Don Kichot z La Manchy. Мигель де Сервантес Сааведра

się nie odbiły o Tagu wybrzeża,

      Wznosząc lament pod niebo, żałobniejsze tony;

      Nigdy nie był straszniejszym ryk dzikiego zwierza,

      Co padł, ostrym żelazem myśliwca zraniony.

      Tam, gdzie Nil szumne wały55 roztacza wspaniale,

      W najodleglejsze miejsca, przepaście, pieczary,

      I w głąb najdzikszych lasów, dolecą me żale,

      Ogłaszając niewdzięczność niepodobną wiary.

      Dzikie ludy, choć żyją wśród grubej ciemnoty,

      Zrozumią56 jednak boleść, co me wiersze splata,

      Los mój nadto jest srogi, zbyt wielkie zgryzoty,

      Aby nie miały, dobiec aż na kraniec świata.

      Obojętne spojrzenie sercu cios zadaje,

      Jedno czcze podejrzenie krwawą czyni bliznę,

      A ta najstalszy umysł rozpaczy poddaje,

      Zmieniając się w zazdrości śmiertelną truciznę.

      Nieobecność jej – grobem twojej spokojności,

      Obawa wzgardy serce niepewne udręcza,

      Na próżno los twój sławią, że godzien zazdrości,

      W walce duszy nadziei nie błyśnie ci tęcza!

      Każde z tych nieszczęść samo zabija… a przecie

      Moc nieznana mą duszę z ciałem spaja dzielnie,

      Dręczony podejrzeniem, muszę żyć na świecie,

      Z dala od niej, wzgardzony, zazdrosny śmiertelnie.

      Nigdy promyk nadziei wśród cierpień tysiąca

      Jak najlżejszą pociechą nie wsparł biednej duszy

      Nawet mój umysł sam już tę ulgę odtrąca,

      Przystaje na istnienie wśród łez i katuszy!

      Jakimż losem by spoić nadzieję z obawą,

      Gdy ich przedmiot i twardy, i zimny jak skała?

      Ach! gdy w nas podejrzenie zazdrość zbudzi krwawą,

      Nie lepiejż by śmierć pasmo udręczeń przerwała?

      Wreszcie, któż by nadzieją łudził się daremną,

      Będąc celem szyderstwa, nieczułości, wzgardy,

      Mając w fałszu stałości nagrodę nikczemną,

      Nie mogąc łzami wzruszyć duszy jak stal twardej?

      O! najtkliwszej miłości ciemięzco nieczuły,

      Ty, co się zwiesz zazdrością, uzbrój moje ramię,

      Przetnę męki, co nędzne życie mi zatruły,

      Niech uwierzy niewdzięczna, że cierpień nie kłamię!

      Więc umrę! choć nieszczęścia nie skończą się w grobie,

      Kto żył wśród mąk, czyż piekło może mieć na względzie?

      Przeznaczenie! ulegam beż szemrania tobie,

      Tam, jak tu, los jednaki mym udziałem będzie!

      Ale uwieńczmy miłość, zakończając życie,

      Przypiszmy zgon, potrzebie sercu pożądanej…

      Powiedzmy, że ten staje na rozkoszy szczycie,

      Kto śmiercią zerwać może ciążące kajdany.

      Nie obwiniajmy losu o dolę straszliwą.

      Nie obwiniajmy Irys o okrutne męki,

      Powiedzmy, że jej wzgarda zbyt jest sprawiedliwą,

      Nieśmy cześć jej zaletom, wychwalajmy wdzięki.

      Tak wspaniale przyjąwszy niewdzięczność okrutną

      I ostatnim mą boleść tłumiąc wysileniem,

      Miłości wypłaciłem daninę ci smutną,

      Wnet żelazo rozłączy mnie z cierpień brzemieniem.

      O ty! coś moje życie oddała boleści,

      O ty! coś mnie przywiodła do tej konieczności,

      Niech się twój wzrok widokiem mojej krwi napieści,

      Pójdź! niech wydam ostatni jęk w twej obecności!

      O! jakżebym z twej dłoni cios odebrał chętnie,

      Ale uderz bez drżenia, prędzej umrę może,

      Uderz! potem na zgon mój patrzaj obojętnie,

      Bo dziś twojej litości najwięcej się trwożę!

      Naigrawaj się z nieszczęść, wyszydzaj męczarnie,

      Niech się na łzy kłamane twe oko nie sili,

      Bo może żal prawdziwy srogość twą ogarnie,

      Gdy jej brak do tryumfu jednej tylko chwili…

      Przybądźcie, bo czas właśnie, wyjdźcie z pieczar głębi,

      Tantalu, wiecznym żarem pragnienia dręczony,

      Syzyfie nieszczęśliwy, ty, którego gnębi

      Ból męczarni, dla ciebie tylko wymyślonej.

      Prometeuszu, co swym ciałem, cierpiąc srodze,

      Karmisz sępa, nie mogąc nasycić go przecie,

      Iksionie, zamęczony na rozstajnej drodze,

      Czarne prządki dni życia, które przeciąć chcecie.

      Spieszcie pełne wściekłości obrzydłe potwory,

      Bądźcie świadkiem konania i zaraz po zgonie

      Czyńcie mego pogrzebu żałosne honory,

      Jeśli tych nie niweczą samobójcze dłonie.

      Niechaj przybędzie z wami Cerber niezbłagany,

      Przyzywam całe piekło do krwawej radości,

      Błyskawice, pioruny, grzmoty, huragany,

      Niech wiodą męczennika okrutnej miłości!

      Te wiersze wydały się dosyć dobre słuchającym, gdy tymczasem Vivaldo uważał, że podejrzenia i zazdrość, na które się Chryzostom użalał, nie zgadzały się z tym, co powszechnie mówiono o cnocie Marcelli; aby go wywieść z wątpliwości, Ambroży, który znał najskrytsze myśli swego przyjaciela, rzekł:

      – Trzeba panu wiedzieć, że kiedy nieszczęśliwy Chryzostom komponował te wiersze, był daleko od Marcelli i że oddalił się umyślnie, aby doświadczyć, czy nieobecność uczyni na nim zwyczajne wrażenie, a ponieważ wszystko udręcza kochanka oddalonego od przedmiotu swojej miłości, ponieważ nie ma podejrzeń, którymi by nie prześladował sam siebie, Chryzostom tworzył sobie tysiące powodów zazdrości, które trapiły go nie mniej, jak gdyby były rzeczywiste; a zatem, cokolwiek napisał, będąc w takim stanie, jego skargi i wyrzuty nie mogą kazić cnoty Marcelli, która taka jest święta, że pominąwszy surowość i dumę, dochodzącą aż do pychy, nawet zazdrość nie umiałaby jej najmniejszego uczynić zarzutu.

      Słuszna uwaga Ambrożego zadowoliła Vivalda i kiedy wziął drugi papier, ażeby go odczytać, został wstrzymany przez zjawisko, bo tak nazywać można zadziwiający przedmiot, który niespodziewanie przedstawił się ich oczom. Marcella we własnej osobie ukazała się na wierzchołku

55

wał (daw.) – fala. [przypis edytorski]

56

zrozumią – dziś popr.: zrozumieją. [przypis edytorski]