Lot se vrou. Joan Hambidge

      

      Lot se vrou

      Joan Hambidge

      Human & Rousseau

      Vir Libbet

      I really can’t stand the cantatas of J.S. Bach,

      The distribution of sounds and silence is too perfect

      I need yelling, a corrosive magma, an aggressive approach

      Ripping to bits the silence of the night.

      – Michel Houellebecq

      Lot se vrou

      Snags keer hulle terug,

      die verlore geliefdes

      in my troebel drome.

      My eerste groot geliefde,

      ’n Medusa, lag grys en bitter

      oor my donker woorde.

      Kriptomnesia, skel sy:

      alles wat jy skryf reeds elders op-

      geteken. In drome word jy

      ge-Delmore Schwartz, ge-Delmore Schwartz.

      O ek is Lot se vrou,

      Lot se vrou,

      wat terugkyk na die hart wat brand.

      Die ander onwillige muse

      hou glo ruggespraak oor ons,

      verklap aan almal hoe slordig

      aanmekaar gestik is my gedigte.

      O ek is Lot se vrou,

      Lot se vrou,

      wat luister hoe my woorde smeul.

      Die ander een

      ja, sy die donker skikgodin,

      het my in die openbaar verguis,

      my woorde, liefdeswoorde verpand

      om haar nie-aandadigheid te bewys.

      Oor haar droom ek nooit.

      O ek is Lot se vrou,

      Lot se vrou.

I

      Reünie

      ’n Onverwagse oproep

      vir ’n samekoms: “ons matriekklas

      se reünie …” vra hoeveel onse in u pond?

      Ek stof die kiekies in my geheue af,

      vind geen kleurfoto, net die donker grein

      van onwillig, onbegrip, ongenooid …

      die Skeinat-onnie met sy ongebreidelde snor

      bliksem ’n matriekseun met ’n bordpasser tot in trane,

      die Biologie-juffrou bloos oor die geslagsontwikkeling

      van die den (en pouse is dit Nuwe verse en Eybers

      in die donker biblioteek met ’n Dewey-sisteem),

      wyl Die Afrikaanse Onderwyser humor wurg

      uit Die Burgemeester van Slaplaagte en Van Wyk Louw

      one-two-cha-cha op die politiek van die dag gooi

      soos wors en tjops op ’n helse braaivleisvuur.

      Maandag open Die Skoolhoof met skriflesing en verwyt

      oor twee prefekte se gevryery op die rugbyveld

      (ja, die maan het lósgekom), wyl ’n vriendin tjank

      in die Duitse klas oor dít wat nie staan

      in die skooluitgawe van Raka.

      Gemuurblom kyk ek toe: die two-step op “Pretty Belinda”

      met die hoofseun (nie met my), maar met háár wat later

      wegskuif toe ons Waterloo dek tot in die iteratief-duratief

      van hierdie morsige gedig.

      Uit die wat van onse hemel, dreunsing ons …

      Op Kelly’s Heroes voetstamp ons in die saal.

      Quid est? krap ek voor in die TOD se Latyn-handboek.

      ’n Klasparty van ’n ryk boer se dogter

      nooi almal wat vermoeid is en kan ontlas

      – behalwe die Onderdorpers en Buitebaners –

      en die matriekafskeid eerder in die vergeetboek geberg.

      Daar blou die swembad, groen die gras immer en altoos.

      Die atletiekveld laat steeds sy skote knal:

      in die geheue se rekordboek bly alles opgeteken.

      My goue matriekmedalje vir Beste Leerling geskaai.

      Liebe Dein Symptom wie Dich Selbst!

      En vermy reünies soos die pes.

      II

      Ars poeticas

      There’s always a city, and traces of poets

      Who have met their destiny within its walls,

      Water is leaking, and memory whispers

      Names of cities, people, holes in your head.

      – Michel Houellebecq (“A long farewell to the sounds of poets”)

      Rembrandt: Twee intellektuele in dispuut, 1628

      Waaroor sou hierdie grysaards praat?

      Die een druk ’n vinger op ’n passasie

      en as dit Petrus was, in gesprek met Paulus,

      soos kunshistorici meen, het ons hier

      Paulus na regs, wat die draaipunt sal verdedig,

      teenoor die twyfelende, weifelende Petrus.

      Daar word groot gewag gemaak van die chiaroscuro,

      die ritmiese visuele harmonie, die dramatiese intensiteit

      van die meester se uitsonderlike periode in Leiden.

      Die besonderhede van boeke, doek en kerslig.

      Of is dit skilder self in tweegesprek, ego en alterego?

      Kunstenaar én mens? Twyfelaar én gelowig?

      En, en; eerder as of, of? Wie sou hierop lig

      kon werp? Die ewige spel tussen skilder en dig?

      Die intieme aard van die digkuns

      Hoe weet ek, vra jy my,

      ’n argument in ’n vers werk of nie?

      Jy soek ’n reël, eis jy dringend; die juris

      vra vir uitsluitsel, anders blote snuifsels van die gode.

      Ek kyk na al die handleidings vir dié stil bedryf,

      blaai verwonderd deur Ottone M. Riccio se boek,

      ontdek ’n kaart van Praag: Hotel Jalta,

      110 00 Praha 1, tel.no. 265541.

      Nóg my naam nóg aankoms en vertrek

      hier aangestip. Maar in my verbeelding

      is ek weer op soek na Franz Kafka se huis

      met die klein plattegrond in my hand