Woestyngevangene. Andrea Abbott

      Die tyd sleep verby, die son skroei sy pad oop deur die lug, die gesuis in sy ore word harder. Al wat verflou, is sy hoop dat die ander sal terugkom. Miskien kom iemand anders hier aan. Maar dis mos nou wensdenkery. Wat is die kanse dat iemand skielik in hierdie onverbiddelike en leë plek sal opdaag? Ek sal voor dan doodgaan van dors.

      Hy smag na iets om te drink. Sy tong is dik en opgeswel en sy keel is so droog soos die sand om hom. Die dors word al hoe erger, tot dit al is waaraan hy kan dink. Niks anders maak op hierdie oomblik meer saak nie.

      Drome van skaduwee maak plek vir fantasiebeelde van water: vonkelende water; glase water waarin ysblokkies rinkel; kristalhelder rivierwater wat oor klippe klater; watervalle wat by berge afstort; mere water, koel en blou en diep; reën wat die aarde deurdrenk; vars water wat sy mond vul en by sy keel afloop, hom afkoel en hierdie verskriklike dors les.

      ’n Sagte geluid, soos iemand wat asemhaal, onderbreek sy dagdroom. Hy kyk op.

      Daar staan ’n hond naby hom. Die uitgeteerde brak staar hygend na hom.

      Leo knip sy oë. Ek verbeel my goed.

      Maar die hond is nie ’n illusie nie. Hy is so werklik soos die hitte. Sy yl, sandbruin pels is styf gespan oor die rimpels van sy ribbes, en die punte van sy ore is geskeur en gaar gebyt deur vlieë. Sy kop lyk nogtans sterk, met ’n breë voorkop en ’n swart snoet. Hy het lang, gespierde bene en sy stert staan reguit agter hom in die lug.

      Hy is gehawend en taamlik lelik, nie ’n hond wat jy graag sou wou streel nie. Leo wil nie hê hy moet enigsins nader kom nie. Hy is heel moontlik ’n verdwaalde hond wat wild en kwaai geword het. Een verkeerde beweging, en die hond is kapabel en val hom aan. Dis al wat hy nou nodig het!

      “Wat wil jy hê?” vra hy. Sy stem bewe en verraai sy vrees.

      Die hond staar hom steeds met oë van staal aan.

      “Voertsek! Gaan weg!” Leo tel ’n hand vol sand op en gooi dit na die brak.

      Hy staan terug, maar nie op ’n stert-tussen-die-bene-manier nie. Hy bly trots en regop. Hierdie hond is nie senuweeagtig of dreigend nie, maar vol selfvertroue, te oordeel aan hoe hy Leo aankyk. Dit lyk kompleet of hy die seun iets probeer vra: Sy kop is skuins gedraai en hy knip nie ’n oog nie. Hy is beslis nie die basterbrak waarvoor Leo hom eers aangesien het nie. En dit lyk ook nie of hy die seun enige kwaad wil aandoen nie.

      Versigtig steek Leo sy hand uit. “Het jy ook verdwaal?”

      Die hond draf ’n entjie weg, stop, draai om, en kyk weer na hom met daardie selfde nuuskierige uitdrukking.

      Leo staan op en loop na hom toe.

      Die hond gee weer pad en stop net buite sy bereik, asof hy ’n speletjie speel.

      Leo is nie lus vir speletjies nie. “Ag, vergeet dit,” sê hy en plof weer op die sand neer.

      Die hond staar na hom.

      “Wat wil jy hê?” vra Leo.

      Die hond draf weg en kyk terug oor sy skouer. Toe Leo hom nie volg nie, kom hy terug. Hierdie keer stop hy so naby dat Leo sy hondereuk kan ruik en sy warm asem op sy nek kan voel. Hy wag om te sien wat die hond volgende gaan doen.

      Vir ’n rukkie beweeg nie een van die twee nie. Maar die hond verbreek op die ou end die dooiepunt en herhaal dieselfde gedrag. Hy beweeg weg, stop ná ’n paar meter, draai om en kom terug. Hierdie keer gee hy ook ’n kort blaffie.

      “Probeer jy vir my iets sê?” vra Leo. “Wil jy hê ek moet saam met jou kom?”

      Die hond kry met lang spronge koers. Leo staan op en volg hom. Hy kyk aanhoudend terug, ingeval iemand opdaag om hom te red. “Waarheen gaan ons?” vra hy, meer vir homself as vir die hond.

      Dit lyk nie of daar êrens is om heen te gaan nie. So ver as wat die oog kan sien, is die woestyn ’n warm, droë see van rooi. Sy golwe is die horisontale hittegolwe: wrede lugspieëlings wat dorstige woestynreisigers flous en laat dink daar is water voor hulle. Maar, nes skadu’s, beweeg hulle gedurig verder terug. Niemand kom ooit naby aan hulle nie.

      Terwyl hy agter die hond aansukkel, weet Leo hy vat ’n kans. Bly waar jy is, kom die raad van lank gelede weer in sy kop op. Maar dis net as jy nie ’n hond het wat vir jou wys waarheen om te gaan nie. Die hond hardloop verder sonder om een keer te stop, aan die grond te snuif of die lug te ruik, of selfs rond te kyk. Daar is ’n doelgerigtheid aan hom wat Leo laat dink hy weet presies waarheen hy gaan.

      Nadat hy ’n laaste keer omgekyk het, besluit Leo eens en vir altyd om die brak se lot te deel. Soos enige lewendige wese kan ’n hond nie lank sonder water oorleef nie. En as dié een in hierdie verdorde plek aan die lewe kan bly, moet hy weet waar om dit te kry. En wat meer is, hy lyk amper mak. Hy moet aan iemand behoort. Dalk is hy nou selfs op pad huis toe.

      Die ander het al ure gelede hier weggery, dink Leo. Sy skaduwee gee hom ’n aanduiding van tyd. Dis nou baie langer as toe hy middagete teen daai koppie opgeklim het. En al een wat nog opgedaag het, is die hond. As ek hier bly, wag ek dalk vir die res van die dag en die hele nag. Teen dan sal ek doodgaan van die dors.

      Nadat hy alles oorweeg het, besluit hy die hond is sy beste kans om gered te word. Hy sal hom maar moet vertrou.

      * * *

      “Eish!” sê Victor en druk ’n yskoue blikkie teen sy wang. “Net wat ek nodig het.” Hy trek die ringetjie bo-op die blikkie oop. Daar is ’n sisgeluid soos die soet swart vloeistof skuimend opborrel en by die kante afloop. Hy slurp dit op. “Lekker!” sê hy. Hy gooi sy kop terug en drink die blikkie met een lang teug leeg.

      * * *

      Leo sal enigiets gee vir net een druppel vloeistof. Die woestynlug is ’n dor droogte in sy mond en keel. Hy is duiselig en die ziennnggg in sy ore is so hard dat dit amper die klank van sy eie asemhaling en die doef-doef-doef van sy hart se gehamer verdrink. Sy kop klop en sy oë brand so erg dat hy die hond skaars kan sien. Die dier is so wasig soos die hittegolwe in die verte.

      Hy weet nou hy het ’n verskriklike fout gemaak. Die brak is nie ’n held nie. Hy is nie Lassie op ’n ongelooflike reis terug huis toe deur ’n wilde en vyandige land nie, ook nie ’n Sint Bernard op ’n waaghalsige soek- en reddingsveldtog of ’n spoorsnyhond nie. ’n Rondloper, dis al wat hy is. Hy dwaal net doelloos deur die woestyn, soos enige ander dier wat daar bly.

      Leo kan nie glo hy was so onnosel nie. Ek moes gewag het. Ek is seker die ander het ná die storm teruggekom.

      Maar hy kan nie nou omdraai nie. Hy en die hond loop al ’n ewigheid lank, dalk ook in sirkels. Hy sal nooit die pad terug na daardie inselberg toe kry nie.

      * * *

      “Waar’s Leo?” vra Treasure toe sy agterkom hy is nie buite by die res van hulle nie. Sy staan op haar tone en loer by Eva se Land Rover in om te sien of hy op die agterste sitplek slaap.

      “Hy’s by julle,” sê Eva, en voeg dan onseker by: “is hy nie?”

      Treasure laat val haar koeldrank. Die blikkie kletter op die teer. “Nee!” snak sy en gryp haar gesig met albei hande vas.

      “Hau!” roep Humphrey uit. “Ons het hom daar gelos!”

      * * *

      Leo strompel steeds agter die hond aan. Iets pootjie hom, dalk sy eie voete, en hy val plat op sy gesig.

      Uitgestrek op die woestynsand, voel hy sy krag wegvloei. Hy probeer opstaan, maar kan nie ’n spier verroer nie. Dis die einde. Niemand gaan my kry nie. Ek gaan doodgaan.

      ’n Vreemde gevoel kom oor hom, asof hy wegdryf, weg van homself af, weg van die dors, die hitte en die vrees. Die rooiwarm wêreld om hom dryf ook weg totdat alles helderwit is, soos ’n ster wat ontplof. Net toe hy dink hy kan die helderheid nie meer verdra nie, word dit geblus deur ’n swartheid wat alles inneem.

      Alles is weg.

      Of is dit? Die niks verdwyn ook en sy lewe begin verby hom flits. Eers sien hy homself as