ek frons. “Miskien moet ons die hoof gaan soek.”

      In die gang sien ons die hoof by sy kantoor ingaan.

      “Kom,” sê ek.

      Meneer du Plessis staan langs sy lessenaar toe ons aan die oop deur klop.

      “En toe, waarom is julle nie in die klas nie?” vra hy agterdogtig.

      Grrr!

      Wimpie, sy steekbaardbrakkie, kriewel onder sy arm uit en wys sy skerp witrottandjies.

      “Dis die rugbybeker, Meneer … dis weg!”

      Die hoof se gesig word so rooi soos ’n oorryp tamatie.

      “So ’n derduiwel van ’n dief!” sê hy dan. “Hoe absoluut vermetel!”

      Dit lyk of sy gesig al hoe groter word. Sy snorretjie is naderhand net ’n dun, swart strepie onder sy neus. Ek beter iets sê om hom te kalmeer.

      Dan onthou ek van tannie Ella. “Meneer, ons dink daar’s fout met tannie Ella,” sê ek vinnig.

      “Fout? Met mevrou Bruyns?”

      “Ja, Meneer. Dit lyk of sy siek is.”

      Die hoof frons. “Dis natuurlik die skok. Sy’t seker gesien die beker is weg.” Hy stap vinnig deur toe. “Terug klas toe met julle twee!” roep hy oor sy skouer.

      “Kom ons gaan kyk wat gebeur,” sê Krynauw toe die hoof in die gang af verdwyn.

      Ons volg hom en gaan staan agter ’n groot potplant in die voorportaal. Van hier af kan ons deur die oop deur sien hoe die hoof tot voor tannie Ella se lessenaar loop. Tannie Ella staar steeds na die muur.

      “Wat maker, Ella?” Die hoof vat aan haar arm. “Toemaar, ek sal daardie astrante dief sommer een, twee, drie vastrek,” hoor ons hom sê.

      Die volgende oomblik knip-knip tannie Ella haar oë. “Wat … Waar is ek?”

      “In jou kantoor.”

      Sy kyk verbaas rond. Dan draai sy na die hoof. “En nou, Sefus, hoekom lyk jy so bedruk?”

      Die hoof lyk verward. “Ek het gedink jy weet, Ella.”

      Tannie Ella stoot haar brilletjie hoër op teen haar neus. “Weet wat, Sefus?”

      “Dis weer daardie voorbarige dief. Die rugbybeker het vanoggend uit die glaskas in die voorportaal verdwyn.” Hy swaai ’n vuis deur die lug. “As ek hom in die hande kry, gaan hy spyt wees. Bitter spyt, sê ek jou, Ella.”

      Ek en Krynauw duik agter die potplant in toe die hoof uit tannie Ella se kantoor kom. Toe hy om die draai verdwyn, sluip ons vinnig sieke­kamer toe.

      In die siekekamer loop Krynauw op en af. “Ek kan dit nie glo nie! Dat die dief sowaar ons rugbybeker …” Hy steek vas en frons woes. “Hy gaan boet hiervoor!”

      Ek knik. Ek was eers nie lus vir hierdie diefvangery nie, maar wat te erg is, is darem te erg! “Ons gaan hom vang én ons rugbybeker terugkry,” sê ek vasbeslote.

      3

      Toe die volgende klok lui, oortuig ons tannie Ella dat ons baie beter voel en kan teruggaan klas toe.

      Ons drafstap na meneer Lourens se Afrikaansklas.

      “Hy gaan seker vandag vir ons die onderwerpe vir ons mondeling gee,” sê ek toe ons by die klas kom.

      “Ag, nee, dit suck,” sê Krynauw en trek ’n suur gesig.

      Ek weet presies hoe hy voel. Ek háát mondeling. Laas keer was my mond so droog dat my tong aan my verhemelte vasgesit het.

      “Ons weet natuurlik al iets wat Zaanli nie weet nie,” sê Krynauw toe ons in die klas kom.

      Ek kyk na hom. “Die rugbybeker. Sy weet nog nie daarvan nie!”

      “Raait. Dis tyd dat sy agterkom ons is slimmer as hulle,” sê Krynauw.

      Meneer Lourens is nie in die klas toe ons binnestap nie. Krynauw skryf vir Zaanli ’n briefie. Voor hy dit vir haar aanstuur, gee hy dit vir my om te lees.

      Die dief was weer besig. Dié keer het hy die rekebybgur gesteel.

      Krynauw stuur die briefie vir Zaanli aan. Sy vou dit oop en lees. Dan frons sy.

      “Sy kom nie eens agter ek het ‘rugbybeker’ van agter af gespel nie,” sê Krynauw en ons begin lag.

      “Krynauw en Dieter! Staan