Pan Wołodyjowski. Генрик Сенкевич

Читать онлайн.
Название Pan Wołodyjowski
Автор произведения Генрик Сенкевич
Жанр Повести
Серия
Издательство Повести
Год выпуска 0
isbn



Скачать книгу

i siostry nie sprzedał!

      A Drohojowska odrzekła poważnie:

      – Toś waćpan utrafił. Siostrą afektem jestem dla pani stolnikowej, będę i waćpanową.

      – Dziękuję z serca – rzekł pan Michał całując jej rękę – bo mi okrutnie pociechy potrzeba.

      – Wiem, wiem! – powtórzyła panienka – jam też sierota!

      Tu mała łezka stoczyła się jej z powieki i osiadła na owym puszku nad ustami.

      A Wołodyjowski patrzył na łezkę, na usta lekko ocienione, wreszcie rzekł:

      – Takaś waćpanna dobra jako właśnie anioł! Już mi ulżyło!

      Krzysia uśmiechnęła się słodko.

      – Daj Boże waćpanu!

      – Jak mi Bóg miły!

      Czuł przy tym mały rycerz, że gdyby powtórnie pocałował ją w rękę, to by mu jeszcze bardziej ulżyło. Ale w tej chwili weszła pani Makowiecka.

      – Baśka jubkę wzięła – rzekła – ale w takiej jest konfuzji, że za nic nie chce przyjść. Pan Zagłoba ugania się za nią po całej stajni.

      Jakoż Zagłoba, nie szczędząc pociech i perswazyj, nie tylko się uganiał za Baśką po całej stajni, ale wyparł ją wreszcie na dwór w tej nadziei, że ją prędzej do ciepłej izby namówi.

      Ona umykała przed nim powtarzając: – Otóż nie pójdę! Niech mnie zamróz chyci! Nie pójdę! nie pójdę!… – Na koniec dostrzegłszy już przy domu słup ze szczeblami, a na nim drabinę, skoczyła na nią jak wiewiórka i oparła się dopiero na skraju dachu. Tam siadłszy zwróciła się ku panu Zagłobie i na wpół już ze śmiechem zawołała:

      – Dobrze, pójdę, jeśli waćpan wleziesz tu po mnie!

      – A cóż to ja koczur jestem, hajduczku, żebym za tobą po dachach łaził? Tak to mi płacisz za to, że cię kocham?

      – I ja waćpana kocham, ale z dachu!

      – Dziad swoje – baba swoje! Złaź mi tu zaraz!

      – Nie zlazę117!

      – Śmiech, jak mi Bóg miły, żeby do serca tak brać konfuzję! Nie tobie, łasico utrapiona, ale Kmicicowi, któren za mistrza nad mistrze uchodził, Wołodyjowski to samo uczynił – i nie na żarty, lecz w pojedynku. Jemu najznamienitsi szermierze włoscy, niemieccy i szwedzcy nie dłużej jak przez jeden pacierz mogli dać opór, a tu jeden bąk taki do serca bierze przeprawę. Fe! Wstydź się! Złaź, złaź! Przecie ty się dopiero uczysz!

      – Ale pana Michała nie cierpię!

      – Bogać tam! Za to, że exquisitissimus w tym, co sama chcesz umieć? Powinnaś go tym bardziej kochać!

      Pan Zagłoba nie mylił się. Uwielbienie Basi dla małego rycerza wzrosło pomimo jej konfuzji, ale odrzekła:

      – Niech go Krzysia kocha!

      – Złaź, złaź!

      – Nie zlazę!

      – Dobrze, to siedź; powiem ci jeno, że to nawet i niepolitycznie pannie na drabinie siedzieć, bo ucieszny może dać światu prospekt118!

      – A nieprawda! – rzekła Basia ogarniając rękoma jubkę.

      – Ja tam stary, oczu nie wypatrzę, ale zaraz tu wszystkich zawołam, niech się dziwują!

      – Już zlazę! – wołała Basia.

      Wtem Zagłoba zwrócił się w bok domu.

      – Dalibóg, ktoś idzie! – rzekł.

      Jakoż zza węgła ukazał się młody pan Nowowiejski, który przyjechawszy konno, przywiązał konia przy bocznej furcie, sam zaś obchodził dom pragnąc wejść przez główne drzwi.

      Basia ujrzawszy go znalazła się w dwóch skokach na ziemi, lecz niestety było już za późno.

      Pan Nowowiejski widział ją zeskakującą z drabiny, więc stanął zmieszany, zdumiony, oblany rumieńcami jak panna; Basia stała przed nim tak samo. Aż nagle zakrzyknęła:

      – Druga konfuzja!

      Pan Zagłoba, rozbawiony wielce, mrugał czas jakiś swym zdrowym okiem, na koniec rzekł:

      – Pan Nowowiejski, naszego Michała przyjaciel i podkomendny, a to jest panna Drabinowska… tfu!… chciałem powiedzieć: Jeziorkowska!

      Nowowiejski przyszedł prędko do siebie, a że był to żołnierz bystrego dowcipu, choć młody, więc skłonił się i podniósłszy oczy na cudne zjawisko, rzekł:

      – Dla Boga! Róże na śniegu w Ketlingowym ogrodzie kwitną!

      A Basia dygnąwszy mruknęła sama do siebie:

      – Dla innego nosa niż twój!

      Po czym rzekła bardzo wdzięcznie:

      – Proszę do komnat!

      I sunęła sama naprzód, a wpadłszy prędko do izby, w której pan Michał siedział z resztą kompanii, zawołała robiąc przytyk do czerwonego kontusza pana Nowowiejskiego:

      – Gil przyleciał!

      Za czym siadła na stołku, złożywszy ręce w małdrzyk119, a buzię w ciup, jak przystało na skromną i przystojnie wychowaną panienkę.

      Pan Michał przedstawił młodego przyjaciela siostrze i Krzysi Drohojowskiej, a ów ujrzawszy drugą pannę, chociaż w odmiennym rodzaju, lecz równie niepośledniej urody, zmieszał się po raz wtóry; pokrył to jednak ukłonem i dla dodania sobie fantazji ręką do wąsów, które mu jeszcze nie rosły, sięgnął.

      Zakręciwszy tedy palcami nad wargą, zwrócił się do Wołodyjowskiego i opowiedział mu cel swego przybycia. Oto pan hetman wielki pilnie pożądał widzieć małego rycerza. O ile pan Nowowiejski się domyślał, chodziło o jakąś funkcję wojskową, hetman bowiem odebrał świeżo kilka listów, mianowicie od pana Wilczkowskiego, od pana Silnickiego, od pułkownika Piwo i od innych komendantów na Ukrainie i Podolu rozrzuconych, z doniesieniami o krymskich wypadkach, które nie zapowiadały się pomyślnie.

      – Sam chan i sułtan Gałga, który z nami u Podhajec paktował – mówił dalej pan Nowowiejski – chcą paktów dotrzymać; ale Budziak szumi już jako ul na wyroju120; białogrodzka orda również się burzy; ci nie chcą ni chana, ni Gałgi słuchać…

      – Już mi to pan Sobieski konfidował121 i o radę pytał – rzekł Zagłoba. – Co tam mówią teraz o wiośnie?

      – Powiadają, że z pierwszą trawą ruszy się na pewno to robactwo, które znowu trzeba będzie wygnieść – odpowiedział pan Nowowiejski.

      To rzekłszy okrutnego marsa122 postawił i począł wąsy tak kręcić, że aż mu górna warga poczerwieniała.

      Basia, patrząc bystrze, spostrzegła to zaraz, więc zasunęła się nieco w tył, by jej pan Nowowiejski nie widział, i dalej także wąsy kręcić naśladując młodocianego kawalera.

      Pani stolnikowa zgromiła ją zaraz oczyma, lecz jednocześnie poczęła drgać tamując usilnie śmiech; pan Michał również wargi przygryzał, a Drohojowska spuściła tak oczy, że aż jej długie rzęsy rzucały cień na policzki.

      – Waćpan – rzekł Zagłoba – młody człek, ale doświadczony żołnierz!

      – Mam dwadzieścia dwa lat, a siedm, nie wymawiając, ojczyźnie służę,



<p>117</p>

nie zlazę (reg.) – dziś popr.: nie zlezę. [przypis edytorski]

<p>118</p>

prospekt – tu: widok. [przypis edytorski]

<p>119</p>

złożyć ręce w małdrzyk – złożyć dłonie na krzyż, wnętrzem do siebie. [przypis edytorski]

<p>120</p>

ul na wyroju – ul podczas rozdzielenia roju na dwie części, z których jedna ma opuścić ul wraz z młodą królową i założyć ul nowy; rozdzielaniu się roju pszczół towarzyszy wzmożone brzęczenie pszczół i szum. [przypis edytorski]

<p>121</p>

konfidować – zwierzać się. [przypis edytorski]

<p>122</p>

mars – surowy wyraz twarzy; od imienia boga wojny w mit. rzym., Marsa. [przypis edytorski]