Schuilen voor hoge vlammen. Блейк Пирс

allemaal erg ordelijk over: een slachtoffer uitkiezen, om die vervolgens op een heel specifieke manier te verbranden, en de resten op een bepaalde manier achter te laten. Dat lijkt sterk op het werk van een seriemoordenaar.”

      “Dat ben ik helemaal met je eens,” zei Sloane.

      “Ik wou alleen dat sommige van de mannen met wie ik samenwerk ook zo slim waren,” zei Avery met een grijns.

      “En hoe gaat het met jóú, Avery? En geen onzin, graag.”

      “Naar omstandigheden gaat het wel goed. Voor het eerst in mijn leven lijken mijn problemen normaal vergeleken met mijn verleden.”

      “Wat bedoel je met ‘normale problemen’?” vroeg Sloane.

      “Problemen met mijn dochter. Ingewikkelde relatieproblemen met een kerel.”

      “Ah, de perikelen van een hardwerkende vrouw.”

      Avery lachte, maar voelde dat Sloane hier dieper op in wilde gaan. Daarom slaakte ze inwendig een zucht van opluchting toen net op dat moment haar telefoon ging. Ze haalde haar mobieltje uit haar zak en zag het nummer van Connelly. “Ik moet wel opnemen.”

      Sloane knikte begrijpend.

      Avery liep het kantoor uit en beantwoordde het telefoontje op de gang.

      “Black, niet naast je schoenen gaan lopen, maar je had gelijk. We kregen de resultaten van het gebitsonderzoek binnen. Het slachtoffer is Keisha Lawrence, negenendertig jaar oud en ze woonde op ongeveer anderhalve kilometer van dat terrein.”

      “Wat weten we nog meer?” vroeg Avery, zonder aandacht te besteden aan het compliment.

      “Voldoende om er wat vaart in te krijgen,” zei hij. “Ik heb wat mannen de opdracht gegeven om de zaak dieper uit te spitten, maar op dit ogenblik weten we zeker dat ze geen nauwe verwanten had in de omgeving. De enige interessante persoon is haar vriend, en een moeder die onlangs overleden is.”

      “Heeft er al iemand contact opgenomen met de vriend?”

      “Er is nu iemand naar hem op weg. Ik heb inmiddels zijn achtergrond nagetrokken. Die kerel heeft een strafblad voor huiselijk geweld en caféruzies. Een echt toppertje dus.”

      “Zal ik ook eens met hem gaan praten?”

      “Ja, breng die kerel eens een bezoekje. Ik neem contact op met Ramirez en haal hem van die klus bij de universiteit. Hij is helemaal de jouwe voor de rest van de dag.”

      Hoorde ze daar een sarcastische toon in zijn stem? Ze was er vrijwel zeker van. Of was ze nu helemaal paranoïde geworden?

      Je seksleven is helemaal niet zo belangrijk, dacht ze. Kom op, verman je.

      “Schiet op, Black,” zei Connelly. “Zorg dat je die kerel te pakken krijgt voordat we nog een stapel botten vinden.”

      Avery beëindigde het gesprek en haastte zich naar de parkeergarage om een auto te nemen. Ze dacht aan wat Sloane haar had verteld over brandstichters die vaak een kijkje gingen nemen hoe de brandweermannen hun vuur blusten omdat ze dan het gevoel kregen dat ze de brandweermannen onder controle hadden.

      Misschien moeten we voyeurisme toevoegen aan onze lijst van kenmerken, dacht ze.

      Brandstichters kregen dus een superieur gevoel van controle als ze brandweermannen hun vuur zagen blussen... Avery was echter geen brandweerman en ze hield al helemaal niet van het gevoel dat iemand controle had over haar.

      Ze reed snel de garage uit en toen ze het pedaal wat dieper intrapte, hoorde ze het bevredigende piepende geluid van de banden. De vriend van Keisha Lawrence was hun eerste echte aanwijzing in deze zaak en Avery wilde hem een bezoekje brengen voordat iemand anders hiertoe de kans kreeg.

      HOOFDSTUK ACHT

      Avery parkeerde voor het appartement van Keisha’s vriend precies toen Ramirez uit zijn auto stapte. Hij glimlachte naar haar op een manier die anders aanvoelde dan gewoonlijk. Ze moest toegeven dat hun band hechter werd dan een eenvoudige werkrelatie.

      “Hoe was het bij de universiteit?” vroeg Avery toen ze elkaar bij de trappen van het gebouw ontmoetten.

      “Saai. Er was een of andere betoging aan de gang. Nou, en wat hebben we hier?”

      “Een vriendje met een gewelddadig verleden. Hij heeft een nogal ruig strafblad met geweldsdelicten. Terwijl ik hierheen reed, kreeg ik bericht dat hij bijna de agent had aangevallen die hem het slechte nieuws kwam brengen.”

      “Ah, dat gaat dus leuk worden,” zei Ramirez.

      Avery knikte en samen liepen ze de trappen op. Ze belde aan en hoorde zware voetstappen dichterbij komen. Nauwelijks enkele seconden later opende een zwaargebouwde man in een mouwloos shirt de deur. Hij had een flinke pens, maar aan zijn armen en schouders te zien bracht hij toch aardig wat tijd door op de sportschool. Op beide armen had hij verschillende tattoos. Een ervan was een naakte vrouw die schrijlings op een schedel zat.

      “Ja?” vroeg hij eerder geërgerd dan verdrietig.

      “Ben jij Adam Wentz?” vroeg Avery.

      “Wie wil dat weten?”

      Avery haalde haar badge tevoorschijn en zei: “Ik ben rechercheur Black en dit is rechercheur Ramirez. We willen je enkel vragen stellen over Keisha.”

      “Ik heb vandaag al genoeg over haar gepraat,” zei Adam Wentz. “Twee politieagenten die je ’s morgens komen vertellen dat de vrouw met wie je een relatie hebt is vermoord, is niet meteen een leuke manier om de dag mee te starten. Dus wil ik er niet meer over praten.”