Danda. Chris Barnard

      Hy wonder of Tante-hulle al agtergekom het hy is weg. Teen dié tyd seker wel. Miskien het hulle by Ou-Faans gaan hoor of hy iets weet. En Ou-Faans sê: “Ek weet niks van hom af nie.”

      Danda mis vir Ou-Faans. Ou-Faans was altyd naby. As hy ’n probleem gehad het, kon hy maar net afstap na die klein pandakhuisie naby die rivier en Ou-Faans sou daar wees om mee te praat en by raad te vra.

      Selfs oom Peet sou vanaand welkom gewees het langs die vuur; al het hy nie ’n enkele woord gepraat nie. Net om nog iemand by hom te hê, dit sou al help.

      Danda probeer om nie te dink nie. Hy luister na die egalige gesuis van die rivier, en dit sus hom tot hy later van sy seer lyf en die harde bottel onder sy kop vergeet.

      Hy slaap.

      Toe, iewers in die middel van die nag, skrik Danda wakker van Vlooi se geblaf.

      Hy kyk verbaas om hom rond, sien die vuur, sien vir Vlooi, en snap skielik waar hy is.

      Vlooi blaf ’n tweede keer.

      “Wat is dit?” vra Danda, nog deur die slaap.

      Toe hoor hy iets soos ’n voetstap uit die rigting waarheen Vlooi en Sindo kyk. Hy gryp sommer ’n handvol gras en gooi dit op die kole en die vlam lek in die gras op. Die lig groei rond­om Danda, tas al verder in die donker in. En skielik, toe die hond weer begin blaf, sien hy wat die diere sien.

      ’n Entjie van die vuur af, op die rand van die dansende lig, staan daar ’n man na hulle en kyk.