Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

      “Heb je haar goed bekeken?” vroeg Avery.

      “Ja. Ze zag eruit als een verdomd speelgoed of zoiets. Helemaal bleek en koud en...”

      “En perfect,” zei Avery. “Is het je opgevallen dat er geen haar op haar stond? Ook geen blauwe plekken of stoten.”

      “Of sieraden,” voegde Connelly eraan toe. Met een diepe zucht vroeg hij: “Wat zijn je eerste gedachten?”

      Ze was nu veel meer bereid om ongefilterd te zijn met Connelly. Dat was al zo sinds hij en O’Malley haar een promotie tot brigadier hadden aangeboden twee maanden geleden. In ruil daarvoor leken ze meer bereid om haar theorieën vanaf het begin te accepteren in plaats van alles wat uit haar mond kwam in twijfel te trekken.

      “Haar vingernagels waren perfect geknipt,” zei ze. “Het is alsof ze net uit een schoonheidssalon is gekomen voordat ze in de rivier werd gedumpt. Dan is er het gebrek aan haar op haar lichaam. Een van die dingen is al raar genoeg, maar samen lijkt het opzettelijk te zijn gedaan.”

      “Denk je dat iemand haar opknapte voordat ze haar hebben vermoord?”

      “Het lijkt erop. Het is bijna zoals het funerarium ervoor zorgt dat de doden er zo toonbaar mogelijk uitzien voor de open kist. Degene die dit heeft gedaan, heeft haar schoongemaakt, haar geschoren en haar nagels gepolijst.”

      “Enig idee waarom?”

      Avery haalde haar schouders op. “Ik kan nu alleen maar speculeren. Maar ik kan je één ding zeggen dat je waarschijnlijk niet erg zult waarderen.”

      “Verdomme,” zei hij, wetende wat er zou komen.

      “Deze man nam de tijd... zelfs niet bij het doden, maar in hoe het lichaam eruit moest zien wanneer het werd gevonden. Hij deed het opzettelijk. Geduldig. Op basis van soortgelijke gevallen kan ik je bijna garanderen dat zij niet de enige is.”

      Met een van zijn gepatenteerde zuchten haalde Connelly zijn telefoon uit zijn zak. “Ik roep een vergadering bijeen op het bureau,” zei hij. “Ik zal hen laten weten dat we met een mogelijke seriemoordenaar te doen hebben.”

      HOOFDSTUK DRIE

      Avery veronderstelde dat als ze de positie van brigadier wilde innemen, ze over haar afschuw van de vergaderzaal op het politiebureau heen moest zien te komen. Ze had niets tegen de zaal op zich. Maar ze wist dat wanneer er zo snel na de ontdekking van een lichaam een vergadering plaatsvond, er sprake was van praten en ruzie maken, waarvan het meeste zou worden gebruikt om haar theorieën onderuit te halen.

      Misschien dat daar als brigadier een einde aan komt, dacht ze terwijl ze de kamer binnenkwam.

      Connelly stond aan het hoofd van de tafel en gaf papieren door. Ze dacht dat O’Malley er snel zou zijn. Hij leek veel meer aanwezig bij elke vergadering waar ze deel van uitmaakte sinds ze haar de brigadierpositie hadden aangeboden.

      Connelly keek op naar haar door de groeiende menigte van andere agenten. “Dit gaat snel de ronde,” zei hij. “Het lichaam dat uit de rivier is getrokken, is precies vijf minuten geleden geïdentificeerd. Patty Dearborne, tweeëntwintig jaar oud. Een studente aan de universiteit van Boston en inwoonster van Boston. Op dit moment is dat alles wat we weten. De ouders moeten worden geïnformeerd zodra deze vergadering voorbij is.”

      Hij schoof een map door met slechts twee vellen papier. Eén toonde een foto van het Facebook-profiel van Patty Dearborne. Op het andere blad stonden drie foto’s, allemaal genomen op de Charles River eerder die dag. Op allemaal stond het gelaat van Patty Dearborne, haar paars getinte oogleden waren gesloten.

      In een ziekelijke gedachtegang probeerde Avery het gezicht van de jonge vrouw op dezelfde manier te zien als een moordenaar het zou zien. Patty was prachtig, zelfs nu ze dood was. Ze had een lichaam dat Avery zelf zou hebben gezien als veel te mager, maar waar barlopers naar zouden kwijlen. Ze gebruikte deze mentaliteit en probeerde te peilen waarom een moordenaar zo’n slachtoffer zou kiezen als er geen seksuele implicaties waren.

      Misschien is hij op zoek naar mooie dingen. De vraag is natuurlijk of hij op zoek is naar deze mooie dingen om het te aanbidden of ze te vernietigen. Waardeert hij schoonheid of wil hij het vernietigen?

      Ze wist niet zeker hoe lang ze hierover had nagedacht. Ze wist alleen dat ze een beetje opschrok toen Connelly de vergadering tot orde riep. Er waren in totaal negen mensen in de vergaderzaal. Ze zag dat Ramirez naar binnen was gekomen. Hij zat op een stoel bij Connelly en keek in hetzelfde soort map dat Connelly haar eerder had gegeven. Hij had kennelijk gevoeld dat ze naar hem keek; hij keek op en glimlachte naar haar.

      Ze glimlachte hem terug toen Connelly begon. Ze liet haar blik meteen weer zakken en wilde niet al te duidelijk zijn. Terwijl bijna iedereen in het corps nu wist dat zij en Ramirez iets hadden, probeerden ze het nog steeds graag onder controle te houden.

      “Iedereen zou nu al op de hoogte moeten zijn,” zei Connelly. “Voor degenen onder jullie die dat nog niet zijn: de vrouw is geïdentificeerd als Patty Dearborne, een studente aan de universiteit van Boston. Ze werd gevonden in de Charles River net buiten Watertown, maar ze werd geboren in Boston. Zoals rechercheur Black opmerkte in de briefing die jullie allemaal ontvingen, suggereert de stroming van de rivier dat het lichaam elders werd gedumpt. Het forensisch team vermoedt dat haar lichaam al vierentwintig uur in het water lag. Die twee punten samen doet vermoeden dat ze ergens in Boston te water werd gelaten.”

      “Mijnheer,” zei agent Finley. “Vergeef me dat ik het vraag, maar waarom denken we niet eens aan zelfmoord? Volgens de briefing waren er geen blauwe plekken en geen tekenen van een gevecht.”

      “Ik heb dat bijna meteen uitgesloten toen ik zag dat het slachtoffer naakt was,” zei Avery. “Hoewel zelfmoord meestal iets is om over na te denken, is het hoogst onwaarschijnlijk dat Patty Dearborne eerst haar kleren heeft uitgedaan voordat ze in de Charles River sprong.”

      Ze had er bijna een hekel aan om de ideeën van Finley neer te halen. Ze zag hem elke week een verdomd betere agent worden. Hij was het afgelopen jaar volwassener geworden en de meeste mensen kenden hem nu als een hardwerkende agent.

      “Maar geen blauwe plekken,” zei een andere agent. “Dat lijkt een aanwijzing te zijn.”

      “Of een bewijs dat het geen zelfmoord was,” beweerde Avery. “Als ze vanaf een hoogte van meer dan twee tot drie meter zou springen, zou er sprake zijn van blauwe plekken op haar lichaam door de enorme impact.”

      “De forensen zijn het daarmee eens,” zei Connelly. “Ze zullen binnenkort een meer definitief rapport sturen, maar ze zijn hier vrij zeker van.” Hij keek toen naar Avery en maakte een vegend gebaar met zijn hand over de tafel. “Wat heb je nog meer, rechercheur Black?”

      Ze nam even de tijd om de dingen te bespreken die ze aan Connelly had verteld, details die in de briefing zaten. Ze noemde de geknipte en gepolijste nagels, het gebrek aan haar en de afwezigheid van sieraden. “Nog iets om op te wijzen,” voegde ze eraan toe, “is dat een moordenaar die zich tot het uiterste inspant om zijn slachtoffers representatief te maken, ofwel een scheve bewondering voor het slachtoffer suggereert, ofwel een soort van spijt.”

      “Spijt?” vroeg Ramirez.

      “Ja. Hij heeft haar opgedoft en haar zo mooi mogelijk gemaakt, omdat hij misschien niet bedoelde om haar te vermoorden.”

      “Zelfs om haar te scheren... ook beneden?” vroeg Finley.

      “Ja.”

      “En vertel hen waarom je denkt dat we hier met een seriemoordenaar te maken hebben, Black,” zei Connelly.

      “Want ook al was het een vergissing, het feit dat de moordenaar haar nagels deed en haar geschoren heeft, getuigt van geduld. En als je dat toevoegt aan het feit dat deze vrouw behoorlijk mooi was en vrij van vlekken, doet het me denken dat hij zich aangetrokken voelt tot schoonheid.”

      “Hij heeft een rare manier om dat te laten zien,” zei iemand anders.

      “Wat