Afgemat Bloed (Door Bloed Gebonden Boek 10). Amy Blankenship

gericht naar het midden van de rimpelingen. Ze had geen tijd om na te denken over de ijzige speldenprikken van het koude water dat haar omringde toen ze zich een weg naar beneden duwde in het diepste deel van de vijver.

      Ze wist dat het te donker zou zijn om iets te zien, maar ze opende toch haar ogen onder het troebele water. Haar opa was hier ergens en ze moest hem helpen. Haar lippen gingen uitéén van ontzag toen ze iets in het water zag ... iets zo fel dat het bijna verblindde. Precies daar in het midden van al dat licht was een engel en hij zonk langzaam naar de bodem van de vijver.

      Ze voelde het ijskoude water in haar longen stromen terwijl ze wanhopig naar de gloeiende hand reikte. Hij was mooi en zag eruit alsof hij sliep. Wings ... hij had zilveren vleugels. Ze greep zijn hand vast en trok zo hard als ze kon, maar het bracht haar alleen maar dichter bij hem. Ze probeerde te schreeuwen dat hij wakker werd, maar er stroomde meer water in haar. Het deed geen pijn maar ze had het koud ... en ze was zo slaperig.

      Kyoko voelde zijn vingers strak om de hare en haar laatste gedachte was dat een engel was gekomen om haar naar de hemel te brengen, zodat ze weer bij haar mama en papa kon zijn.

      Toya schokte toen het bewustzijn terug in hem stortte en hij zijn ogen opende. Water? Waarom was hij in water? Hij voelde iemand zijn hand aanraken en draaide zijn hoofd om een jong meisje met hem in het water te zien. Haar drijvende haar omlijste het liefste gezicht, maar haar ogen waren gesloten en haar hartvormige lippen waren gescheiden.

      Toya besefte wat dat betekende, trok haar in zijn armen en schoot zo snel uit het water dat een waterspuit achter hen ontstond.

      Als hij naar de kleine bundel in zijn armen keek, stopte zijn eigen ademhaling ... ze was mooi en zo fragiel. Hij sloeg zijn vleugels omhoog, daalde af op een zacht stuk gras en legde haar voorzichtig neer. Toya legde zijn hand op haar hart en bad het te voelen kloppen.

      Zijn gouden ogen werden groter en zijn eigen hartslag versnelde toen hij zijn beschermermacht in zijn handpalm voelde opkomen. Hete tranen sprongen hem in de ogen waardoor haar beeld binnen zijn visie zwom. Zijn gouden ogen werden groot toen hij voelde dat zijn bescherming haar bereikten.

      “Kyoko?” Toya voelde hoe haar macht zich met de zijne mengde, zich centrerend tussen zijn handpalm en haar hart en hij wist dat hij gelijk had. Hij had haar eindelijk weer gevonden, maar in deze wereld was ze nog maar een kind. Hij sloeg zijn ogen op naar de hemel en smeekte: "Je hebt me hierheen gebracht met een reden ... nietwaar? Vertel me alsjeblieft dat het niet was om haar opnieuw te zien sterven. Ik kan het niet ... Ik zal het niet doen."

      Toen er niets gebeurde, trok Toya haar in zijn armen en de echo van zijn verlaten jammeren was te horen toen ze slap bleef. Hij drukte zijn gezicht in de boog van haar nek en duwde zijn borst stevig tegen die van haar aan, haar hart moest zijn kloppen voelen.

      "Verdomme Kyoko, ik ben hier ... voel me." Toya's zenuwen verbrijzelden met elke voorbijgaande seconde tot hij het niet meer aan kon en schreeuwde: "Alsjeblieft ... laat me haar deze keer redden."

      Alsof hij instinctief was, richtte hij zijn met tranen gevulde blik naar het kleine bouwwerk op slechts een paar meter afstand. Daar ... net binnen de open deur was het Maiden Statue. Toya zag de gloeiende blik van het Hart van Tijd en voelde zich uit de gratie vallen toen zijn woede opdook.

      "Het kan me niet schelen of de demonen komen en jij je verdomde kristal kunt hebben. Geen van beiden doet ertoe ... zij wel! Ik hou van haar. Ik heb altijd alleen van haar gehouden. Durf haar niet weer van me af te nemen."

      De gloeiende ogen van het standbeeld leken hem even te aanschouwen, toen een zachte uitbarsting van licht van hen werd getoond. Zonder een stem te horen, wist Toya wat het hart van de tijd vroeg. Hij voelde een gevoel van kalmte zijn woede wegwassen en hij trok zijn blik van het standbeeld om terug te kijken naar het stervende kind in zijn armen.

      "Als dat nodig is," fluisterde Toya bereid iets op te offeren als ze maar zou leven. Haar kleine lichaam begon synchroon met het zijne te gloeien en het zachte blauwe licht breidde zich om hen heen uit. Toya liet zijn lippen naar de hare zakken en ademde in haar ... hun lot bezegelend terwijl haar hart terug in het ritme klopte.

      Het water in haar longen verdampte toen Kyoko de verwarmende lucht inademde en zich een weg omhoog vocht uit de verdrinkende duisternis die haar vasthield. Warmte, ze was er door omringd. Ze worstelde om haar ogen te openen en herinnerde zich de engel die ze probeerde te redden.

      Ze knipperde het water uit haar donkere wimpers en wachtte op het verblindende blauwe licht om te sterven. Toen het eindelijk vervaagde, bevond ze zich in de armen van de engel en keek hij naar haar. Ze voelde haar lippen tintelen en raakte ze verwondert aan met haar vingertoppen.

      Toya kon zijn ogen niet van haar afhouden toen ze die smaragdgroene ogen opende die gloeiden van warme nieuwsgierigheid en intelligentie. Hij voelde zijn borst pijnlijk samentrekken toen ze naar hem glimlachte. Hij voelde de bloedende wond van alles terwijl ze onschuldig haar hand uitstak en haar kleine vingers tegen haar lippen drukte alsof ze kon voelen dat hij haar had gekust.

      "Wat zou een engel laten huilen?" Vroeg Kyoko terwijl ze de tranen over zijn wangen zag lopen.

      Toya zag haar glimlach vervagen en besefte dat hij huilde. "Ik ben het niet," knipperde hij de tranen weg en veegde zijn arm over zijn wang. Hij moest meer tranen wegvegen, niet in staat om ze te stoppen. "Beloof me gewoon dat je niet terug het water in gaat totdat je leert zwemmen."

      Hij voelde zichzelf al verdwijnen uit deze wereld ... maar als ze leefde, kon het hem niet schelen.

      Kyoko stond op in zijn armen en keek naar de vijver en toen weer naar hem. "Ik vergat dat ik het niet kon," fluisterde ze zich afvragend hoe ze zoiets had kunnen vergeten.

      Toya zag de gloed van het standbeeld over haar schouder en wist dat zijn tijd bijna op was. De handen van het Maiden Statue begonnen helderder te gloeien en in de verte hoorde hij de monsters van zijn wereld proberen door de kloof te breken. De barrière tussen werelden was altijd het zwakste waar Kyoko te vinden was.

      Zonder waarschuwing stak hij zijn hand uit en trok Kyoko in een strakke omhelzing alsof hij haar al miste. Wrijvend met zijn wang tegen haar kastanjebruine haar, trilde zijn stem terwijl hij fluisterde: "Ik moet terug naar de andere kant en de demonen verhinderen hierheen te komen."

      "Je klinkt als opa ... hij weet alles van de demonen," zei Kyoko haar oor tegen zijn borst drukkend zodat ze naar zijn hartslag kon luisteren. Ze liet één van haar armen om zijn rug glijden en vroeg zich af waarom ze zijn vleugels niet kon voelen, ook al wist ze dat ze er waren.

      Hij wierp een blik terug op haar onschuld, pakte haar kin vast en richtte die verbluffende smaragdgroene ogen op hem. "Wees niet bang voor de demonen Kyoko ... je hebt de macht om ze uit deze wereld te sturen." Met die bekentenis wierp Toya een blik op het Maiden Statue. Hij voelde de demonen in een gevaarlijk snel tempo door het Hart van de Tijd komen.

      Toya zette haar op het gras, stond op en liep naar het standbeeld, terwijl hij zijn tweelingdolk trok. “En ik ben geen engel… ik ben je beschermer. Mijn naam is Toya."

      Kyoko nog steeds geknield in het gras en boog zich voorover terwijl hij het heilige huisje binnenliep en het oplichtte in een blauwe mist. Ze schreeuwde toen een stel armen plotseling uit het licht reikte en de engel grepen, waarna er nog een aantal demonen om hem heen verschenen. Terwijl haar schreeuw en het gebrul van de engel in de nacht klonk, begon het licht van het standbeeld achterwaarts te imploderen alsof het werd opgezogen door een stofzuiger.

      Kyoko hoorde de achterdeur van het huis dichtslaan, maar ze kon haar ogen niet van de engel en demonen afhouden. Ze strompelde overeind en rende weg naar de open deur van het heiligdom. Ze hoorde haar grootvader en broer haar naam schreeuwen, maar het was Tasuki die haar naderde.

      Net toen ze haar hand uitstak om de hand van de engel vast te pakken, gingen de armen van Tasuki om haar heen en trokken haar een seconde te laat de lucht in. Toen de wijsvinger van Kyoko nauwelijks de uitgestrekte handen van het standbeeld raakte, veroorzaakte het grote lichtstralen op de exacte plek die ze had aangeraakt. Voor Tasuki leek het alsof een vat van Fourth of July vuurwerk net in hun gezicht was afgestoken.

      Eén van die lichtstralen raakte de linkerkant van