Eens gejaagd. Блейк Пирс

zou niet zo makkelijk worden. Wat er zojuist met April gebeurd was, was een herinnering aan al het slechts dat daarbuiten nog rondliep. Het was aan haar om zoveel mogelijk ervan te stoppen. En als ze iets in het leven zeker wist, was het dat het kwaad nooit rust nam.

      HOOFDSTUK TWEE

      Zeven weken later

      Toen Riley aankwam bij de psychologenpraktijk, zag ze Ryan alleen in de wachtkamer zitten.

      “Waar is April?” vroeg ze.

      Ryan knikte naar een gesloten deur.

      “Ze is bij Dr. Sloat,” zei hij. Hij klonk alsof hij niet op zijn gemak was. “Ze hadden iets waar ze alleen over moesten praten. En het is de bedoeling dat we daarna ook naar binnen gaan en ons bij hen aansluiten.”

      Riley zuchtte en ging op een stoel vlakbij zitten. Zij, Ryan en April hadden hier de afgelopen weken veel emotioneel zware uren doorgebracht. Dit zou hun laatste sessie zijn met de psycholoog voordat ze een pauze namen voor de kerstvakantie.

      Dr. Sloat had erop gestaan dat het hele gezin meewerkte aan Aprils herstel. Het was voor alle drie hard werken geweest. Maar tot Riley’s opluchting, had Ryan volmondig meegewerkt aan het proces. Hij was naar alle sessies die in zijn planning pasten gegaan, en hij was zelfs minder gaan werken om hier meer tijd voor vrij te maken. Vandaag had hij April op school opgehaald en hierheen gebracht.

      Riley bestudeerde het gezicht van haar ex-man terwijl hij naar de deur van het kantoor staarde. Op veel manieren leek hij een ander mens. Nog maar kort geleden was hij nog zo onoplettend geweest dat het strafbaar zou moeten zijn als ouder. Hij had altijd volgehouden dat al Aprils problemen de schuld van Riley waren.

      Maar Aprils drugsgebruik en haar veel te dichtbije aanraking met gedwongen prostitutie hadden iets in Ryan veranderd. Na haar verblijf in de ontwenningskliniek was April nu zes weken met Riley thuis. Ryan was vaak op bezoek gekomen en was langsgekomen voor Thanksgiving. Soms leken ze bijna op een normaal functionerend gezien.

      Maar Riley bleef zichzelf eraan herinneren dat ze nooit echt een functionerend gezin waren geweest.

      Zou daar nu verandering in kunnen komen? vroeg ze zich af. Wil ik dat daar verandering in komt?

      Riley voelde zich verscheurd, en ook een beetje schuldig. Ze had allang proberen te accepteren dat Ryan waarschijnlijk geen deel zou zijn van haar toekomst. Misschien was er zelfs een andere man in haar leven.

      Er was altijd een soort aantrekkingskracht tussen haar en Bill geweest. Maar ze hadden ook regelmatig geruzied en gekibbeld. Bovendien was hun professionele relatie al lastig genoeg zonder er romantische gevoelens bij te betrekken.

      Haar aardige en aantrekkelijke buurman, Blaine, leek een betere optie, al helemaal omdat zijn dochter Crystal Aprils beste vriendin was.

      Alsnog leek Ryan op momenten als deze op diezelfde man waar ze zoveel jaren geleden verliefd op was geworden. Waar ging het nu naartoe? Ze wist het echt niet.

      De deur van het kantoor ging open en Dr. Lesley Sloat stapte naar buiten.

      “Jullie mogen nu naar binnen,” zei ze met een glimlach.

      Riley vond de korte, gedrongen, goedgezinde psychologe erg aardig, en April was duidelijk ook gek op haar.

      Riley en Ryan stapten allebei het kantoor binnen en gingen zitten in twee comfortabele beklede stoelen. Ze zaten tegenover April, die op een bank naast Dr. Sloat zat. April glimlachte zwakjes. Dr. Sloat gebaarde naar haar dat ze kon beginnen met praten.

      “Er is iets gebeurd deze week,” zei April. “Het is moeilijk om over te praten...”

      Riley’s ademhaling versnelde en ze voelde haar hart sneller slaan.

      “Het heeft te maken met Gabriela,” zei April. “Misschien had ze hier vandaag ook moeten zijn om mee te praten, maar ze is er niet, dus...”

      April maakte haar zin niet af.

      Riley was verbaasd. Gabriela was een stevige Guatemalteekse vrouw van middelbare leeftijd die al jarenlang de huishoudster van het gezin was. Ze woonde bij Riley en April en was een volwaardig gezinslid.

      April ademde diep in en vervolgde, “Een paar dagen geleden zei ze iets wat ik niet tegen jullie gezegd heb. Maar ik denk dat jullie het moeten weten. Gabriela zei dat ze weg moest.”

      “Waarom?” zei Riley terwijl ze naar adem snakte.

      Ryan keek verward. “Betaal je haar niet genoeg?” vroeg hij.

      “Het komt door mij,” zei April. “Ze zei dat ze het niet meer kon. Ze zei dat het te veel verantwoordelijkheid voor haar was om te zorgen dat ik mezelf niet zou verwonden of zou doodgaan.”

      April pauzeerde. Een traan welde op in haar ooghoek.

      “Ze zei dat ik te makkelijk het huis uit kon glippen zonder dat ze het doorhad. Ze kon ’s nachts niet meer slapen, bleef zich maar afvragen of ik veilig was. Ze zei dat nu ik weer gezond was, ze per direct het huis verliet.”

      Riley stond versteld van de schrik. Ze had geen idee gehad dat Gabriela zoiets dacht.

      “Ik smeekte haar om niet te gaan,” zei April. “Ik huilde en zij huilde ook. Maar ik kon haar niet op andere gedachten brengen, en ik was zo bang.”

      April slikte een traan in en veegde haar ogen af met een tissue.

      “Mam,” zei April, “Ik ben letterlijk op mijn knieën gaan zitten. Ik beloofde dat ik haar zich nooit, nooit meer zo zou laten voelen. Uiteindelijk... uiteindelijk gaf ze me een knuffel en zei ze dat ze niet zou vertrekken, zolang ik me aan mijn belofte zou houden. En dat ga ik doen. Dat ga ik echt doen. Mam, Pap, ik zal jullie of Gabriela of wie dan ook zich nooit meer zo’n zorgen om mij laten maken.”

      Dr. Sloat klopte op Aprils hand en glimlachte naar Riley en Ryan.

      Ze zei, “Ik denk dat wat April wil zeggen, is dat ze de bladzijde omslaat.”

      Riley zag dat Ryan een zakdoek pakte en zijn ogen depte. Ze had hem maar zelden zien huilen. Maar ze begreep hoe hij zich voelde. Ze voelde zelf ook een brok in haar keel. Het was Gabriela, niet Riley, niet Ryan, maar Gabriela, die April het licht had laten zien.

      Alsnog voelde Riley zich intens dankbaar dat haar gezin in goede gezondheid samen kerst zou kunnen vieren. Ze negeerde het angstige gevoel in haar onderbuik, dat vreselijke gevoel dat er monsters op de loer lagen om haar vakantie te verpesten.

      HOOFDSTUK DRIE

      Toen Shane Hatcher op eerste kerstdag de gevangenisbibliotheek inliep, zag hij op de klok aan de muur dat het twee minuten voor het hele uur was.

      Perfecte timing, dacht hij.

      Over een paar minuten zou hij ontsnappen.

      Hij vond de kerstversiering die hier en daar hing vermakelijk om te zien. Het was allemaal gemaakt van gekleurd piepschuim, natuurlijk. Er was niks hards of scherps of iets wat als touw gebruikt zou kunnen worden. Hatcher had heel wat kerstvakanties hier in Sing Sing doorgebracht, en het concept om hier een kerstsfeer te proberen op te roepen vond hij altijd maar absurd. Hij lachte bijna hardop toen hij zag dat Freddy, de zwijgzame bibliothecaris van de gevangenis, een rode kerstmuts droeg.

      Freddy, die aan zijn bureau zat, draaide zich naar hem grijnsde een gruwelijke glimlach. Die glimlach zei Hatcher dat alles volgens plan verliep. Hatcher knikte zwijgend en glimlachte naar hem terug. Toen liep Hatcher tussen twee boekenkasten in en wachtte hij.

      Precies toen de klok het hele uur sloeg, hoorde Hatcher het geluid van de opengaande deur van het laad- en losdock aan het uiteinde van de bieb. Kort daarna duwde een vrachtwagenchauffeur een grote plastic container op wielen naar binnen. De laaddeur sloot luidruchtig achter hem.

      “Wat heb je deze week voor me, Bader?” vroeg Freddy.

      “Wat denk je dat ik heb?” zei de