In de gaten. Блейк Пирс

heel erg.’

      ‘Dank je,’ zei Riley terwijl ze op haar horloge keek.

      Ze haatte het om onbeleefd te zijn. Ze had eigenlijk al gehoopt om deze knappe kerel weer tegen het lijf te lopen. Maar nu zou ze te laat voor de les komen en bovendien was ze op de een of andere manier niet in de stemming om zelfs van Ryan’s gezelschap te genieten.

      Ryan gaf haar het boek terug, alsof hij het begreep. Toen scheurde hij een klein stukje papier uit een notitieboekje en schreef iets op.

      Een beetje verlegen zei hij: ‘Luister, ik hoop dat dit niet te brutaal is, maar... Ik dacht laat ik je mijn telefoonnummer maar geven. Misschien wil je gewoon een keer praten. Of misschien niet. Dat is aan jou.’

      Hij gaf haar het stukje papier en voegde eraan toe: ‘Ik heb mijn naam ook opgeschreven. Voor het geval je het vergeten bent.’

      ‘Ryan Paige,’ zei Riley. ‘Ik ben het niet vergeten.’

      Ze citeerde haar eigen telefoonnummer voor hem. Ze was bang dat het nogal bot van haar was dat ze hem haar nummer op stond te zeggen in plaats van het voor hem op te schrijven. De waarheid was dat ze blij was om te denken dat ze hem misschien weer zou zien. Ze had gewoon moeite om zich nu vriendelijk te gedragen tegenover iedereen die nieuw was.

      ‘Bedankt,’ zei ze, terwijl ze het papier in haar zak stopte. ‘Tot later.’

      Riley liep vlak langs Ryan heen en liep naar haar klas.

      Ze hoorde Ryan achter haar aanroepen: ‘Ik hoop het.’

      *

      Terwijl de rest van de schooldag voorbijging, las Riley wanneer ze de kans kreeg flarden uit het boek van Zimmerman. Ze vroeg zich de hele dag af of de moordenaar van Rhea als Ted Bundy zou kunnen zijn, een charmante man die erin geslaagd was om Rhea’s vertrouwen te winnen?

      Ze herinnerde zich wat Dr. Zimmerman die ochtend in de les gezegd had...

      ‘De moordenaar kende Rhea en wilde haar dood hebben.’

      En in tegenstelling tot Bundy, was de moordenaar van Rhea nu klaar. Hij zou geen andere slachtoffers zoeken.

      Althans volgens Dr. Zimmerman.

      Hij leek zo positief, dacht Riley.

      Ze vroeg zich af hoe hij er zo zeker van kon zijn.

      Later die avond waren Riley en Trudy in hun studentenkamer rustig aan het studeren. Beetje bij beetje begon Riley zich rusteloos en ongeduldig te voelen. Ze wist niet zeker waarom.

      Uiteindelijk stond ze op van haar bureau, trok haar jas aan en liep naar de deur.

      Trudy keek op van haar huiswerk en vroeg: ‘Waar ga je heen?’

      ‘Ik weet het niet,’ zei Riley. ‘Gewoon er even uit.’

      ‘Alleen?’ vroeg Trudy.

      ‘Ja.’

      Trudy deed haar boek dicht en keek Riley angstig aan.

      ‘Weet je zeker dat dat een goed idee is?’ vroeg ze. ‘Misschien moet ik met je mee gaan. Of misschien moet je de begeleidingsdienst van de campus bellen.’

      Riley voelde een verrassende uitbarsting van ongeduld.

      ‘Trudy, dat is belachelijk,’ zei ze. ‘Het enige wat ik wil doen is even een korte wandeling maken. We kunnen niet zo leven, altijd bang zijn dat er iets vreselijks zou kunnen gebeuren. Het leven moet verder gaan.’

      Riley schrok van de scherpte van haar eigen woorden. En ze kon aan Trudy’s uitdrukking zien dat ze haar gekwetst had.

      Riley probeerde zich wat voorzichtiger uit te drukken en zei: ‘Het is in elk geval niet laat. En ik zal niet lang weg blijven. Ik zal veilig zijn. Ik beloof het.’

      Trudy gaf geen antwoord. Ze opende zwijgend haar boek en ging weer verder met lezen.

      Riley zuchtte en liep de gang in. Ze bleef even staan en vroeg zich af...